Kanshebber, maar jammer van dat gedeelde dakterras

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (36) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 19: De zoveelste bezichtiging en herrie in de nacht.

Het nieuwe jaar is nog maar net uit de startblokken of ik ben alweer toe aan mijn zóveelste bezichtiging. Dit jaar moet mijn missie – Een eigen huis, een plek onder de zon, tralala – absoluut slagen. Helaas verliep de jacht op mijn casa portuguesa tot nu toe nogal dramatisch. Te duur, te afgelegen, te veel opknapper, te illegaal, te luid blaffende (ketting)honden bij de buren, te vochtig en had ik al te duur gezegd? Makelaar Jorge doet de deur open van wat op de foto’s een alleraardigst appartement lijkt in het liefelijke dorp Moncarapacho (Oost- Algarve). Het is in het echt kleiner dan op de foto’s (de makelaarstruc met de groothoek- lens is hier ook bekend) maar wel knus en in redelijke staat. En wow, dat dakterras! Met zeezicht (heel in de verte)! Dat wordt heerlijk chillen met een glas rosé.

“U deelt het dakterras met de bewoners van de drie andere appartementen,” zegt Jorge. Huh? Dát stond niet in de advertentie. Beetje jammer. Net als de ruïne aan de overkant van de straat. Wat voor gebouw daar binnenkort wordt opgetrokken en vooral hoe hóóg, kan Jorge niet vertellen. Zit ik daar straks met mijn buurtjes vanaf ons gezamenlijke dakterras recht in de giechel van de nieuwe overburen te kijken. O, en die middelbare school op rechts (hangjongeren!) is wat mij betreft ook een dealbreaker. Tchau Jorge.

Vriendin Annegreet appt. Zij en Kor wonen net buiten Caldas da Rainha, een kleurrijk provinciestadje een uur boven Lissabon. Annegreet doet er alles aan om mij voor de Zilverkust te behouden. Ze stuurt geregeld woningen door die in mijn prijs- en smaakpalet passen en maakt verleidelijke filmpjes terwijl een verkopend makelaar haar en Kor rondleidt in een potentiële kanshebber. ‘Ik heb nóu toch iets gevonden,’ staat er veelbelovend in haar appje. Het huis ziet er inderdaad niet gek uit en is nog betaalbaar ook. Óp naar het noorden dan maar weer!

We zijn halverwege de Zilverkust en staan in het pikkedonker op een verlaten parkeerplaats aan zee in de buurt van Colares, iets ten westen van Lissabon. Het miezert, het waait, kortom het is guur. Midden in de nacht schrik ik wakker van auto’s die met gierende banden optrekken, joelende jongeren en harde muziek. Straatraces, bedenk ik me, en ik ben gelijk klaarwakker. Beter geen aandacht trekken, je weet maar nooit waar een dronken en/of stijf van de drugs staande groep toe in staat is. Ik houd me muisstil, doe geen lampje aan en bid dat Bobby doet wat hij ’s nachts altijd doet: dóórslapen. Tegen beter weten in hoop ik dat met een halfuurtje de lol er vanaf is. Op mijn telefoon probeer ik uit te zoeken of ze hier in Portugal ook 112 hebben. Dat hebben ze. Maar ik besluit om de GNR (de Portugese gendarmes) niet te alarmeren. Ze zouden de herriemakers heus wel wegsturen maar míj ook, aangezien ik hier nogal illegaal aan het wildkamperen ben.

En laat ik nou geen zin hebben om een andere overnachtingsplek te gaan zoeken om drie uur ’s nachts.
Ik lig me te verbijten in bed. Hoe kom ik af van die enge types die zich inmiddels blowend en al uit de wind in de beschutting van mijn bus hebben geïnstalleerd? Ik besluit dat de aanval de beste verdediging is. Ik doe het licht aan, pak een slaapdronken Bobby bij zijn halsband, trek de schuifdeur met een ruk open en zet mijn allergrootste glimlach op. Op zoetgevooisde toon vraag ik in mijn allercharmantste Portugees of ze misschien por favor kunnen moven. Want zo kan een mens toch niet slapen!
De verbijsterde gezichten van de jongeren spreken boekdelen. Staat daar opeens een vrouw van middelbare leeftijd in een knalrode nachtjapon met ontploft haar in de deuropening, een woeste hond (not) aan haar zijde: of ze a.j.b. willen opzouten.

Duizend excuses stamelend (“Waarom heeft u dat niet eerder gezegd, we hadden geen idee dat u hier sliep?!”) blazen ze de aftocht. De rest van de nacht doe ik geen oog meer dicht, want ik sta stijf van de adrenaline. Als ik Luce een dag later parkeer op mijn favoriete camperplaats aan de Zilverkust, in Foz do Arelho, is het nog steeds grijs en fris. ‘Ik zit hier gewoon in korte broek aan de rosé hoor,’ appt vriendin Nilca in Fuseta (Oost-Algarve). Algarve vs. Zilverkust 1-0, verzucht ik terwijl het zachtjes begint te regenen. Maar na regen komt… juist. Dus kom maar door met het adres van dat leuke huis!

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 19 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk hier aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief