Bart Chabots zinderende columnwedstrijd

“We geven de lezers tips van Martin Bril en schrijven een columnwedstrijd uit!” riep Bart tijdens onze brainstorm rond zijn gasthoofdredacteurschap. Dat hebben we geweten. Ruim 120 columns – en een column schrijf je niet even 1, 2, 3 – ploften op onze redactiedeurmat. Daaruit de beste drie kiezen leek schier onmogelijk. Gelukkig mochten we dát aan Bart overlaten. And the winner is…

Varen

Het is begin juni en er zijn aardig wat boten op het water. In de verte komt er een sloep aan. Op het eerste gezicht lijkt het een boot vol jolige dames met een vrijgezellenfeestje. Dat de voorbijganger dat denkt, snap ik heel goed. Achtentwintig vrouwen op een sloep, muziekje aan en een drankje in de hand. Slingers van foto’s en ballonnen versieren het geheel. Er wordt keihard meegezongen met de muziek en hier en daar een speech gehouden. De vriendin om wie het gaat straalt, lacht, knuffelt en praat met iedereen. Hier en daar gaan wat zakdoeken in de rondte en valt een traan. Want helaas is het niet wat het lijkt: deze fantastische sterke vriendin wil met ons nog varen voordat ze er niet meer zal zijn. Ondertussen is het juli en de reis gaat na wat omwegen richting het dorp waar mijn vriendin geboren is. Ik rij dezelfde route langs het water meerdere keren naar je toe.

De humor is er nog steeds en de levenslust blijft, ik ga elke keer weg met de belofte dat we elkaar weer zien. Als het er in augustus op lijkt dat je alleen gaat varen, kom ik je gedag zeggen en laat wat woorden achter die je mee kunt nemen op je reis. Het is stil op het water na 22 augustus en als ik er langsloop, sta ik soms even stil. En dan hoop ik stiekem in de verte een sloep te zien varen met daarop achtentwintig vrouwen. Met jou als stralend middelpunt die vol overgave het nummer zingt van de Kelly family. Zittend op de punt van de sloep met je ogen gesloten en je haar in de wind zing je dan in de microfoon de laatste toepasselijke woorden van dit nummer: Kiss me goodbye.

e s t h e r A b r a h a m s (19 6 9)

Barts oordeel

Dit is een mooie column. De eerste zin is meteen raak en zet de lezer kloek in de scène. “Wat een columnist nodig heeft, is kennis van het terrein,” vindt Martin Bril. En hij heeft gelijk. Situatie en locatie zijn helder neergezet. Kijk om je heen, geef je ogen en oren de kost. Geen luchtfietserij. Schrijf over wat je weet – en dat doet de auteur van deze column. Ze was erbij, maakte deel uit van de groep opvarenden en doet verslag van wat haar opviel en van wat ze beleefde tijdens de ­ vaartocht. Schrijf ‘met open vizier, eerlijk en oprecht. Niet fantaseren’, nog een paar adviezen van Martin die je voor je eigen bestwil maar beter ter harte kunt nemen bij het schrijven van een column. Ook dat heeft de auteur van Varen gedaan. Eerlijk en oprecht. Geen dikdoenerij, geen interessantdoenerij, geen tranen met tuiten bij een gevoelig onderwerp, understated in plaats van overstated. Stilistisch gezien is dit een column zonder franje en zonder opsmuk geschreven. En: ingetogen. To the point.

Ook fraai: de ‘ik’ stelt zichzelf niet centraal, maar de ander, de vriendin. Heel prettig: geen opgepompt ego, geen kijk-mij-eens-even, maar empathisch kijken naar een ander. “Probeer jezelf te vergeten,” zoals Martin bepleit. Knap: in deze column wordt wat er gaande is, het eigenlijke drama, geleidelijk aan ontvouwd. ‘Op het eerste gezicht’, schrijft de auteur. Daarmee duidelijk makend: het lijkt misschien een vrolijk, zelfs uitbundig gezelschap, maar er is meer aan de hand, iets van een andere orde. Wat er dan precies aan de hand is, wordt gaandeweg helder. En ook dan: een plezierig ingetogen toon. Geen grote woorden maar eerder een zekere mate van verstilling en bezinning. Al te vaak ontaardt dit soort geschiedenissen in sentimentele of larmoyante bewoordingen. Maar niet hier. Deze column verraadt talent en sen schrijfkunst en verdient de eerste prijs.

Benieuwd naar de nummer 2 & 3

Je leest het in Zin 1. Nu in de winkel. Of bestel em hier online.

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief