Hanneke denkt erover haar vakantiehuisje af te staan

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes grote liefde. ‘Even dacht ik aan mijn tweede huisje. Zou hij blijven als ik het afstond?‘

Eigenlijk kan het niet in deze tijd van woningnood, maar ik ben in het gelukkige bezit van een vakantiehuisje bij de zee. Nou, huisje: ze noemen het een ‘chalet’. Maar het is in feite een stacaravan. Met schuurtje, tuin, zee op fietsafstand, wifi en genoeg plekjes waar mijn poes tevreden lijkt te zijn. Voor mij is dit een droomhuisje. Het staat aan de rand van Callantsoog, een no-nonsens dorp aan de Noordzee, onder Den Helder. Als je de hordes Duitse toeristen wegdenkt (van wie ik overigens helemaal geen last heb) ademt de hele plaats een vijftigerjarensfeer. Geen dure hotels, geen flaneerboulevard, wel heel veel vakantieparken en elektrische fietsen met oudere echtparen erop. Onze – ik heb daar vrienden en vaak familie om me heen – vaste hang-out is een wit houten strandtent, de Stern geheten, met een groot terras en veredeld snackbar-eten, alles even lekker en vooral: een heel goede bediening. Tegenwoordig een roedel buitenlandse bedieners want Nederlands personeel is nou eenmaal schaars in de horeca.

Geen huis te vinden

Er werkt ook een jongen op wie wij allemaal dol zijn, een blonde Callantsoger: Brian. Gisteren maakten we hem een compliment over zijn uitzonderlijke kwaliteiten als bediener: hij zag alles, reageerde op elk vragend gebaar en noteerde elke bestelling – hoe ingewikkeld ook – met geduld en een glimlach. We zeiden tegen bazin Nicolette: Die jongen is goud waard. Toen zei zij: “Ja, maar hij gaat weg. Naar Australië.” Waarom in vredesnaam? Blijf toch. Toen kwam een aap uit een mouw: Brian is 22 jaar oud, opleiding afgerond, aan werkmogelijkheden geen gebrek, maar… Hij kan geen huis krijgen in de omgeving. Woont nog bij zijn ouders thuis, het dorp is vol, hij kan niet huren, niet kopen; hij ziet geen toekomst hier. Hoe graag hij dat ook zou willen. Dus met lood in de schoenen gaat hij zijn geluk elders beproeven. Nogal willekeurig is zijn keus op Australië gevallen. Kent er niemand, geen idee wat hij daar gaat doen maar alles is beter dan nog jaren op zijn jongenskamer bij zijn ouders te moeten blijven. Hij liep monter verder om verder te bedienen op het volle terras en onze bestelling op te halen. De vissalade, frites met satésaus en de kibbeling kwamen per omgaande met de bijpassende drankjes, precies zoals wij hadden besteld. Nicolette keek hem na. “Ik wou dat hij bleef,” zei ze. Tja, dat had hij zelf ook wel gewild waarschijnlijk. Even dacht ik aan mijn tweede huisje. Zou hij blijven als ik het afstond? Ik blies die gedachte razendsnel weg. Brian wil geen stacaravan, Brian wil gewoon een eigen huis. ■