Janine Abbring

‘Ik ben bedachtzaam, zie altijd nuance en twee kanten’

Zin redactie 25 juli 2024

Oud-Zomergastenpresentator Janine Abbring (1976) ontliep nipt een burn-out. Ze luistert nu beter naar haar lichaam en verbouwt een huisje in het Drentse bos. Zen! Na de zomer barst de hectiek van De avondshow met Arjen Lubach weer los. Maar tot die tijd heeft ze ‘heerlijk de tijd om te klussen’.

Of het interview een maandje later kan. Want ze maakt tien weken lang als eindredacteur bij De avondshow met Arjen Lubach heel lange dagen. Ik heb vorig jaar bijna een burn-out gehad dus ben wat strenger op mijn agenda, mailt ze. Doen we dat. Abbring was de scherpere versie van zichzelf toen ze bekend werd als Jakhals in De wereld draait door (DWDD). Daarna werd ze gevraagd voor het radio- en tv-programma Vroege vogels, een spreekbuis voor het milieu en advocaat van de natuur, dat net zo goed bij haar paste. “Nog steeds val ik af en toe in bij Vroege vogels. Erg leuk om te doen.”

In 2012 werd Abbring wereldnieuws na een ernstig ongeluk tijdens de opnames van Wie is de mol? in Zuid- Afrika. Als kandidaat sprong ze van een rots in het water en brak haar rug. “Aan het ongeluk heb ik rugklachten overgehouden, maar ik zou zo wéér meedoen.” In 2017 werd ze gevraagd voor Zomer- gasten en interviewde ze zes jaar lang prominente gasten over hun ideale televisieavond. Voor haar interview met de inmiddels overleden en destijds doodzieke burgemeester Eberhard van der Laan ontving ze de Sonja Barend Award. In diezelfde zomer overleed haar moeder. Met Van der Laan sprak ze voorafgaand aan het memorabele gesprek niet over haar eigen verdriet. “Ik vind het écht misplaatst om over je eigen sores te beginnen als iemand op dat moment zo’n heftig proces doormaakt.” (Bron: de Volkskrant) De spin-off Wintergasten met internationale bekenden volgde. “In het tweede seizoen moest ik daarmee even stoppen omdat het me allemaal te veel werd. Ik deed daarnaast ook de eindredactie van Zondag met Lubach en later De avondshow. Ik moest keuzes maken. Maar het was niet makkelijk om mijn programma terug te geven.”

Vriendschap

De vriendschap met Arjen Lubach gaat jaren terug. Na hun studententijd hadden Abbring en Lubach als het duo Slimme Schemer ft. Tido een grote hit met Jelle, een parodie. Van een serieuze relatie is het in die tijd nooit gekomen; vriendschap past ze beter. “Door onze vriendschap kunnen we goed samenwerken omdat we alles tegen elkaar kunnen zeggen. Soms zijn we best hard tegen elkaar en dat gebeurt ook weleens bij de opnames met publiek erbij. ‘Dóe nu maar gewoon,’ zeg ik dan geïrriteerd tegen Arjen als hij niet luistert. En dan moet hij weer lachend verklaren dat we elkaar al dertig jaar kennen en bevriend zijn. Allebei vinden we het belangrijk dat de sfeer goed blijft op de werkvloer. Bij DWDD heb ik gezien hoe je níet leiding moet geven. Op het moment dat we dagelijks gingen met De avondshow vond vooral ik het spannend. Als je dagelijks onder hoge druk een programma maakt op NPO1 is het bijna onvermijdelijk dat er een harde sfeer ontstaat, was mijn ervaring. Die angst sprak ik uit tegen Arjen. Natuurlijk wordt er weleens stevig gediscussieerd, Arjen heeft geen jaknikkers om zich heen verzameld, maar het gaat altijd over de inhoud en er wordt niet op de man gespeeld.”

Vorig jaar had je bijna een burn-out. Je was er dus op tijd bij?

“Aan het eind van mijn studie journalistiek heb ik een klassieke burn-out gehad met alle fysieke verschijnselen die erbij horen, zoals hoofdpijn en duizeligheid. Er kwam ook niets meer uit mijn handen, een brief op de bus doen was al te veel. Ik ben er een jaar tussenuit geweest, dus ik herken de signalen goed. Door gesprekken met een coach ben ik erachter gekomen dat een burn-out bij mij meer met faal- angst te maken heeft. Ik kan prima omgaan met werkdruk, maar mijn faalangst zorgt ervoor dat ik alles te groot maak in mijn hoofd. Faalangst en onzekerheid zullen altijd een onderwerp van aandacht blijven in mijn leven, maar nu kan ik er wel beter mee omgaan. Ik heb geleerd anders te kijken en te zorgen dat ik niet te veel dingen tegelijk doe. Als ik niet bij die coach had gezeten zou ik bijvoorbeeld in de weken voorafgaand aan het interview met Barack Obama in Ziggo Dome non-stop het gesprek hebben voorbereid.

Ik vond altijd dat ik álles móest weten en dat slaat natuurlijk nergens op. Door op tijd rust in te bouwen ben ik ook een betere interviewer. Bij De avondshow heb ik de gelegenheid om tussendoor even te sporten om mijn hoofd leeg te maken. Straks kan ik dat ook in de Drentse natuur; ik heb onlangs een vakantiehuisje gekocht en het moet drastisch worden opgeknapt. Ik ben er zó blij mee! Jarenlang woonde ik in een boerderijtje op het platteland in Groningen. Nadat ik mijn rug gebroken had in Wie is de mol? lukten die lange autoritten van en naar Hilversum niet meer. Of ik word een enorme zeur of ik moet iets veranderen, dacht ik. Noodgedwongen verkocht ik de boerderij en verkaste naar de Randstad, maar ik heb het rustige leven in de provincie altijd gemist.

Op de middelbare school werd je een tijd gepest en ontwikkelde daardoor een bewijsdrang. Inmiddels heb je je toch wel bewezen?

Dat veranderde op het moment dat mijn moeder al vroeg begon te dementeren en ik geen goed gesprek meer met haar kon voeren. Mijn vader is een 80-jarige krasse knar. Hij reist heel veel en ik zie hem geregeld.” Ze vervolgt lachend: “Mijn vader moet altijd lachen als hij dit soort dingen in mijn interviews leest, want hij vindt dat ik niet genoeg bel of langskom.

Ja sorry hoor, je kunt ook naar mij komen als je met je camper naar de Noordkaap kan, denk ik dan. Mijn moeder overleed in het eerste seizoen van Zomergasten, maar eigenlijk had ik haar lang ervoor al verloren. Ze leed aan vasculaire dementie en zat op een gesloten afdeling in een verpleeghuis. Het afscheid heb ik wel twintig keer in mijn hoofd genomen als ze slecht lag. Maar mijn moeder was een soort diesel die dan weer op gang kwam. Natuurlijk was het verdriet groot; toch is het anders als een ouder plots wegvalt. Ik had meer moeite met haar dementie: elke keer is er weer iets dat wegvalt; alsof iemand langzaam doodbloedt. Na een bezoek voelde ik me weleens neerslachtig, omdat dementie zó mensonterend is.”

Ik ben niet iemand van de oneliners of een snel gevormde mening vertelde je in Kunststof.

“Dat merk je nu ook wel. Ik ben bedachtzaam en zie altijd nuance, grijs gebied en twee kanten. Daarom zit ik zelden aan talkshowtafels. Het verbaast me hoeveel mensen met stelligheid een mening kunnen verkondigen. Ik vorm pas een mening nadat ik naar iedereen heb geluisterd.”