Huis gekocht! Of toch niet?

Roadtrippen met Sandra en hondje Bobby. Deel 20

Zin redactie 30 april 2024

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (36) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 20: Huis gekocht! Of toch niet?

Ik heb een huis gekocht! Nou ja, bijna dan. Ik heb een bod gedaan en dat is geaccepteerd. In het dorpje Sra. da Luz, op acht minuten rijden van Caldas da Rainha (Zilverkust): een moradia isolada, een vrijstaande bungalow, wit met gele biezen en groene luiken, een mandarijn- en een citroenboom in de voortuin, en een overdekte veranda. Solide bouw, drie slaapkamers, twee badkamers. En: er hoeft niet al teveel aan versleuteld te worden!

Allemaal pluspunten, roept het A-Team lyrisch. Mijn vrienden Annegreet en Kor en makelaarsvriendin Manuela, allemaal woonachtig in – en fan van – de Zilverkust, hebben besloten dat dít ‘m moet worden. Zodat ik eindelijk kan settelen. “Aan de Zilverkust, where else,” zegt Annegreet op z’n George Clooney’s.

Ik laat me meeslepen door hun enthousiasme en doe ter plekke, tijdens de éérste bezichtiging al, een bod. Ook omdat de verkopend makelaar, senhora Claudia, zich terloops laat ontvallen dat er kapers op de kust zijn (werkt blijkbaar nog altijd). Ik wil wél nog even weten of dat bijgebouwtje in de achtertuin legaal is, aangezien ik het niet kan terugvinden in de officiële documenten. Als ik het huis later weer wil verkopen en de paperassen kloppen niet, kan dat kopers afschrikken. En legalisatie achteráf, na aankoop, kost veel tijd, zonder garantie op succes, begrijp ik uit de vele horrorstory’s over de Portugese bureaucratie.

Dan is er nog de kwestie van het prachtige vrije uitzicht vóór: niks mis mee, ware het niet dat er her en der oranje markeringspalen staan. Senhora Claudia heeft werkelijk géén idee wat die daar doen. Ik krijg prompt visioenen van een Lidl die verrijst voor de deur van mijn pittoreske casa. Of een varkensslachterij. Of – God verhoede – een school. In alle gevallen: weg rust (en uitzicht).

Uiteindelijk blijkt op het bestemmingsplan te staan: terreno florestal. Wat zoiets betekent als: landelijk, natuur, bloemetjes en bijtjes. Maar wat doen die oranje palen daar dan? Ik vertrouw het voor geen cent. Een bestemmingsplan kan morgen zomaar gewijzigd worden. Dát, en het illegale (dus wel) gebouwtje in de achtertuin leveren teveel onzekerheden op. Ik trek mijn bod in. Gelukkig kan dat zomaar, in Portugal. Zolang je maar niets getekend hebt.

Een paar dagen later heb ik alweer een ander pareltje in het vizier. Vlakbij Foz do Arelho waar we met Luce staan op mijn favoriete camperplaats aan de Zilverkust. “Dit is hem, mijn casa portuguesa,” kir ik enthousiast tegen Annegreet en Kor die mij ook nu weer trouw vergezellen. Mooi gerenoveerd (je kunt er zó in, zegt de snotaap van een verkopend makelaar – ik schat hem net 18), gloedjenieuwe keuken, mooie vloertegels, terras met uitzicht over het dorp, geen naaste buren en… tatááá: een apart huisje dat – eenmaal opgeknapt – prima dienst kan doen als guesthouse. Goed geprijsd ook, onder de twee ton, kom daar maar eens om in het gewilde Nadadouro!

Kor heeft wel twijfels bij de bovenverdieping. In de twee slaapkamers in de nok van het huis kun je alleen in het mídden fatsoenlijk rechtop staan, één stap naar rechts of links en je stoot je hoofd tegen het (zeer) schuin aflopende dak.

Hetzelfde geldt voor de badkamer: iedereen langer dan 1.70 m moet gebukt douchen, of z’n hoofd uit het dakraam steken. Ik zie niet zoveel bezwaren. Ik ben 1.64 m dus waar hebben we het over? En een bed in het midden van de slaapkamer is toch geen probleem? Maak je aan weerszijden, onder dat schuine dak, gewoon kastenwanden. Nee dûh, geen hángkasten.

Helaas geeft de snotaap pas bij de derde bezichtiging – en ná mijn mondelinge bod van € 190k – toe dat de toegevoegde bovenverdieping niet in de documenten staat (en dus illegaal is). En o oeps, het pand heeft óók geen licença de habitação(woonvergunning).

Dan is daar nog het vochtprobleem: de muren van de slaapkamer beneden zitten onder de schimmel en het parket doet me denken aan de Python in de Efteling. Dit is serieus, zegt Peter-de-Duitse-handyman die mee op inspectie is. Moneypit, noemt hij mijn stulpje zelfs. En zo kan ik mijn bod van € 190k weer intrekken. If it’s too good to be true…

Zittend in het zonnetje op Área de Autocaravanas in Foz do Arelho, met Bobby tevreden aan mijn voeten, laat ik de acht huizen die ik de afgelopen veertien dagen in deze regio heb bezichtigd, de revue passeren. En besluit: ík moet niet meer op zoek naar Het Huis, laat het míj maar vinden. Of het nou hier is, of in de Algarve. Moge het beste huis winnen. Game on!

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 19 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/