‘Wat een geluk, mijn buurman is timmerman’

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (36) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 14: Een depressie van het weerkundige soort.

De dag waarvan je wist dat-ie zou komen. Ik heb de blues. Ja heus, ook positivo’s zoals ik hebben wel eens een dipje. De reden: een depressie. Van het weerkundige soort, dan. Dacht ik de regen in Nederland te zijn ontvlucht, dik 150 km ten zuiden van Porto spoelen we bijna van de weg af. Dat een natte hond stinkt, dat de was niet droogt, dat kookluchtjes nergens heen kunnen met een dichte schuifdeur is tot daar aan toe. Maar dat Luce lekt, is reden voor een kleine melt down.

Lekkende tank

Ik kan niet een-twee-drie achterhalen waar het water vandaan komt. Ergens links bovenin, getuige de natte plek op de hoek van mijn bed. Luce vertoont jammer genoeg nog meer kuren. De afvoer loopt opeens niet goed meer door en de vuilwatertank onder de passagiersstoel drupt, niet veel, maar toch. Mijn humeur klaart, net als het weer, op als mijn Duitse hippie-buurman Thomas behalve een heleboel dreadlocks ook twee rechterhanden blijkt te hebben. Hij staat naast mij op camping O Tamanco, in Carriço met zijn oldtimer Volkswagenbusje, zijn vrouw en twee zoontjes – van wie er eentje helaas gróót fan is van de didgeridoo. Thomas is Tischler, timmerman dus. Een geluk bij een ongeluk. Hij fikst de lekkende vuilwatertank (die scheef stond doordat hij aan het verzakken was, niets wat een paar blokjes hout en ducktape niet aan kunnen) en ik weet inmiddels dat je de afvoer het beste kunt ontstoppen met een mengseltje van lauwwarm water, schoonmaakazijn en baking soda. 

Mañana mañana

Het lek in het dak kunnen we niet achterhalen. Maar hé, de zon schijnt inmiddels volop en het lijkt erop dat het voorlopig zo blijft. Dus in de categorie mañana mañana… Kennelijk vindt Thomas mij een beetje sneu, een damsel in distress, want hij nodigt mij uit voor een veganistische Abendmahlzeit (iets met curry en linzen en cashewnoten en veel koriander, mjammie). We sluiten de uiterst geanimeerde avond af met gitaarspel van Thomas’ vrouw Mila en didgeridoo (wan)klanken van zoonlief. (Blíjven oefenen, jongen!) Hierna rol ik na mijn derde glaasje Schnaps (32% alcohol, zegt Thomas) in en in gelukkig mijn bed in. Dát maakt het leven van een van lifer zo fan-tas-tisch: al die – hik – nieuwe vrienden die je maakt! Weg blues!

Go lucky leefstijl

De volgende ochtend vertrekt Thomas met zijn gezin naar een eco-community. Het oldtimer Volkswagenbusje braakt grote zwarte dieselwolken uit. Ik vraag mij af hoe dat rijmt met hun ‘Save-the-Planet-Happy- Go-Lucky-leefstijl’. Carriço ligt in het noordelijke gedeelte van de Costa de Prata. De uitgestrekte kuststrook loopt grofweg van Aveiro (het ‘Venetië’ van Portugal) tot Ericeira (cool surfvolk en dito strandtenten). Deze Zilverkust (prata = zilver) staat hoog op mijn waar-te-settelen-lijstje. Voordat ik vertrok uit Nederland heb ik geen seconde nagedacht over hóe ik een streek of stad zou verkennen. Ik ging er dom- weg vanuit dat een camping in of net buiten een stad ligt en dat je zo naar het centrum slentert. Zó ervaren ben ik dus in deze hele kampeerbusiness. Not.

Plan de campagne

Eenmaal geïnstalleerd, komt er niks van ontdekken of huizen scouten terecht. Terwijl ik andere camperaars zie vertrekken op hun elektrische fiets (geen ruimte!) of op de lokale bus zie hoppen (geen Bobby!), voel ik weer een dip opkomen. Na intensieve ruggenspraak met het thuisfront is er een plan de campagne. Concreet: ik ga Luce inzetten. Zoals je ook doet als je ergens een vakantiehuisje hebt gehuurd en je de huurauto pakt voor een oriënterend ritje. Met het verschil dat ík zeker vijftien minuten bezig ben met het afwerken van een checklist voordat ik kan rijden. Alle uitgestalde dingen inpakken of vastzetten, lades en kastjes vergrendelen, de gasfles dichtdraaien, de luifel indraaien, het dakluik sluiten en de elektriciteitskabel afkoppelen. Zo kom ik tenminste ergens.

Ik kom eraan

Zoals in Nazaré. Een vissersdorpje van wereldfaam vanwege zijn metershoge golven waar thrillseekende surfers hun leven in de waagschaal stellen. 36 jaar geleden heb ik daar dochter Claudia de borst gegeven. Op het strand, tijdens een uitje met mijn (toenmalige) Portugese echtgenoot J.M.
Op een terrasje lees ik een van de tientallen reacties op mijn recente Facebook-oproep. Die luidt kort samengevat: wie woont waar in Portugal en waarom? Ene Nilca laat weten dat zij dolgelukkig is in het vissersdorpje Fuseta, in de oostelijke Algarve. Voordat ze daar haar huis kocht, reisde ze rond in een camper. Met haar hond Pien! Een vrouw naar mijn hart. Ik app haar dat ik eraan kom. ■

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 14 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk hier aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief