5 vragen aan Annechien Steenhuizen

Neutraal presenteert ze op eigen wijze het NOS Journaal. Hoewel ze wél van een robbertje discussiëren houdt en een stevige mening heeft. Zo maakt Annechien Steenhuizen (1977) zich als rasoptimist zorgen over de klimaatverandering. “Het gaat wél over de toekomst van mijn kinderen Vesper en Riff.” 

Annechien belt een paar dagen voor haar vakantie vanaf de NOS-redactie. Nog een paar daagjes knalt ze tussen de een en twee miljoen huiskamers in, voordat ze op roadtrip gaat door Botswana, Zimbabwe en Zuid-Afrika. Met z’n viertjes kamperen onder de blote hemel in tentjes boven op het dak van zo’n stoere landrover. Haar dochter Vesper verlaat de basisschool en loopt straks met een te grote en zware rugtas als brugpieper rond op de middelbare school. Een hele mijlpaal, en dat verdient een bijzondere onvergetelijke vakantie, stelt ze trots. “Als we terug zijn, gaan we drie jaar sparen om hopelijk met Riff nog zo’n mooie herinnering te kunnen maken als hij naar de brugklas gaat.”

Annechien kennen we ruim tien jaar als presentator van het NOS Journaal, dat ze afwisselend presenteert met Rob Trip en invaller Winfried Baijens. Sinds 2019 is ze ook het gezicht van het tv-programma Project Rembrandt. “De opnames zijn altijd leuk met mooie verhalen van de kandidaten. Een feestje!” Scherp, integer, geïn- teresseerd en professioneel, zo wil ze overkomen bij haar kijkers. “Die kwaliteiten vind ik erg belangrijk voor een presentator,” vertelt ze de dag nadat president Biden de wereld in slingerde dat hij zich terugtrekt als kandidaat voor de komende Ameri- kaanse verkiezingen. Acht minuten voor de start van het Achtuurjournaal kwam dat nieuws binnen. En dan is het improviseren geblazen, lacht Annechien. Haar bloed stroomt in zo’n geval een tikkie sneller. Ze houdt van het onverwachte en het duiken in haar parate kennis, om zo in een paar minuten met een goed nieuwsitem te komen. En dan, relativerend: “Hoewel de uitzending niet helemaal strak ver-

liep. Ik schrijf bijna altijd mijn eigen teksten, maar over Biden had ik natuurlijk op dat moment nog geen tekst. In een paar minuten krabbel ik dan wat aantekeningen op een blaadje. Improviserend nieuws – dat vers van de pers komt – brengen, maakt het vak zo mooi. Héél tof!” Onze gasthoofdredacteur Bart Chabot leerde ze als Jakhals bij De wereld draait door kennen. Een blauwe maandag maakte ze deel uit van deze vaste rubriek. Bart was haar eerste item. Heerlijk gebekt sprak ze hem aan en probeerde zijn boeken op straat te slijten. Vanaf die tijd volgen ze elkaar professioneel. Hoewel ze houdt van een beetje recalcitrant zijn, paste de rol van Jakhals haar niet als een jas.

1

Waarom niet? Vond je het toch té gek?

“Het lag meer aan het feit dat het als Jakhals om mij draaide. Ik móest leuk zijn. En ik wil niet de persoon zijn om wie het gaat. Ik interview ook liever dan dat ik geïnterviewd word. Het is fijn dat ik bij het
NOS Journaal ondergeschikt ben aan het nieuws.
Je zal van mij ook niet een mening op X tegenkomen. Ik heb ooit een account aangemaakt, maar doe er niks mee en heb geen behoefte om mijn mening met de buitenwereld
te delen. Die mening heb ik wel, maar ventileer ik liever bij mensen die ik ken, vrienden en collega’s.”

2

Als tiener droomde je ervan om als journalist het onrecht in de wereld aan de kaak te stellen. Is dat gelukt?

“Het correspondentschap vanuit de rest van de wereld is er nooit van gekomen. Het werk in de studio ligt me goed, en het is eervol om het nieuws te mogen vertellen aan zoveel mensen. Ik probeer altijd verdieping aan het nieuws toe te voegen. Ik heb een bloody mooie baan, maar je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt. Die houd ik open. Hoewel ik mezelf met opgroeiende kinderen voorlopig niet als corres- pondent in New York of Kaapstad zie zitten. Ze hebben hier hun sociale leven, en als puber heb je behoefte aan een bepaalde zekerheid. De wereld een beetje mooier maken kun je overal op je eigen manier. Van huis uit hebben ik en mijn broers geleerd om niet voor het grote geld te gaan, je hart te volgen, jezelf nuttig te maken, niet altijd aan jezelf te denken en goed voor anderen te zijn. Zo probeer ik te leven. Volgens mij ben ik ook een prettige collega in de omgang.

Natuurlijk schrok ik van het grensoverschrijdende gedrag op de werkvloer van – ook – het NOS Nieuws. Nee, ik dacht niet: het is tijd om te ver- trekken en eindelijk eens aan die stu- die rechten te beginnen. Overigens denk ik nu aan een studie psychologie. Dat sluit toch meer aan bij mijn nieuwsgierigheid naar mensen. Het goede van zo’n onderzoek is dat je gedwongen wordt over je eigen gedrag na te denken. Ik herken mezelf niet als iemand die grensoverschrijdend gedrag vertoont. Ik voel het als ik bij een ander een grens overga. Iets wat zelden gebeurt, en ik kom er direct op terug.Zohoudjehetgesprekopen.En zelf heb ik nooit iets van grensover­ schrijdend gedrag gemerkt. Misschien ook wel, omdat ik voor mezelf opkom en dat nooit vervelende gevolgen heeft gehad. Hiermee wil ik het probleem zéker niet bagatelliseren, want er zijn collega’s die er wel degelijk last van hebben. Onderling hebben we er op de redactie veel over gesproken en die gesprekken zijn goed geweest. Je moet elkaar kunnen aanspreken als je gedrag niet fijn vindt. Het is belangrijk om dicht bij jezelf te kunnen blijven.”

3

Je hebt twee jonge kinderen, zit dicht op het nieuws, vertelt over oorlogen, klimaatproblemen. Hoe zie je hun toekomst?

“Als je het dan hebt over een mening ventileren: ik maak me weleens zorgen over hun toekomst. Als ouder wil je dat jouw kinderen opgroeien in een fijne wereld, waarin geen oorlog is en we de klimaatverandering onder controle krijgen. En dan moet er toch wel veel gebeuren. De klimaatdoelen gaan we niet halen, er is een lang­ durige oorlog aan de oostgrens van Europa en in het Midden­Oosten gaat het ook maar door. Wat gaat dat voor ons in Europa betekenen, ook bezien vanuit de komende Amerikaanse verkiezingen? De wereldconflicten breiden zich uit en blijven borrelen. Was het nu maar gewoon zure regen, denkikweleens.Inmijnjeugdwas dat probleem snel opgelost. Van huis uit kreeg ik een stukje activisme om de wereld te verbeteren mee. Als zesjarig meisje zat ik op de schouders van mijn vader tijdens de grootste Nederlandse demonstratie ooit, tegen atoomwapens. Dat maakte indruk. Moet ik niet meedoen met een klimaat­ protest, voor mijn kinderen, zoals mijn vader dit destijds voor ons deed, is weleens door mijn hoofd geschoten. Maar als presentator van het NOS Journaal moet ik neutraal blijven.”

Meer lezen?

Lees het vervolg van het interview met Annechien Steenhuizen in Zin 12. Dit nummer van gasthoofdredacteur Bart Chabot ligt nog tot 14 november 2024 in in de winkel. Of bestel ‘em hier online.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief

INTERVIEW: INGRID SPELT | BEELD: SHODY CAREMAN