Op naar het volgende huis

Roadtrippen met Sandra - deel 16

Zin redactie 14 november 2023

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (36) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 16: Op naar het volgende huis.

Ik heb mij geïnstalleerd op het gemeentelijke Parque de Campismo da Fuzeta. In – zoals het op de bewegwijzering én het station staat – Fuseta. Ja ik vind het óók verwarrend, die ‘z’ en die ‘s’. De inwoners van dit pittoreske vissersdorp in de oostelijke Algarve komen er zelf ook niet uit: de diehards zweren bij Fuzeta, naar de oude naam Foz da Eta. Maar mensen met een minder historisch geweten hanteren Fuseta. Niemand vliegt elkaar erover in de haren, ze zijn hier tolerant, met hun leef-en-laat-levenhouding.

De gemoedelijke Portugees

Dat is mij wel opgevallen tijdens mijn roadtrip door Portugal: het gemoedelijke karakter van De Portugees. Anders dan mijn ervaringen met heetgebakerde Spanjaarden, luidruchtige Italianen, gründliche Duitsers en opgewonden Fransozen ontdek ik hoe hulpvaardig, vriendelijk en vredelievend de Portugezen zijn. Kijk maar naar hoe ze na veertig jaar dictatuur afrekenden met Marcello Caetano, de opvolger van de nog grotere schurk António de Oliveira Salazar. Hij werd tijdens de Anjerrevolutie van 1974 het land uitgejaagd en dat was dat. Geen (serieus) schot gelost.

Op de stampvolle camping in Fuseta ontwaar ik die gemoedelijkheid op microniveau. Staat de tv bij de Spaanse buren ’s avonds laat keihard? Geen Portugees die er wat van zegt. Blaft de hond in de caravan aan de andere kant onophoudelijk? Ze horen niets. Of ze doen alsof. Daar kan deze hittepetit nog wat van leren. En dus negeer ik de verstikkende rookwolken die de barbecueënde familie naast mij produceert. Ook al haat ik de stank van sardientjes op de grill (sorry voor de liefhebbers). Calma calma, is mijn nieuwe mantra.

Het portiek was wit met roze bougainville tegen de muur. Idyllisch vond ik.

Hier wil ik wel wonen

Ik ben verliefd op dit paradijselijke stukje Portugal. Vóór mijn vertrek uit Nederland riep ik steevast: never nooit de Algarve. Maar de laid back sfeer, het héérlijke klimaat (driehonderd dagen per jaar zon!) en de authentieke stadjes maken dat de oostelijke Algarve bovenaan mijn ‘Hier-Wil-Ik-Wel-Wonen’-lijstje staat (op een gedeelde eerste plaats met Caldas da Rainha aan de Zilverkust, dát wel).

Bobby is ook happy: eindelijk rust, een strand op spuugafstand van de camping en een nieuwe viervoetige BFF, Pien.Míjn nieuwe BFF – Nilca, tweevoeter, baasje van Pien, heeft Heemstede verruild voor Fuseta – en ik zitten op de stoep onder een boom in de schaduw te wachten op ene Alex. Hij verkoopt een huis in Fuseta voor € 310.000. Zoveel geld heb ik niet, maar dit valt in de oriënterende fase (“Kijken, kijken, kijken,” zegt oud-makelaar Nilca) en je moet toch ergens beginnen met je huizenjacht.

In de Facebookadvertentie stond zegge en schrijve één foto, van het portiek, wit met grijs en een mooie bougainville tegen de muur. Idyllisch, vond ik. Maar nu we er zijn, blijkt het een rijtjeshuis in een nieuwbouw- wijk met allemaal dezelfde woningen. Niet zo idyllisch dus, maar wie weet wat voor verrassing ons binnen te wachten staat.

Op stap met de makelaar

In de verte komt een man in pak aanlopen, een multomap onder zijn arm geklemd. Dat moet de makelaar zijn. Enthousiast zwaai ik en roep in het Portugees: “Joehoeeee, we zitten hier!” Het pak zwaait terug en slaat een zijstraat in. Prompt gaat de deur van nummer 5 open en een kleine gedrongen man met een grote middenscheiding roept in onvervalst Cockney-Engels: “Girls, please come in.” Alex. Niet de verkopend makelaar maar de eigenaar van het huis.

Zodra we één voet over de drempel hebben gezet, wordt mijn vooroordeel weer eens bevestigd: Engelsen hebben geen smaak. Niet qua inrichting (hallo beige skai bank en gedrapeerde bloemetjesgordijnen), maar ook niet qua afwerking (lelijke vloertegels, lelijke marmeren trap met aluminium leuningen, lelijke keuken en lelijke badkamerkranen).

Terwijl Alex enthousiast over het huis door- ratelt en de great opportunity die mij ten deel is gevallen, schudt Nilca achter zijn rug driftig NEEE met haar hoofd en wijst daarna naar een foto (in een – je raadt het al – oerlelijk lijstje) op het glimmend witte dressoir. Alex met zijn arm om een jonge hoogblonde Oost- Europese bimbo. Als hij ons voorgaat naar de achtertuin – formaat postzegel – zien we een klein zwart schoudertasje op de schoorsteen- mantel staan. Een beetje giechelig kijken we elkaar aan: wáár heeft hij die vrouw verstopt? Is er soms een kelder in het huis?!

Ik beloof Alex dat ik erover ga nadenken. Ook over de extra kosten. Want airco’s, warmwaterboiler, douche en zonnepanelen moeten nog worden aangesloten. “So that’s gonna cost you,” zegt hij er met een knipoog bij. “Het huis heeft geen ziel,” vat Nilca het even later bij de borrel met een mooie makelaars- term samen. Óp naar het volgende huis, ik ben tenslotte niet voor één gat te vangen! ■

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 16 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/