Ik voel me schitterend

Een jongen van 12 zit laat in de avond voor een vuurschaal. Verjaardagsfeest van onze dochter. De tongen van de vlammen likken en slurpen de lucht naar binnen. Vijftien beginnende pubers rennen weg van de schuur naar hun slaapplek maar hij blijft zitten. Dan staat hij op, steekt zijn beide armen in de lucht alsof hij zonet een winnend doelpunt heeft gescoord en zegt: “Ik voel me schitterend.”

Boeiende tijd

Het was van een verpletterende, eenvoudige en poëtische schoonheid. In één klap zag de toe­komst van deze vreemde tijd er voor mij roos­ kleurig uit. Alsof er een generatie aankomt die ons een lachspiegel voor gaat houden waarin onze sceptische of cynische gedachten smelten als sneeuw voor de zon. Aan de bovenkant van onze samenleving lijkt alles te stagneren door een gebrek aan visie en groter denken. Politici schuiven problemen voor zich uit of zoeken een tijdelijke oplossing die weer andere proble­men creëert. Voor iemand van mijn generatie is het kijken naar de werkelijkheid van deze tijd soms onthutsend en dan opeens dat beeld: “Ik voel me schitterend.”

Het is een vreemde maar ook de meest boeiende tijd die ik ooit heb meegemaakt. We zitten in een transformatie waarin alles herdacht moet worden. Hoe we omgaan met elkaar, met deze planeet en met onszelf. Oude zekerheden zijn niet zeker meer. Wie niet zijn kop in het zand steekt, ontmoet de ander opeens weer oog in oog, zonder internetgroep. Ik heb de laatste jaren mensen leren kennen door alle lagen van de bevolking heen die vragen stellen, geen zin meer hebben om te klagen over bloedeloze leiders maar zelf de handen uit de mouwen steken. Ik noem ze Het Stille Midden.

Het stille midden

Het deel van onze samenleving dat zich niet anoniem manifesteert door anderen te lijf te gaan op het wereldwijde web. Wier extreme meningen de krantenkoppen halen. Het zijn de mensen die tijdens corona geen wappies waren maar óók geen slaafse volgers van het dominante verhaal. Ze hielden zich stil om niet gestig­ matiseerd te worden als deel van een groep. Mensen die de traditionele medische weten­ schap niet afvallen maar wél zien dat we in een fuik terecht zijn gekomen waarin te veel antidepressiva of andere pillen worden voor­ geschreven die alleen het symptoom bestrijden maar niet de oorzaak weghalen.

De mensen die zoeken naar een nieuwe weg voor een nieuwe tijd. Al die energie borrelt aan de onderkant van onze wereld. Dikwijls onzichtbaar maar het is een kwestie van tijd. Want het licht wint het altijd van het donker. Ik praat mezelf geen optimisme aan, ik vóel het van binnen. Sta voor de eerste keer in tientallen jaar echt stil en kijk terug voor ik verder ga.

Ik liep door een bos in de Ardennen en zag een schijf van een boomstam. Zag de jaarringen als een landkaart van mijn leven. Altijd bezig te groeien van binnen naar buiten. Ik las de inslag van een bliksem, een jaar van weinig regen en dacht opeens: ik ging altijd van bin­ nen naar buiten; het is nu tijd om van buiten naar binnen te gaan. Mijn leven eens te lezen in dwarsdoorsnede. Een te volle rugzak met beelden en ervaringen uit te pakken en achter te laten wat ik niet meer nodig heb. Een boom kan een Bos veel leren. Opeens zag ik het jongetje dat ik ooit was. Die laat in de avond in een zomer in de jaren 70 dacht: ik voel me schit­ terend. Het begin van een nieuwe cyclus. ■

Over Stef

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (13) en dochters Lorelei (10) en Vonkie (6). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen. Stef staat vanaf september met zijn solovoorstelling ‘Bloemlezing 2023’ in de Nederlandse en Vlaamse theaters.

Foto Jacqueline de Haas

Nooit meer een column van Stef missen?

Bekijk via deze link een wel heel voordelig abonnement op je favoriete tijdschrift!