Actrice Hadewych Minis is in balans

‘Ik durf te luisteren naar mijn intuïtie. Ook als mijn hoofd iets anders zegt’

Zin redactie 14 maart 2024

Geluk is blijven verlangen naar wat je hebt. Dat inzicht geeft Zins gasthoofdredacteur Hadewych Minis (1977) een mooie balans in een waardevoller leven. Een zangeres en een bevlogen basgitarist is ze, maar dit jaar schittert ze vooral als actrice in de speelfilm Crossing, en in het theater met de monoloog Girls and boys.

Hadewych Minis heeft net haar kinderen Salvador (12) en Catalina (9) uit school gehaald, na de fotoshoot voor Zin in het Eye Filmmuseum. “Handig, want in die buurt spreek ik wekelijks de reclames voor Kruidvat in.” De dagen dat ze haar kinderen kan halen, zijn heilig. “Ik maak nu lange opnamedagen voor een nieuwe tv-serie voor Videoland, met Fedja van Huêt. In zo’n drukke periode zorgt Tibor (Lukács, acteur – red.) meer voor ze, maar ik probeer ze wel zo veel mogelijk te zien.” Ze woont in een idyllisch eenrichtingsstraatje in Haarlem, in een sfeervol huis uit het begin van de vorige eeuw met hoge plafonds en ornamenten, ingericht met antieke en vintage meubels.

“Ik ben gek op vintage, en dat geldt ook voor kleding. Je draagt iets waar je niemand anders mee ziet lopen. Paragons in Haarlem, een winkel met vintage designerkleding van bekende ontwerpers, is bijvoorbeeld fantastisch!” Hadewych werd al snel na haar afstuderen aan de toneelschool gevraagd door de fameuze regisseur Johan Simons, destijds verbonden aan Theatergroep ZT Hollandia. Haar droom kwam uit en ze schitterde onder meer in de voorstellingen De onverschilligen, Richard III en Fort Europa. Toneelgroep Amsterdam onder leiding van Ivo van Hove, nu Internationaal Theater Amsterdam (ITA), jaar vond ze daar haar thuis en speelde ze in indrukwekkende voorstellingen zoals Scènes uit een huwelijk, Opening night, Romeinse tragedies en Angels in America.

Avontuur

Maar een vrouw met lef slaat haar vleugels uit, is haar visie. “Het was doodeng om
een vaste baan bij een topgezelschap op te geven, maar ik wilde mijn eigen stem onderzoeken. Mijn moeder vond dat héél spannend tijdens de financiële crisis, mijn vader stimuleerde het. ‘Luister naar je gevoel. In het moeras groeien de mooiste bloemen,’ reageerde hij. Als student liep ik al niet de geijkte paden. Ik vond het leuk om uit mijn veiligheid te stappen. Niet dat ik blakend van vertrouwen was, het ging echt wel gepaard met onzekerheid, maar van onzekerheid groei je. Ik hield van het avontuur en wilde vaker zingen, meer in series en films spelen en eigen producties maken.” Haar besluit pakte goed uit. Talloze films, series en musicals volgden, zoals de speelfilms Borgman (Gouden Kalf!) en Forever rich, de internationale films Toni Erdmann en A perfectly normal family, en de spannende tv-series Hollands Hoop, The Spectacular en de internationale Netflix-serie Tokyo Trial, genomineerd voor een Emmy Award. En Hadewych was een meesterlijke Rachel Hazes in Bloed, zweet & tranen, een rol die haar een tweede Gouden Kalf opleverde.

Dit jaar is Crossing, een film over liefde, hoop en angst voor verlies waarin twee indringende verhaallijnen elkaar kruisen, te zien in de bioscopen (datum nog niet bekend – red.). “De film wordt eerst op het Nederlands Filmfestival vertoond.” En Hadewych staat opnieuw op de planken met de bekroonde monoloog Girls and boys. Ze ontving er een Theo d’Or voor. Op het muziekpodium is ze een beest met haar basgitaar en zingt ze eveneens ingetogen kippenvelliedjes. “Contact met het publiek is fantastisch, of ik nu zing of toneel doe. Elke avond geef ik 180 procent. Een eigen voorstelling maken geeft helemáál een kick. Het grootste cadeau daarvan is dat je met je eigen demonen iets creëert waar je andere mensen mee helpt. Het geeft mensen troost. Zó gaaf. Hoe persoonlijker je dingen maakt, hoe herkenbaarder het voor anderen is. Dát ontdekken vond ik een openbaring.”

Wat waren jouw hobbels?

“Krachtig zijn als vrouw. Ik heb héél erg gevochten in de balans tussen mijn kracht en mijn zachtheid. Als kind vond ik het al heerlijk om stoer te zijn, zoals de jongens. Dat gevoel is in mijn latere leven een gevecht geweest. Ik hou ervan om me vrouwelijk te kleden, ik heb borsten en billen, maar die mannelijke energie is juist wat ik herken. Ik straal een krachtigheid uit die intimiderend kan overkomen. En ook in deze tijd verwach- ten mensen nog steeds dat je als vrouw een soort aaibaarheidsfactor hebt. Een krachtige vrouw wordt vaker als lastig ervaren. Dat blijft wel een beetje een thema in mijn leven. Ik ben van de mannenvriendschappen. Hoewel ik het ook heerlijk vind om af en toe met mijn vriendinnen en de moeders van het schoolplein te kletsen. Ik ben sterk maar kan ook helemaal wegduiken in mijn verdriet. Dat duurt alleen niet lang, want ik ben van de oplossingen. Humor helpt daarbij! En, ik heb vroeger grensoverschrijdend gedrag meegemaakt. Die hobbel moest ik ook overwinnen. In detail wil ik er niet op ingaan, maar het is wel bepalend geweest voor hoe ik lange tijd in het leven stond.”

Hoe bepalend?

“Ik zocht de schuld bij mezelf, en dat is ook de reden waarom er weinig openheid is over dit onderwerp. Dat is verdrietig en pijnlijk. Het is menseigen om jezelf de schuld te geven. Zonde, want het helingsproces duurt dan ook langer. Gelukkig heb ik ingezien dat het niet mijn schuld is. Zoiets meemaken heeft een grote weerslag op hoe vrij en ontspannen je tegenover de andere sekse staat. Voor mij was het helend om mijn verhaal, die donkere kant, te vertellen op het podium. En ook dat zoveel mensen er iets aan hebben gehad.”

Merk je verbetering op de werkvloer als het gaat om grensoverschrijdend gedrag?

“Absoluut! Er lopen intimiteitscoördinatoren op de vloer die daarbij kunnen helpen. Het is best vervelend om tegen een regisseur te moeten zeggen dat je eigenlijk niet wilt dat je borsten in beeld zijn of dat je die tong niet in je mond wilt. Je kunt nu, zeker na alle publieke openbaringen, beter je grenzen aangeven. Wat je natuurlijk wel hebt in zo’n overgangsperiode is dat mensen in het begin té extreem hun grenzen aangeven of té heftig reageren. Logisch ook. Het is goed dat de cultuur op de werkvloer verandert. Ik heb ook vaak genoeg een tong in m’n mond gehad tijdens een auditie, en nog andere gebruik van hun machtspositie. Het was niet de allerfijnste tijd, hoewel er bij mij in die tijd nooit iets vervelends is gebeurd. Inmid- dels kan ik mijn grenzen goed aangeven. Ik film nu met Fedja, we kennen elkaar al dertig jaar, dus wij regelen dit onderling samen. We geven aan wat we wel en niet willen in een vrijscène. Met Gijs Naber moest ik in Crossing ook een vrijscène doen, en dat hebben we eveneens zelf uitgezocht. Maar voor jongere acteurs is het wel erg fijn dat ze naar een intimiteitscoördinator kunnen.”

Hadewych groeide met haar oudere broer op in een creatief, warm en open gezin in Maastricht. Met ouders die muziek doceer- den en regelmatig optraden. “Thuis konden we over onze gevoelens praten, alles was bespreekbaar. We werden hierin heel serieus genomen. Vooral mijn moeder gaf mij een veilig gevoel.”

Ben je close met haar?

“Met allebei mijn ouders heb ik goed contact maar ik trek wel meer naar mijn moeder. Zij weet alles van mij. We bellen zeker drie keer in de week en appen veel. Als iemand van haar leeftijd overlijdt, denk ik: mijn god, wat als zij er niet meer is? Voor mij is het zo normaal om bij alles wat ik doe even een berichtje te sturen of te overleggen. Mijn moeder is mijn klankbord. De veiligheid die ze mij vroeger gaf, zodat ik alles vertelde, probeer ik ook aan mijn kinderen mee te geven. Tijdens het avondeten leggen we de mobieltjes weg en praten we met elkaar. Ik vraag altijd hoe ze zich voelen. Een 1 is slecht, een 10 heel goed. Een cijfer geven werkt bij mijn kinderen, want ik kan erop doorvragen. Zo van waarom was het gister een 9 en nu een 7. Ze willen niet altijd hun verhaal vertellen in het bijzijn van de anderen, maar die verhalen komen er dan wel uit als ik ze naar bed breng. Het scheelt misschien ook wel dat Tibor en ik makkelijk onze kwetsbare kant laten zien. Sinds ik moeder ben, huil ik snel. Bij een film sluiten ze soms weddenschappen af hoe lang het duurt voordat ik in tranen uitbarst. Timor zei laatst tegen de kinderen: ‘Mama huilt al als er een kip struikelt.’”

INTERVIEW: INGRID SPELT | BEELD: JASPER ZWARTJES | VISAGIE: MANOUS NELEMANS | MET DANK AAN EYE FILMMUSEUM, MARJAN VOS (BOMBERJACK)