Angelique de Vogel blijkt half Turks:

Er is meer innerlijke rust gekomen. Maar er is wel iets voorgoed veranderd in het leven van zakenvrouw Angelique de Vogel (1973). Ze ontdekte na een jarenlange onrust en veel vragen dat ze niet Hollands, maar half Turks is. Dat haar vader niet haar biologische vader is. Ze schreef er een aangrijpend boek over: Ontworteld.

Jouw boek gaat over een groot geheim dat uitgekomen is: jouw vermeende vader is niet jouw biologische vader. Hoe ben je daar achter gekomen?

“Ik had als kind al een gevoel over me dat er ‘iets’ niet klopte. Maar kon nooit goed vastpakken wát. Ik was altijd op zoek naar ‘iets’. Stelde al veel vragen aan mijn ouders waarom ik er anders uitzag. Waarom heb ik bruine ogen, en jullie beide blauwe ogen? Toen ik wegens een borstoperatie op bed lag te rusten belde ik op een dag een tante. Ik was op zoek naar iets maar wist niet naar wat. Ik stelde mijn tante een aantal vragen over het verleden. Zij gaf hier netjes antwoord op. Vervolgens gooi ik er provocerend uit: ik heb het gevoel dat mijn vader niet mijn biologische vader is. Waarop ik dacht: nu zal mijn tante mij keihard uitlachen… Maar dat bleek niet het geval. Ze gaf aan dat ik deze vraag aan mijn moeder moest stellen. Door haar reactie ging er een deur open.”

Je blijkt half Turks te zijn. Geeft de titel van je boek, Ontworteld, weer hoe jij je daarover voelt?

“Mijn boek Ontworteld is geschreven vanuit een missie: ieder mens heeft het recht te weten wie hij of zij is, waar je vandaan komt. Je identiteit wordt gevormd door een familiegeschiedenis, je bent geen ongeschreven blad. Dat ik half Turks bleek te zijn, gaf me met terugwerkende kracht op bepaalde gebeurtenissen en ervaringen uit het verleden ineens een nieuw perspectief. En begreep ik mezelf meer. Hoewel je een periode van 48 jaar niet meer kunt inhalen of overdoen. De helft van mijn familiegeschiedenis stamt uit een andere cultuur, met andere gebruiken, waarden en normen. Dit deel is deel van mij maar doordat ik het niet wist, kon ik mijzelf niet volledig erkennen. Vandaar de titel Ontworteld. Wat niet enkel voor mij geldt, maar voor zoveel mensen die zijn geadopteerd of donorkinderen zijn. Het niet weten waar je vandaan komt, doet wel degelijk iets met je.”

Velen wisten van het geheim – behalve jij. Wat is de reden geweest dit voor jou achter te houden?

“Mijn moeder werd jong zwanger, op haar 16de. De ondersteuning die zij als kind van 16 nodig had, heeft ze niet gekregen. Dat is heel zwaar voor een jonge vrouw. Zij had een prille nieuwe liefde – mijn opvoedvader – en zij besloten samen om het mij ‘ooit’ te vertellen. Dit is er helaas niet van gekomen. Het werd ook steeds moeilijker om het te vertellen. Dat daardoor de hele familie ervan af wist, was eigenlijk heel logisch. Mijn moeder was nog zo jong toen ze zwanger was. Ook werd ze geholpen door een aantal broers die bijvoorbeeld een wiegje voor haar baby kochten. Ze werd door haar vader gedwongen om bij een van haar broers in te wonen, haar eigen mening gold niet.”

Je voelde al jaren een innerlijke onrust en had vragen over je uiterlijk. Heb je ooit aan de mogelijkheid gedacht dat je een andere achtergrond, een andere vader zou kunnen hebben? 

“Ik heb het nooit hardop uitgesproken dat ik twijfelde of mijn vader wel mijn biologische vader zou zijn. Maar een en ander heeft zich wel op een ander, onbewust niveau afgespeeld. Ik begreep totaal niet waarom ik op niemand – vooral van mijn vaders familie, waar we het meest waren – leek. Ik voelde een soort weerstand die ik niet kon thuisbrengen. Terwijl ik alle liefde heb ontvangen, ondanks dat ik er qua fysieke kenmerken totaal anders uitzie.”

Je bent je Turkse vader met het tv-programma Spoorloos gaan zoeken. Waarom moest je je zoektocht uiteindelijk alleen voortzetten?

“Spoorloos was begonnen met zoeken maar er kwam na een jaar geen doorbraak in dit dossier. Ik kon het niet laten rusten. En ben zelf verder gegaan met alle informatie die ik op dat moment had. Van het een kwam ik in het ander, en via netwerken. Er zijn zoveel mensen die mij belangeloos hebben geholpen, echt prachtig.”

Uiteindelijk heb je je Turkse familie gevonden. Wat deed dat met je? Vielen jullie elkaar in de armen of ging het heel anders?

“Toen ik mijn biologische vader voor het eerst ontmoette, wist ik nog niet zeker of hij mijn echte vader zou zijn. We stonden voor een privékliniek in Istanbul en zouden een DNA-test doen. We waren beiden heel nerveus en keken elkaar nauwelijks aan. Het is niet alleen voor mij een heel bizarre wending in mijn leven, ook voor hém. Want ook hij wist niet van míjn bestaan. Na de test zijn we gaan lunchen met een tolk erbij. Toen keken we elkaar recht in de ogen aan. Een heel emotioneel moment, want door naar elkaar te kijken zag ik mijn eigen ogen. Dat was erg confronterend en emotioneel. We hadden nog geen DNA-uitslag maar voelden ineens aan alles dat ik zijn dochter móest zijn.”

Zijn er, nu alle puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen, nog vragen overgebleven? Of een bepaalde onrust?

“Er is meer rust gekomen in mijn innerlijke gevoel en de eeuwige onrust die ik voelde. Maar de boel is niet volledig geheeld, zoals je soms denkt als je die mooie beelden op tv ziet. Iemand zei laatst: het is als een geamputeerd been. Je kunt er goed mee leven, gelukkig zijn enzovoorts. Maar je blíjft de persoon met een geamputeerd been. Ik ben absoluut heel gelukkig, heb een heel fijn gezin, de relatie met mijn ouders is top, de relatie met mijn Turkse familie ook, en ik heb een glansrijke carrière. Maar dit blijft iets waar je mee moet leren leven, twee dingen die naast elkaar blijven staan.”

Wat deed de ontdekking van het geheim en jouw zoektocht naar je Turkse familie uiteindelijk met je moeder en die kant van je familie? Hoe is jullie band nu?

“De band met mijn ouders in Nederland is goed. Daar hebben we aan beide kanten hard aan gewerkt. We hebben elkaar even los moeten laten, wat heel gezond was. Maar we wisten dat we elkaar nooit volledig zouden loslaten. Mijn ouders hebben mij niet willen beschadigen; ze hebben alleen niet de juiste keuze gemaakt. Dat besef is voor mij uiteindelijk voldoende. Ik geef veel om mijn ouders. En maak ook bewust de keuze om dit niet tussen ons in te laten staan. De liefde tussen mij en mijn ouders is groot.”

Wanneer wist je: mijn verhaal vraagt om een boek? En hoe was het voor jou om je verhaal op te schrijven?

“De rol als Vice President bij KPN Security kwam ten einde en gaf mij de gelegenheid om te kunnen verwerken. Ik voelde heel sterk de missie dat ieder kind het recht heeft te weten wie het is en waar het vandaan komt. Veel ouders zijn in onwetendheid, of verzwijgen bewust voor het kind informatie die zo wezenlijk is. Veel adoptie-, donor- en ‘koekoekskinderen’ – zo noem je deze categorie – zijn zoekende, soms radeloos. Ik vind dat ik een stem moet geven aan de ene kant, en aan de andere kant support en erkenning voor de situatie als het jou treft. Wat dit voor je betekent en waar je doorheen gaat. Gezien de hoeveelheid reacties die ik ontvang op mijn website Adevogel.nl is de behoefte aan informatie enorm, en geeft mijn boek veel erkenning, ook voor mensen die het niet hebben meegemaakt maar het graag willen begrijpen van binnenuit. Ik antwoord alle mensen graag die me een bericht sturen. Ook krijg ik veel reacties van mensen die vragen hóe ik heb gezocht, want ik heb alle registers opengetrokken. Die deel ik met hen.”

Ben je van plan ooit nog eens een boek te schrijven? Of zie je jezelf niet zozeer als een schrijver?

“Het zou kunnen dat ik een volgend boek ga schrijven. Maar komend jaar nog niet. Een boek schrijven is echt veel werk. Ik heb het graag gedaan omdat ik zo sterk in mijn missie geloofde, namelijk het recht van een mens. Maar nu ben ik als directeur razenddruk met het recht van veiligheid en vertrouwen op de werkvloer. En ik heb het bedrijf Vertrouwenspersoon voor het MKB opgericht, waarvoor ik ook met veel plezier en passie werk. Dan doe ik ook nog aan coaching voor gelijkgestemden en geef ik managementadvies aan bedrijven die tegen uitdagingen aan lopen. Dus al met al ben ik lekker druk!”

Over het boek

Jarenlang worstelde Angelique met vragen over haar uiterlijk, zich afvragend waarom ze bruine ogen had en een compleet andere huidskleur dan haar ouders en broer. Ook voelde ze voortdurend een innerlijke onrust. Toen ze ontdekte dat haar echte vader uit Turkije kwam, begon ze een zoektocht om hem te vinden met behulp van het televisieprogramma Spoorloos, maar uiteindelijk moest ze de zoektocht, die jaren zou duren, alleen voortzetten.

Tijdens haar zoektocht werd ze geconfronteerd met moeilijke vragen. Waarom werd dit zo lang voor haar verborgen gehouden? Wat is het verhaal achter haar moeder en biologische vader? Welke rol spelen beide families? En zal haar Turkse familie haar accepteren? In Ontworteld beschrijft Angelique levendig hoe het voelt wanneer je familie zo’n enorm geheim voor je bewaart. Ze neemt jer mee op een reis door de tumultueuze en emotionele geschiedenis van haar afkomst, van de jeugd van haar moeder en haar eigen innerlijke strijd, tot de verwoestende waarheid.  En uiteindelijk tot de ontmoeting met haar Turkse familie.

(Ontworteld, Uitgeverij Zomerlicht, € 22,95, ook te bestellen via Adevogel.nl)

Over de schrijver

Angelique de Vogel (1973) werkte jarenlang in verschillende management- en directiefuncties onder meer bij KPN en SalesValue, onderdeel van The IT Channel Company. Meerdere jaren werd zij erkend als “Leadership potential” en “Vrouwelijk Talent”. Ze werd in 2022 genomineerd voor de Dutch IT Channel Award voor haar rol als Commercieel Directeur in de categorie Management. Zij is mentor voor topvrouwen vanuit het Women Visibility-programma en Member van SER Topvrouwen

Zin in?

Zin in? Wij mogen 5 exemplaren van Ontworteld weggeven. Kans maken? Deel je gegevens in onderstaand winformulier en wie weet. Meedoen kan t/m 20 december.