Mensen die tijdloos zijn

Onderweg in mijn vaderland tijdens een tour. Ik zie namen van steden die herinneringen oproepen. Een weergaloos mooi rivierenlandschap en de schoonheid van een wolkenlucht in de verte. Even ver weg van het nieuws van de dag, de polemieken en discussies die ons afhouden van dit uitzicht dat tijdloos is.

Tegen de tijd dat het uur wisselt, doe ik de radio aan en word wakker in het hier en nu door twee reclames voor het nieuws. De eerste opent. Met een stem die vertelt dat er meer dan een miljoen ouderen in ons land eenzaam zijn en dat 600.000 daarvan maar één keer per week bezoek krijgen. Vervolgens wordt verteld dat die mensen geholpen kunnen worden door geld te storten op een rekening van een stich- ting. Het zal goed bedoeld zijn maar ik zit in de auto en bedenk me in wat voor vreemde werkelijkheid we terecht zijn gekomen. Hoe we een geweldige schat aan levenservaring parkeren in tehuizen en onze menselijkheid hebben geïnstitutionaliseerd.

Mooie gesprekken

Ik heb met mijn vader tot zijn 92ste nog zulke mooie gesprekken gehad. Maar ik zag om hem heen inderdaad veel mensen achter de geraniums in hun hoofd verdwijnen. Op zijn 90ste maakte ik samen met hem een boek (Door de ogen van mijn vader), met foto’s van hem en teksten van mij, dat hem vanachter de gordijnen van de vergetelheid weghaalde en weer even midden in het leven zette. Geld storten is niet verkeerd maar de handen uit de mouwen steken is ook een optie. Even later in hetzelfde reclameblok viel ik helemaal van mijn stoel. Een bericht van SIRE die de polarisatie bespreekbaar wil maken. Het begint met een stevige discussie tussen twee mensen die elkaar op onderwerpen als corona en migratie met woorden te lijf gaan en eindigt met de voice-over: ‘Verlies elkaar niet als pola- risatie dichtbij komt.’

Wat ik mis

Ik zag de afgelopen jaren in eigen kring ook mensen uit elkaar groeien. Maar ik moet eerlijk zeggen dat degenen die ons zouden moeten leiden een behoorlijke duit in de zak hebben gedaan door mede op de ongenuanceerde trein te springen en de vrijheid van meningsuiting alleen binnen hun eigen denkkader te aanvaarden. Wat ik vooral mis in dat speelveld, is het stille midden waar mensen ergens vóór zijn in plaats van tegen. Waar mensen de handen uit de mouwen steken en geen tijd hebben om op sociale media van alles te roepen. Die mensen kom ik zo vaak tegen als ik voor een voorstelling een wande- ling door stad of dorp maak. Ons land is gezegend met zoveel goeie intenties die nooit de koppen van de kranten halen omdat ze de nuances zoeken. En eerder vragen stellen bij van alles dan een stevig antwoord geven.

De twee reclames deden mij besluiten een song uit 2005 in de voorstelling van nu te spelen: een ode aan dat stille midden.

Ik sta hier in het midden/ De wereld om mij heen/ De linkerkant is bloedeloos/ De rechter- kant is leeg/ Wat voor de ene liefde is/ Is voor de ander haat/ Alsof we zijn vergeten dat het midden nog bestaat/ Maar ik geloof dat het midden nog bestaat

De tekst is geschreven na de moord op Fortuyn en Van Gogh die ons land aan de oppervlakte enorm op zijn kop zette. Maar we mogen niet vergeten dat er een onderstroom is van mensen die vooral lijken op de wolkenluchten die ik zie en de weergaloze schoonheid van een rivierenlandschap. Mensen die tijdloos zijn. 

Nooit meer Stef missen? 

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (12) en dochters Lorelei (10) en Vonkie (5). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen. Stef staat vanaf september met zijn solovoorstelling ‘Bloemlezing 2023’ in de Nederlandse en Vlaamse theaters.

Neem via deze link een wel heel voordelig abonnement op Zin Magazine.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief