Bestsellerauteur Dimitri Verhulst:

Het feit dat hij zelf hotelentertainer is geweest in zijn jonge jaren zal schrijver Dimitri Verhulst (1972) zeker hebben geïnspireerd bij het schrijven van de roman Bechamel Mucho. Daarin heeft animator Alex de vrouwen voor het uitkiezen. Behalve over seks gaat deze zomerse roman vooral over falende levens in een doorgeslagen consumptiemaatschappij.

Je bent een schrijvende duizendpoot. Schrijft behalve romans: verhalen, gedichten, essays, toneel, liefteksten, opera’s en scenario’s. Is er iets wat je als schrijver NIET kunt?

“Doktersromans, thrillers en kookboeken heb ik wellicht niet in de vingers, al heb ik dat nog nooit geprobeerd. Het vormelijke aspect van de thrillers boeit mij anderzijds wel: het opbouwen van spanning. Het lijkt me een leuk métier en ik kan zeker bewondering opbrengen voor de schrijvers die erin uitblinken. Het domein van de literatuur is behoorlijk uitgestrekt, en het is waar dat ik graag verdwaal in de mij niet vertrouwde gebieden. Maar mijn thuis is wel de roman, daar sta ik gedomicilieerd.”

Je nieuwe roman Bechamel Mucho is daar. Proficiat. Kun je iets zeggen over de titel?

“Hij verwijst naar het Toeristenspaans. Bovendien verlangde ik erg naar een onvertaalbare titel. Ik dacht die ooit al eens gehad te hebben met Problemski Hotel, maar in sommige landen kwam die vervolgens uit als Hotel Problemski. Een tweede poging dus. Mucho Béchamel zie ik niet meteen gebeuren.”

Wat was het idee dat ten grondslag lag aan deze roman?

“Een snel veranderend wereldbeeld, een sterk oprukkende nieuwe moraal, een crisis… je gooit dat in de mix, en dan krijg je iets als dit.”

Een hele serie vrouwen in een Spaans clubhotel en één door hen gewilde animator: Alex. Waar moet dat toe leiden? Welke frustraties worden hier gebotvierd?

“Veel minder dan om seks, gaat het om eenzaamheid en troost. We zien falende levens die convergeren in de figuur van Alex, die zelf ook falende is.”

Het is uiteindelijk aan Alex of hij op de avances van de dames ingaat. Hij ‘moet beslissen wie hij wil zijn’. Kun je dat uitleggen? Vallen acties en besluiten samen met een persoonlijkheid?

“De besluiteloosheid van Alex is hemeltergend, in die mate dat een lezer er zelfs kwaad van wordt. Niets menselijks is hem vreemd. Het aantal mensen dat ongelukkig in een relatie zit, en de moed niet vindt om enige actie te ondernemen, is suizebollend groot.”

De roman eindigt met een zgn. ‘onepisch vers’. Grappig en pijnlijk confronterend tegelijkertijd. Welke bedoeling heb je daarmee? Welke boodschap voor de lezer?

“De attente lezer zal uiteraard opmerken dat dit gedicht door Alex werd geschreven ten bate van het bellettristisch beffen (tijdens het beffen van de vrouwelijke hotelgasten vormt hij met zijn tong de letters van een zelf geschreven vers, red.). Terzelfdertijd vormt het ook een soort summa van de roman zelf, waardoor ik mijn vertelstandpunt vrijgeef.”

Een bescheiden omvang heeft je boek. Ben je een man van weinig woorden?

“Ik ben kennelijk niet zo van het lijvige boek. De middellange afstand ligt me beter dan de triatlon.”

De Volkskrant noemt jouw roman alvast ‘stilistisch en psychologisch sterk’. En ‘een van je sterkere werken’. Voelt (en: voelde – tijdens het schrijven) dat voor jou ook zo? Deed je misschien iets anders dan anders qua schrijven en schrijfproces?

“Ik heb me ontzettend geamuseerd tijdens het schrijven, dat herinner ik mij. Alsook dat ik erg onder de indruk was toen ik het, na een jaar te hebben weggestopt, herlas. Vergeef me de onbescheidenheid, maar dit keer voel ik mij niet de juiste persoon om De Volkskrant tegen te spreken.”

Met Godverdomse dagen op een godverdomse bol won je in 2009 de Libris Literatuurprijs. Wat doet dat met een schrijver? En durf je daarna nog wel?

“Zo’n prijs winnen levert je vooral veel haat en afgunst op. En wanneer je vijftien jaar later niets meer hebt gewonnen, sta je gecatalogiseerd als een auteur die lang geleden iets betekend heeft maar nu hopeloos op de sukkel is.”

Wat word je volgende project?

“De vaatwas.”

Over het boek

In dit ultieme zomerboek volgen we Alex, entertainer bij een clubhotel op Mallorca. Wie zijn we als we niets hóeven? Geestig en ontroerend schetst Verhulst ons onvermogen om de boel de boel te laten. Ze hoefden heel even nergens in uit te blinken, niet in hun job, niet in hun sport, niet eens zoveel in het ouderschap zelfs. Het veel te kleine cadeautje van het kapitalisme was dit verlof, een doekje voor het leegbloeden, de grote schijnvertoning van de welvaart. En dus dienden ze te worden verwend.

Bechamel Mucho begint als een zonnige diavoorstelling van een zorgeloze zomer, waarbij allerhande gasten van een Spaans clubhotel de revue passeren. Maar schijn bedriegt, want al snel ontvouwt zich een scherpe en meeslepende schets van de consumptiemaatschappij. De kersverse weduwe, de alleenstaande moeder met kind, de vrouwelijke helft van een uitgeblust echtpaar, de jonge stewardess op zoek naar ontspanning, de fitte fietser, iedere gast heeft haar eigen verhaal. En allemaal willen ze, al dan niet voor een nacht, Alex, de animator van het hotel. En het is Alex die aan het einde van het seizoen moet beslissen wat hij gaat doen. Of eigenlijk: wie hij wil zijn. (Bechamel Mucho, Atlas Contact, € 22,99)

Over de schrijver

Dimitri Verhulst (1972) schreef romans, verhalen, gedichten, essays, toneel, liedteksten, opera’s, scenario’s; hij presenteerde tv-programma’s en regisseert films. Zijn boeken worden in 30 talen gelezen over de hele wereld. In 2015 tekende hij voor het Boekenweekgeschenk en zijn werk werd herhaaldelijk onderscheiden met nationale en internationale prijzen, waaronder de Libris Literatuur Prijs, de Gouden Uil Publieksprijs en de Tzumprijs voor de mooiste zin van 2014. Verschillende van zijn romans werden verfilmd in internationale producties. Zijn nieuwste roman is Bechamel Mucho.

Zin in? 

Wij geven 3 exemplaren van Bechamel Mucho weg. Kans maken? Deel je gegevens in onderstaand winformulier en wie weet. Meedoen kan t/m 10 juli.