Hanneke verdronk in de ogen van Audrey

Soms dient geluk zich zomaar, op een regenachtige voorjaarsmiddag, aan. Totaal onverwacht. Een appje van mijn jongste kleindochter R., 13 jaar oud. Bassie (zo heet ik in de familiekring, lang verhaal, niet nu): Mag ik na school bij jou komen chillen tot ik naar dansles ga?

 Ik weet nooit precies hoe dat moet, chillen met een puber, maar dat mijn lieve kleindochter de hele middag bij haar oude oma wil zitten, vervult me met grote vreugde. Natuurlijk schat, wil je ook lunchen? Ja, ze wou ook lunchen. En, na een bagel en een spelletje blufpoker (ons vaste spel), misschien wel een filmpje kijken? Leuk, graag. Wat voor film? Jullie gaan

toch naar Rome in de meivakantie? Nou, ik heb een film die in Rome speelt, en dat is toevallig mijn lievelingsfilm van toen ik zelf 13 was. Even terzijde: we hebben het hier over Roman holiday, met Audrey Hepburn. Een romantische komedie die ik voor het eerst zag toen ik 13 was. En die in mij een vurige verliefdheid voor Audrey Hepburn ontstak die mij nooit heeft verlaten. Ik ben nu 85 en Audrey is al jaren dood, maar ik ben Haar, mijn idool, trouw gebleven. Ik vind haar nog altijd prachtig en lieftallig.

Ik heb niemand ooit bereid gevonden om met mij Roman holiday te kijken, maar R. vond het oké. Zo vleiden wij ons op de bank, R. dicht tegen mij aan, een bakje popcorn en warme chocomel binnen handbereik, Roman holiday gehuurd (ik was al panie­ kerig in de weer met een oude dvd­speler, maar R. zei: “Je kunt hem vast ook gewoon

huren”) en karren maar. Het verhaal van de prinses in het keurslijf waar ze opstandig uitbreekt in Rome en daar twee dolle dagen beleeft met de aantrekkelijke journalist Gregory Peck. En toen, bij de openings­ muziek, begon een van de gelukkigste middagen van mijn leven. Mijn lieve kleindochter dicht tegen mij aan (af en toe wegdommelend), de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien op mijn televisiescherm.

De film die, hoewel zeventig jaar oud, niet erg gedateerd was en die ik al zeker twaalf keer gezien heb maar waar ik me nu weer bovenmatig mee amuseerde en R., Miss Tiktok herself, die goedgunstig zei dat ze de film heel leuk vond, al was hij in zwart­wit. Als ze weer kwam wou ze ook best een andere film met Audrey zien (Sabrina of My fair lady, droomde ik…). Het geluksgevoel zat ’m niet alleen in de lieve nabijheid van mijn kleindochter maar ook dat ik even, een paar uur lang, in een tijdmachine zat. Ik verdronk weer in de ogen van Audrey, liet mijn haar weer net zo knippen als zij, droeg dezelfde kleren (wijde rok, elastieken cein­ tuur, wit bloesje, gestreept sjaaltje) en met oogpotlood probeerde ik mijn ogen net zo amandelvormig als die van haar te schmin­ ken. Ik was een prinses maar hevig verliefd op de knappe journalist. We krijgen elkaar uiteindelijk niet maar zo is het leven. Je hebt allemaal een dierbare jonge leeftijd in je, hoe oud je ook bent, schijnt het. Ik ben van­ binnen dat 13­jarige meisje, net zo oud als mijn kleindochter nu. En ik ben gelukkig. ■

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefd