Carel over ‘De reis van mijn leven’

Het hoeft niet per se de mooiste, fijnste of meest verre te zijn. Wél gebeurde er iets (met je) wat je op een of andere manier veranderde. Er was een inzicht, grote liefde, gevoel van thuiskomen of life changing avontuur. Kortom, een trip met gevolgen: de reis van je leven. Dit is het bijzondere reisverhaal van Carel Fabius (1951).

Carel Fabius (1951) werkte ruim dertig jaar in de commercie en is gepensioneerd. Een reis naar India op zijn 29ste deed hem inzien dat hij zijn eigen, innerlijke kompas moet volgen. Maar dat ging niet zomaar.

Carel: “Ik zat in de ziektewet vanwege een burn-out, mediteerde dagelijks en kreeg een boekje over Haidakhan Babaji in handen. In het Duits, maar het maakte grote indruk. Babaji was een spiritueel leraar (overleden in 1984, red.) die in Noord-India in een leefgemeenschap leefde. Daar móest ik heen! Deze goeroe zou me helpen op mijn zoektocht naar geluk. De Arbo-arts gaf akkoord en zo zat ik samen met een goede vriend in het vliegtuig naar Delhi. We kregen een cultuurshock: koeien en apen liepen over straat, mensen woonden langs de spoorlijn, zieke kinderen lagen op een kleedje in de felle zon. De reis naar de ashram aan de voet van de Himalaya was al even onalledaags: tot onze knieën baadden we door rivieren, we liepen langs gieren die karkassen uit elkaar trokken en moesten 108 treden door de rotsen omhoog naar de afgelegen ashram.

Gewoon zijn

De eerste tijd zagen we Babaji niet, we leefden samen met monniken, Indiase aanhangers en een aantal Westerlingen. We sliepen op de grond, ’s morgens om vier uur wasten we ons in de rivier, aansluitend zongen we mantra’s en liederen. Eén keer per dag kregen we eten, niks mochten we laten liggen. ‘Denk niet aan jezelf of je eigen comfort maar denk aan anderen’ was de boodschap. De ontmoeting met hem was minder indrukwekkend dan ik me had voor- gesteld. Ik voelde geen verlichting in zijn bijzijn, ook was hij niet per se vriendelijk. Ondertussen deden we niks en waren we de hele dag aan het zijn. Er was geen sturing. We schoren onze kop kaal, de mundan, voor een geestelijke wedergeboorte, maar die liet op zich wachten. Ik voelde niet veel, dat gebeurde pas toen we een rondreis maakten in een gammele bus. Samen met Babaji gingen we op weg naar een van de grootste hindoeïstische festivals ter wereld, Kumbh Mela, waarbij miljoenen mensen in een heilige rivier hun zonden afwassen.

Extreme ervaring

Daar aan de Ganges voelde ik me ontzettend alleen tussen al die mensen. Alsof ik mijn identiteit had verloren. Het was zó massaal, dat ik me realiseerde dat ik niet ‘bijzonder’ was. Best beangstigend, want je hebt toch een heel verhaal rond jezelf bedacht. Dat viel hier aan diggelen. Een extreme ervaring, maar overal in India was het zó anders dan in onze westerse wereld. Rauw en direct, de meeste mensen hadden niks, ze leefden met de dag. Tegelijk hing de magie in de lucht. Ik werd geconfronteerd met mijn behoefte aan controle en zekerheid. Die waren er niet. En die zijn prettig maar houden je weg bij je ware zelf. Toen ik na tweeënhalve maand thuiskwam, zegde ik meteen mijn vaste baan op. Nog een tijdje liep ik door Amsterdam met een kaalgeschoren kop en Indiase sjaaltjes en ging werken als hulpverlener voor drugsverslaafden. Daarna volgde een carrière als salesmanager voor bedrijven waarbij ik zelfstandig opereerde en op integriteit sturend was. De reis naar India in 1980 heeft mijn ogen geopend: ik zat in een strakker keurslijf dan ik dacht. Ik leerde – letterlijk en figuurlijk – om kaal mijn innerlijke kompas te volgen. ‘Volg de religie van je hart’ is de boodschap van Babaji. Toch was het niet alleen de goeroe die mij iets leerde, de hele reis deed dat.”

Meer lezen?

Wat vond je van het life changing vakantieverhaal van Carel? alles bepalende reisavonturen van onze Zin lezers lees je in Zin 0809 2023. Nu in de winkel. Of bestel em hier online.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief