5 vragen aan Karin Slaughter

Week van het Spannende Boek

Zin redactie 13 juni 2024

De Amerikaanse Queen of Crime Karin Slaughter (1971) komt normaal gesproken elke zomer naar Nederland om haar nieuwste thriller te promoten. Dit keer zit een live ontmoeting er niet in omdat ze druk bezig is met het verfilmen van haar boek Goede dochter, die zij zelf tot script heeft bewerkt. Gelukkig had ze daarnaast nog wel tijd voor een nieuw boek. In Waarom we logen stuiten Will Trent en Sara Linton tijdens hun huwelijksreis in een afgelegen resort op een gruwelijke moord die alles te maken heeft met duistere familiegeheimen. Iedereen liegt. Ze liegen over het verleden, over het heden en tegen zichzelf.

1 Wat betekenen Sara en Will voor jou?

“Ze voelen als oude vrienden, ik vind het heerlijk om over hen te schrijven en hun verhaal verder te vertellen. Het moet wel realistisch en organisch zijn, ik wil niets in hun relatie forceren. Zo heb ik lang getwijfeld of ze zouden gaan trouwen of niet. Sara had het niet uitgemaakt, voor haar is het huwelijk niet zo belangrijk als voor Will. Door zijn achtergrond betekent die ring en die belofte veel meer. Door het huwelijk hoort hij officieel bij iemand en dat heeft hij zijn leven lang niet gekend. Hij snakte naar een normale, stabiele relatie en kan vaak nog steeds niet geloven dat Sara echt van hem houdt. Sara weet dat, ze voelt zich zo verbonden met Will dat alles wat hij belangrijk vindt voor haar automatisch ook belangrijk is. Voor een schrijver zijn gelukkige relaties een crime, niets zo saai als een verliefd stel. Je moet een gezonde spanning zoeken in gekibbel en kleine ruzies.

Het mag niet kinderachtig worden maar het mag ook niet zo hoog oplopen dat het ’t einde van hun relatie betekent. Een interessante uitdaging waar ik met liefde mijn tanden in zet. Voor de lezer is het denk ik prettig dat er tussen alle ellende die in mijn boeken voorkomen ook een stel als Will en Sara rondloopt dat oprecht gelukkig met elkaar is. Ze brengen hun huwelijksreis door op een afgelegen resort in het zuiden van de US. Al op de eerste dag wordt daar een moord gepleegd. Hun geluk als pasgetrouwd stel vond ik een goed tegenwicht voor het buitengewoon miserabele en gewelddadige leven van de familie McAlpine die het resort bestiert.

Er loopt daar ook iemand rond met dezelfde achtergrond als Will, ze hebben in hetzelfde tehuis gezeten en Will heeft bepaald geen goede herinneringen aan hem. Waarom we logen laat zien hoe anders je leven kan lopen door verkeerde handelingen en beslissingen. Of hun geluk me benauwt en ik daar binnenkort iets aan zal doen? Tot nu toe ben ik heel beschermend naar Will en Sara, ik hoop niet dat hen iets vreselijks gebeurt. Maar… je weet dat ik gelogen heb over inspecteur Jeffrey Tolliver, de ex-man van Sara. Al drie boeken van tevoren wist ik dat hij dood zou gaan. Niemand vermoedde iets, ik heb hem altijd als onverwoestbaar beschreven. Dus mij kun je niet vertrouwen.”

2 Ken je gewelddadige families uit je eigen omgeving?

“Mijn oma van vaderskant werd haar leven lang mishandeld door mijn opa. Zij stierf toen ik nog heel jong was en zij in de veertig was, maar zelfs als jong meisje merkte ik daar wel die vreemde, gespannen sfeer op. Als ik terugkijk naar haar leven en besef hoe onderdrukkend en gewelddadig dat was, dan kan ik daar alleen maar heel verdrietig en kwaad over zijn. Het feit ook dat we het er nooit over hadden, dat iedereen het wist maar zweeg… Wie van buitenaf naar dat gezin keek, zag ook niets ongewoons maar ondertussen kon dat geweld gewoon jarenlang doorgaan. Pas veel later wilde mijn vader erover praten. Net als zijn broers en zussen voelde hij zich vreselijk schuldig. Het typische schuldgevoel van de overlever. Hij kon zijn moeder niet beschermen tegen die vreselijke man.

Mijn vader verliet op zijn vijftiende het huis. Daarmee redde hij zichzelf maar liet hij zijn moeder achter en dat heeft hem altijd achtervolgd. Ik heb veel over mijn oma nagedacht toen ik Waarom we logen schreef. De hoofdpersoon, Mercy, is net als mijn oma slachtoffer van huiselijk geweld. Zij zit zo diep in die geweldsspiraal dat ze er met geen mogelijkheid aan kan ontsnappen. Het is het enige wat ze kent, ze is zo gehersenspoeld dat ze ervan overtuigd is dat ze dit leven vol geweld en vernedering verdient. Ze denkt zelfs dat het liefde is en kan zich geen ander leven voorstellen, een leven waarin mannen haar niet constant angst aanjagen. Pas als ze moeder wordt, beseft ze wat liefde is. Haar grote tragedie is dat ze wel liefde kan voelen voor haar kind maar niet voor zichzelf. Zij is haar ergste vijand en blijft teruggaan naar de mensen die haar kwaad doen omdat dat nu eenmaal vertrouwd is.”

3 Speelde geweld ook een rol in jouw jeugd?

“Nee, het huiselijk geweld heeft mijn vader in zo verre gevormd dat hij vastbesloten was zelf nooit geweld te gebruiken. Hij was zich ook zeer bewust van de ellende die een vrouw kan overkomen. Uitgerekend hij kreeg drie dochters! We zijn alle drie opgevoed tot zelfstandige, onafhankelijke mensen. Al op heel jonge leeftijd leerde hij ons met geld omgaan, in restaurants liet hij ons de rekening zien en we kregen op ons tiende een spaarrekening. Niemand van mijn klasgenoten had dat. Mijn vader hamerde op een goede opleiding zodat we financieel onafhankelijk zouden zijn.

Een van de redenen waarom mijn oma vastzat in haar situatie was omdat ze niet over eigen geld beschikte. Ze werkte niet en zelfs als ze stiekem kleine beetjes probeerde te sparen, vond mijn opa dat geld altijd en pakte het van haar af. Indertijd was dat ook zijn wettelijk recht als echtgenoot. Wat ben ik blij dat ik een verstand van geld en een goede arbeidsmentaliteit heb meegekregen. Ik wist altijd al dat ik wilde schrijven en was bereid daar veel voor te laten. Toen ik nog werkte naast mijn schrijven, stond ik ‘s morgens om vijf uur op om een paar uur te schrijven en bij thuiskomst ging ik niet voor de tv zitten maar ging ik weer schrijven. Het scheelt dat ik een partner had die begreep dat schrijven mijn prioriteit was. We zijn al 32 jaar samen.”

Tekst: Margriet de Groot.