Kent’s finest: Classic car rally Zuid- Engeland

Een puzzelrit met je man? Als dat maar goed gaat!

Petra Schouten 24 augustus 2023

De man van Zin’s online coördinator Petra Schouten (1971) heeft een nieuwe hobby: zijn Ford F250, een Amerikaanse pick-up uit 1986. In mei stappen ze samen met the beast op de ferry naar Harwich. Als een van de teams van Kent’s Finest, een 4-daagse classic car rally op het Engelse platteland. Als dat maar goed gaat.

Het is fijn om 50+ te zijn. Onze dochters zijn inmiddels wel oud genoeg om een paar nachtjes alleen thuis te blijven dus natuurlijk zei ik ja toen mijn lief vroeg of ik zin had om met hem een rally te rijden in Zuid- Engeland. Een ‘puzzeltocht’ met de auto, het klonk me wat stoffig in de oren maar ik hou van reizen, sta altijd open voor nieuwe avonturen en een beetje we-time is nooit verkeerd. En zo parkeren we op een zonnige woensdagavond in mei onze pick-up voor Café Harwich, het startpunt van onze reis in de haven van Hoek van Holland. Het is de zevende keer dat Eric van der Maarel Kent’s Finest organiseert. Als eigenaar van Chrome Classic Car Events al vijftien jaar in Nederland en twee keer per jaar in het buitenland: in het voorjaar in Kent en in oktober in Toscane.

De concurrentie

In Café Harwich wacht ‘de concurrentie’. “We ‘racen’ deze editie maar met zes teams,” zegt Eric en stelt ons voor aan onze medereizigers. Vrienden Wout en Wouter zijn in de dertig en rijden een MGB. De anderen zijn rond de vijftig. Eén vooroordeel ontkracht: hoezo puzzelritten rijden is iets voor ‘oudjes’? Neven Volkert en Olivier – Team Cobra – dragen identieke racejasjes en vertellen trots dat ze nog geen editie hebben gemist in hun Magnum Cobra. Broers Carolus en Jan zouden meerijden in een Alfa Romeo Giulia, maar de auto startte voor vertrek niet, dus nu moeten ze het doen met hun oude Volvo stationwagen. Vrienden Paul en Bart hebben zich ingeschreven met een Porsche 911 en geliefden Mark en Cornelieke zijn de trotse bezitters van een glimmende Jaguar type E.

Bijzondere oldtimers, maar ik denk alleen maar: gelukkig ben ik niet de enige vrouw! Of ik een geodriehoek en een passer heb meegenomen, wil Eric weten. En ook of ik kan navigeren? “Eh, ja en nee,” lach ik. “Komt goed,” zegt Eric. “Vanavond om tien uur doen we een droogrit in het restaurant op de ferry.” Ik, bedenkelijk: “Een wat?” “Een rally op papier, de kortste route van start naar finish. Voor die tijd geef ik je een spoedcursus. Proost!”

On the road again

Na een geslaagde droogrit – denken we – en een kort nachtje in een binnenhut op de Stena Line rijden we om zeven uur van de ferry af. Traject 1 is een vrije route naar de ontbijt locatie in West Malling. Een rit van zo’n twee uur volgens de navigatie. On the road again van Willie Nelson schalt uit de boxen. De stemming zit er meteen goed in. Onze pickup is geen racemonster en zuipt bovendien als een malle. Tachtig is goed genoeg.

Tegen de tijd dat wij voor The Hungry Guest parkeren, staan de Porschevrienden al te trappelen om te beginnen aan Traject 2 en wordt team Cobra gebriefd. We laten ons niet gek maken en bestellen een uitgebreid Engels ontbijt. In het ontbijtcafé worden we voorgesteld aan Team Bezemwagen: Peter Hemmes en zijn vriendin Miranda; ze zijn halverwege de zeventig. Peter blijkt een oude rot in de rallywereld en sleutelt graag aan klassieke auto’s. Zijn ogen glimmen als hij met trots vertelt dat hij getrouwd was met Henny Hemmes, een van de meest succesvolle Nederlandse autocoureurs van de jaren 70. Helaas overleed zijn vrouw in 2019 aan de gevolgen van ALS.

Het routeboek

“Blijf je even bij de les?” vraagt Eric wanneer ik met mijn telefoon een video maak van de met kaarten bezaaide tafel voor ons. “Goed, de battleground is het prachtige Kent. Jullie starten zo met een punttotpuntvrijeroute, zoiets als de droogrit van gisteravond, maar dan echt. Traject 3 is lastiger,” vervolgt hij terwijl hij met de punt van zijn pen een onzichtbare route over de landkaart op pagina 13 van het rallyboekdag1 trekt. “Tijdens deze zogenaamde magneetrit moet je namelijk bij elke afslag kijken waar de ‘magneet’ je naartoe trekt. Daar kom je alleen achter door te meten met deze speciale liniaal.

Kijk, hier staan de miles, daar de kilometers. Voor deze rally zijn kaarten gebruikt met een schaal van 1 op 50.000. Dat wil zeggen: 1 cm is 500 meter. Maar jullie rijden in een Amerikaanse auto, dus dan is het handiger om te rekenen met miles. O, en let op de barricades. Daar moet je altijd in de kortste route omheen.” Nu ben ik de draad kwijt. Het is niet voor niets dat wiskunde het eerste vak is dat ik heb laten vallen. Eric overhandigt het routeboek. “Succes. Als jullie rond de klok van één nog niet aan traject 3 zijn begonnen, stel dan je navigatie in op The Peacock Inn in Cranbrook. Daar treffen we elkaar voor de lunch.”

Navigatiestress

Een Classic Car Rally is een toertocht met een recreatief aspect. Het gaat niet om snelheid, maar om het zo accuraat mogelijk rijden van een puzzelroute aan de hand van de diverse navigatiemethodes. Had ik me voor het boeken beter ingelezen, dan had ik meteen kunnen zeggen dat de rallysport niets voor ons is. We houden niet van klassementsproeven en zijn beiden niet competitief ingesteld. Ik dacht alleen maar: romantisch, een paar dagen met mijn lief over het Engelse platteland toeren. Yuri daarentegen dacht helemaal niets. Hij vindt alles goed, zolang hij maar lekker met zijn pick-up on the road is.

Gekkenwerk, we zijn nog geen tien minuten geleden uit West Malling vertrokken en nu al de weg kwijt. Althans, op de juiste route hadden we inmiddels allang een controlepunt moeten tegenkomen. Toch? De hobbelige landweg is te smal om te keren voor een zes meter lange en twee meter brede pick-up. Mijn man zucht geïrriteerd. Minstens een half uur checken we elke afslag minstens twee keer. Heen en weer. Op en neer. Geen controlepunt te vinden. Ik draai de kaart op mijn schoot nog maar eens rond. Ja, hier links. Of nee hè?

Er klinkt getoeter. Mark en Cornelieke zwaaien geamuseerd vanuit hun glimmende Jaguar. Raampjes worden opgedraaid. “Lastig hè?” grapt Mark. We lachen terug, als boeren met kiespijn. Want de benzine is bijna op. Opnieuw verliezen we twintig minuten, nu met het zoeken naar een tankstation. Vervolgens raken we het spoor totaal bijster en komen we niet meer on track. Gefrustreerd rijden we aan het begin van de middag op de navigatie naar Cranbrook, waar we vanzelfsprekend weer als laatsten aanschuiven bij The Peacock Inn.

Links rijden

Een rally gaat om een goede samenwerking tussen navigator en piloot. Het is wetenschappelijk bewezen dat vrouwen niet slechter navigeren dan mannen – uitzonderingen daargelaten. Ik ben zo’n uitzondering. Het type dat de wegenkaart bij elke bocht meedraait. Ik begrijp nu ook waarom de teams grotendeels uit mannen bestaan. Mannen willen niet stop- pen maar rijden. Mannen willen niet fotograferen maar dóór. Mannen willen niet wandelen maar winnen. Daar komt bij dat manlief en ik niet van rol kunnen wisselen.

Ik ben een prima ‘piloot’, maar in een enorme pick-up links rijden door supersmalle straatjes… Bij elke tegenligger schrik ik me lam. En dan zit ik nog niet eens achter het stuur. Sorry, mompel ik een paar keer beteuterd, want ik had me erg verheugd op onze minivakantie en het laatste dat ik wil is ruzie. Gelukkig is mijn man de moeilijkste niet. Zolang hij maar kan toeren. Tijdens de lunch plannen we spontaan een middagje citytrippen in Canterbury, de eeuwenoude, ommuurde, middeleeuwse stad aan rivier de Stour in het graafschap Kent.