Potdorie gewoon een huis gekocht! Champagne!

Zin redactie 4 juni 2024

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (36) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 21: Potdorie gewoon een huis gekocht! Champagne! Klein detail: het prijskaartje. Dik € 40.000 meer dan de inhoud van mijn spaarpot!

Ik heb een huis gekocht. Nee, nu écht! Deze keer heeft het huis míj gevonden! Het staat in… tromgeroffel… een klein dorpje vlak boven Faro. En daarmee komt er een einde aan de maandenlange keuzestress. Hello Algarve, goodbye Zilverkust! Ruim drie maanden geleden bezichtig ik een townhouse midden in het pittoreske Estoi, bekend om zijn weelderige roze paleis uit de 19de eeuw en zijn Romeinse opgraving Milreu. Bij binnenkomst op de eerste verdieping – het is een bovenwoning – maakt mijn hart een sprongetje. Knus, compact, twee slaapkamers en een joekel van een dakterras met vrij uitzicht op zee! Het is in goede staat en op een likje verf na kan ik er zó in.

Klein detail: het prijskaartje. Dik € 40.000 meer dan de inhoud van mijn spaarpot. Daarom wilde ik überhaupt al niet gaan kijken. Maar Rafaela, mijn makelaresse, was zó enthousiast, dat ik haar niet wilde teleurstellen. De Portugese verkoper heeft dollartekens in zijn ogen (Buitenlandse! Jackpot!) en weigert één cent te zakken. Ik druip voor de zoveelste keer teleurgesteld af en zet koers naar de Alentejo, naar de steden Evora en Monsaraz die op mijn bucketlist staan.

Een paar weken later zie ik op Idealista (de Portugese Funda) dat ‘mijn’ huis in Estoi flink in prijs is gezakt. Ik app Rafaela. Blijkt dat de eigenaar er snel vanaf wil omdat zijn aanstaande bruid van huwelijk én samenwonen afziet. In de categorie ‘De een zijn dood is de ander zijn brood’ bied ik een luttele
€ 5000 meer dan mijn eerder afgewezen bod. Tot mijn stomme verbazing zijn we opeens in gesprek. Na nog een duizendje of wat meer (kapers op de kust, u weet wel), is het van mij en tekenen we slechts drie dagen daarna al het CPCV (voorlopig koopcontract). Ik kan mijn geluk niet op! Nu nog een advocaat vinden voor alle juridische poespas (hier controleert niet een makelaar maar een advocaat alle documenten, stelt de koopakte op en bereidt de notarisoverdracht voor).

Een maand later zit ik samen met Rafaela en advocaat Cristina in de wachtruimte van een notaris in Faro. Over enkele minuten verandert het huis in Estoi van eigenaar. Ik ben stikzenuwachtig.
Het is er deftig. Marmer op de vloer, kunst aan de muur, moderne beelden op de bijzettafels (geen ruimte meer voor een kopje koffie maar dat kregen we sowieso al niet) en een stuk of zeven driftig tikkende dames keurig op een rijtje achter de balie. We mogen een kantoor binnen. Aan het hoofd van de ovale glazen tafel zit een mevrouw met lang blond krullend haar in een groene cocktailjurk en killerheels in haar MacBook te turen.

Iedereen – wij worden inmiddels vergezeld door verkoper Fabio, zíjn makelaar, een collega van die makelaar en een mevrouw met een grote zwarte bril die gewichtig kijkt – neemt plaats. De Groene Jurk kijkt niet op of om maar ik vermoed dat dit Maria do Carmo, Notario, is, zoals op de gevel van het kantoor staat. Een paar seconden later steekt dona Maria – ik noem haar bij haar voornaam, mijn tafelgenoten zeggen allemaal nederig senhora doutora (mevrouw doctorandus) – van wal. Geen voorstelronde, geen welkom, geen koffie of water, geen prietpraat (“Wat een spannende dag voor u, dona Sandra, u staat op het punt een huis te kopen!”) maar meteen hoppa, down to business.

Ze wil als de brandweer door de documenten heen maar struikelt gelijk aan het begin al over mijn achternaam, een echter tongbreker voor een Portugees. Ik grijp mijn kans en maak een grapje. En nóg een. Het ijs is gebroken. Ze lacht en zegt in perfect Engels dat ik vooral niet moet aarzelen om vragen te stellen als iets onduidelijk is in de koopakte. No no, I’m good. Ik lees het zo nog wel allemaal even rustig door.

Fabio moet iets tekenen en Cristina schuift een cheque met, naar ik aanneem, mijn geld, over tafel naar De Grote Zwarte Bril. Die vervolgens gelijk het kantoor uitloopt. Ik roep haar na: “Niet allemaal in één keer over de balk smijten, hè”. Ik geloof dat ik het hardste lach. Dan moet ik paraferen en tekenen. Het ziet er allemaal prima uit voor zover ik dat als debuterend huizenkoper in Portugal kan beoordelen. Maria zegt warempel: “Congratulations”. En dan verlaat iedereen als op commando het kantoor. Ik roep nog obrigada (bedankt) maar Maria tuurt alweer in haar laptop. En dat was dat. Ik stuiter buiten nog even door als ik me realiseer: ik heb potdorie gewoon een huis gekocht! Champagne!

Meer lezen?

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 21 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/