Tributebands

Al sinds hun vroege jeugd zijn ze groot fan van de muzikanten die ze tot in de perfectie proberen te benaderen: Tina Turner, Supertramp, Doe Maar en ABBA. Mariska, Harry, Bart en Marcelle zingen
in een tributeband. Hun optredens zijn steevast één groot feest én een eerbetoon aan hun helden. 

Mariska Lunes (1969) werkt parttime als Fleurmaatje en is zangeres. Al dertig jaar speelt ze als de Nederlandse Tina Turner zowel solo als met de Diva Turner Tribute Band de sterren van de Nederlandse hemel. 

Mariska: “Op straat word ik regelmatig aangesproken door fans. ‘Hey, jij bent toch Diva Turner?’ Dan willen ze met me op de foto of een handtekening. Het maakt dat ik me een ster voel. Ik lijk op Tina Turner. Qua uiterlijk maar ook in stijl en beweging. Zij en ik: geboren artiesten. Beiden gestruggled in het leven. Rough and tough. Ik voel me verbonden met haar.
De eerste keer dat ik Tina Turner op televisie zag, was bij Toppop. Wow, wat een verschijning. Het was 1984, Tina zong het nummer Help, nog steeds mijn favoriete liedje. Ik was destijds 15 en begreep nog niet helemaal de betekenis van de woorden Help me, I’m feeling down. Maar tijdens de talentenshows die volgden, van de Soundmixshow tot Popstars en X Factor, zong ik het nummer vol overgave.

Je kunt wel stellen dat Tina Turner de rode draad is in mijn leven. Ik ben inmiddels 55 en doe die vrouw nog steeds na. Helaas heb ik mijn idool nooit ontmoet of live zien spelen. Voor mijn rol als Diva Turner heb ik de videobeelden van mijn ‘alter ego’ lang bestudeerd: haar loopje, de danspasjes, haar mimiek: ik probeer Tina zo dicht mogelijk te benaderen. Soms, wanneer ik opnames van een optreden terugzie, schrik ik. Dan denk ik: is dit Tina of ik?

De afgelopen dertig jaar heb ik als Diva Turner zoveel mooie herinneringen gemaakt. Maar als ik één moment moet noemen dat me altijd zal bijblijven, is dat de eerste show van onze theatertour in 2023. Dat mensen kaartjes kochten voor de Diva Turner Theatershow vond ik zo bizar. Normaal sta
ik geboekt voor evenementen waar meer artiesten optreden, maar nu kwamen ze voor mij. En voor mijn achtkoppige Tina Turner Tribute Band natuurlijk, waarmee ik sinds 2015 af en aan speel. Vorig jaar is de band opnieuw opgericht.

On stage hebben we veel plezier en zijn we totaal op elkaar ingespeeld, daarbuiten hebben we allemaal ons eigen leven en werkzaamheden. Gemiddeld spelen we eens per maand de zaal plat. Daarnaast sta ik ook solo als Diva Turner op het podium. Die ruimte is er omdat ik parttime werk. Als Fleurmaatje bezoek ik ouderen en mensen die eenzaam zijn, om – de naam zegt het al – hun dag op te fleuren. Als ras-entertainer gaat mij dat goed af. Mijn grote droom is samen met de Diva Turner Tribute Band
de wereld te veroveren. Dat gevoel is met het klimmen der jaren alleen maar sterker geworden. Vraag me niet waar ik de energie vandaan haal, maar ik zal het podium rocken tot ik erbij neerval.”

Harry van der Burg (1957) was tot vorig jaar gymdocent in het speciaal basisonderwijs. Nu richt hij zich als zanger (en gitarist) op zijn muziekcarrière. Sinds 2012 is hij de leadzanger van Supertribute, een ode aan Supertramp.

Harry: “Als 19-jarige had ik een vakantiebaantje in een grammofoonplatenfabriek.
De eerste lp die ik perste, was van een groep die ik niet kende: Supertramp. In de pauze liep ik naar de muziekcontrolekamer en vroeg aan de geluidstechnicus of hij de plaat die ik had geperst even wilde opzetten. Bij het horen van de eerste klanken van School was ik gelijk om. Een jaar later, in 1976, beleefde ik met mijn twee beste vrienden – die ik ook met het Supertramp-virus heb besmet – mijn eerste grote live concert in Ahoy. Dat is van origine een sportpaleis, vandaar ook de grote zittribunes aan de zijkanten.

Wij hadden kaarten voor staan- plaatsen in de zaal. Tot mijn verbazing hadden ze achterin ook zittribunes geplaatst. Ik ontdekte daar dat Supertramp vooral luistermuziek maakte, om zittend van te genieten. Op Koninginnedag 2012 stond ik samen met een paar motormaten in de Haarlemse Vijfhoek naar de band van de toenmalige Haarlemse burgemeester Schneiders te kijken. Mijn luidkeels mee- zingen werd opgemerkt door een man naast mij. Hij vroeg of ik iets met dat zingen deed. De man bleek Hans Baar. Hij vertelde dat hij samen met zijn zwager Menno net een Supertramp-tributeband was begonnen. De rest is geschiedenis.

We speelden de eerste jaren in cafés, maar dat beviel niet zo. Mensen komen daar voor elkaar, niet speciaal voor de muziek. Tegenwoordig spelen we het liefst op pop- podia en in theaters. Onze fans variëren in de leeftijd van 50 tot 70 jaar, en dankzij vrienden en familie – die hun kinderen naar onze optredens meenemen – wordt de gemiddelde leeftijd steeds verder naar beneden getrokken. Wij hebben één heel fanatieke groupie. Bij mij op school raakte ik eens in gesprek met Ina Leen, onze, altijd met muziekoortjes in werkende, schoonmaakster. Toen ik haar vertelde over onze Supertributeband beloofde zij een keer te komen kijken. Sindsdien heeft ze bijna geen concert gemist.

Zij was het ook die ons vorig jaar opgaf voor het televisieprogramma The tribute: battle of the bands. We kwamen door de eerste voorronde heen. De laatste schifting na een optreden voor een vakjury overleefden we jammer genoeg niet. Desondanks: een superervaring. Als dank voor haar steun hebben we haar naam in het nummer Goodbye stranger verwerkt. In plaats van Goodbye Mary, goodbye Jane, zingen wij Goodbye Ina, goodbye Leen. Kippenvel krijg ik wanneer ik tijdens het inzetten van mijn favoriete nummer School zie dat de mensen in de zaal hun ogen dichtdoen en terugzweven in de tijd. Daar doen we het voor. En saai wordt het nooit. Supertramp heeft zo’n uitgebreid repertoire. We spelen ook de minder bekende nummers, dat maakt dat we nog jaren door kunnen gaan.”

Bart Wientjens (1966) is business & strategy director, maar ook oprichter en leadzanger van Rondje Doe Maar, een ode aan Doe Maar. 

Bart: “In onze band is geen hiërarchie, geen afgunst, maar respect. We vullen elkaar
aan. Als je dat niet hebt, kun je nog zo goed spelen maar dan houdt het op. Dat is het cement van Rondje Doe Maar. Absolute hoogtepunten de afgelopen veertien jaar
zijn voor mij dat we in het voorprogramma mochten spelen van UB40 op een uitverkocht Dicky Woodstock Festival. Maar ook dat we in 2013 door Mojo werden gevraagd om een theatertour met hen te gaan doen.

Ik kende al enkele nummers toen ik in 1982 – tijdens Flaterpop in de Vliegermolen in Voorburg – Doe Maar voor het eerst live hoorde spelen. Ik was 15 en stond tussen – vooral vrouwelijke – leeftijdsgenoten te gillen voor het podium. Terugdenkend aan dat moment is daar de liefde voor die muziek echt gegroeid. Je kon me uittekenen in een spijkerjack met buttons en roze-groene zweetbandjes. En de muren van mijn slaapkamer hingen jarenlang vol met posters van mijn helden….

TEKST & PRODUCTIE: PETRA SCHOUTEN

Verder lezen?

Lees het vervolg van Bart’s verhaal + het interview met ABBA Experience zangeres Marcelle Idema in ons extra dikke Zin nummer 4/5. Nu in de winkel, of bestel ‘em hier online.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief