Bert Visscher

Ik blijf nieuwe ideeën voor typetjes opschrijven’

Zin redactie 9 januari 2025

Bert Visscher (1960) staat sinds zijn paniekaanvallen wat vaker stil bij de belangrijke dingen in het leven: zijn vrouw Pien, zoon Mink, vriendschappen en reizen. Dat zie je een ander niet doen is voorlopig zijn laatste theatertour. Het is Het is klaar met de gekkigheid. Of toch niet?

Niet op zijn beroemde handgemaakte rode toneelschoenen – een ideetje van Toon Hermans voor Bert – maar met een rode paraplu loopt hij het café van het Groninger Museum binnen. Zijn plu hangt hij aan het looprekje van een bezoeker en hij ploft neer met “Wat een k.u.t.-weer.” Uit zijn leren tas rolt De kleine Spaans voor dummies met een omgevouwen oor op pagina 10. Lachend: “Volgens mijn zoon bak ik er nog niet veel van. Ons tweede huis in Italië hebben we na zeventien jaar verkocht aan een vriend en sinds kort hebben we een huis in Spanje, in Andalusië. Ik ben gek op de zee en miste dat in Italië. Als fervent zeiler maakt het water mij rustig. En heel fijn: met die vriend hebben we sleutels uitgewisseld. Als we zin hebben, kunnen we nog steeds een weekje naar Italië, en kan hij met zijn gezin naar Spanje.” Bert woont hartje Groningen, zijn geboortestad, met zijn vrouw Pien, eigenaar van Keet op 5 op Schiermonnikoog – met kunst en Dutch design – en hun zoon Mink, student Europese talen en culturen. Van hun gezin geniet hij volop, want over een jaartje of wat vliegt zoonlief uit. “Hij studeert aan de universiteit in Groningen dus kan in principe bij ons blijven wonen, heeft het rijk alleen op de bovenverdieping, maar als student wil je toch een plek zonder je ouders. Dat snap ik heel goed. Maar ik zie er wél tegenop, ook al blijft hij dichtbij wonen. Ik vind het heerlijk om hem, zijn vriendin en vrienden om me heen te hebben. Dat geeft reuring.”

Tom Waits

Bert verovert al 45 jaar de zalen met zijn ongenuanceerde ongein en hilarische typetjes, van het theater in Groningen tot aan Koninklijk Theater Carré. Hij heeft er net met zijn theatertour Dat zie je een ander niet doen een weekje nieuwe Luxor Theater in Rotterdam op zitten. Een reprise met opgefriste bekende typetjes als het lid van de motorclub No Calendar, De Kampeerder, De Stewardess maar ook nieuw werk. En ben je veel onderweg, dan kom je niet onder het leven in hotels uit. “Het liefst rijd ik na een voorstelling naar huis, thuis slaap ik toch het lekkerst. Maar alles wat onder Arnhem zit, is gewoon te ver weg. Kan ik naar huis, dan geniet ik van de nachtelijke rust op de snelweg, luister naar Het oog op morgen, klassieke muziek of Tom Waits en The Rolling Stones. Heerlijk! Ik zou ook hélemaal niet in een grote stad willen wonen, veel te veel ruis en prikkels. Groningen kan ik net behappen. Ik ben hier senang tussen al die nuchtere mensen en vrienden. Die reistijd en het leven in hotels heb ik ervoor over. Gisteren ben ik thuisgekomen en lulde ik eerst de week door met mijn vrienden in het park. Erna vierde ik, verlaat, mijn 64ste verjaardag met mijn gezin op het Groningse platteland. Gezellig wat eten en wandelen. Ik hou er niet van om mijn verjaardag groots te vieren. Hoewel ik er op de dag zelf in het theater niet onderuit kwam: zestienhonderd man zong Lang zal hij leven. Ik maak wel één uitzondering: volgend jaar word ik 65 én ben ik 25 jaar getrouwd. Dat gaan we zéker uitbundig vieren met vrienden in het buitenland.”

Laten we dan maar gelijk met de deur in huis vallen. Jouw liefdesleven. Hoe zag dat er tot je 40ste uit?

“Voordat ik Pien leerde kennen, was mijn liefdesleven onrustig. Ik was alleen maar bezig met optreden, mooie zeilboten, zeilen en scharrels. Als ik vrij was, bleef ik zelden thuis. Ik ben gek op reizen. In die tijd had ik absoluut niet het geduld om een serieuze relatie aan te gaan. ‘Wij hebben nu wat samen’ kon ik niet zeggen. Ikwas altijd bang om mijn vrijheid te verliezen door me te binden. Ik ben blij dat ik met Pien de harmonie heb gevonden die mijn ouders ook kenden in hun relatie. Net als mijn ouders zijn we goede maatjes en is ons gezin hecht. Dat geeft zó veel rust. En waar het nu aan ligt dat ik me met Pien wél wilde binden, weet ik niet zo goed. Misschien kwam ik haar op het juiste moment tegen? Ik ontmoette Pien in de schouwburg in Groningen tijdens het soundchecken. Zij werkte daar en liep het podium over. Zo, dat is een leuke vrouw, dacht ik. Ik hielp haar met een kast tillen en een paar weken later vroeg ik haar mee uit naar een voorstelling van Herman Finkers. Het werd een latertje die nacht. Herman stond na afloop van zijn voorstelling in het midden en tikte ons aan met de woorden: ‘Volgens mij zit ik in de weg; ik laat jullie maar alleen.’ Als ‘matchmaker’ heeft hij onze trouwspeech gehouden. Het duurde overigens wel even voordat we écht een relatie kregen. Niet ik, maar zij twijfelde even. Onze karakters matchen goed. Pien is altijd open en eerlijk, en kan zo lekker relativeren. Binnen een seconde weet ze hoe ik me voel, en andersom. Het plaatje klopt. Ik ben altijd blij als Pien er is.”

‘Een paniekaanval is afschuwelijk. Je hebt geen controle meer over je hersenen’

Met haar wilde je kinderen?

Ik wilde helemaal geen kinderen, dat heb ik ook direct aangegeven. Zij wilde wel een kind. Dat wordt dan een probleem, reageerde ik. Het was wéér die angst dat ik van alles moestopgeven, en dit keer voor een kind. Ik droomde van ons huisje in Italië en met een klein kind kun je er niet heen, redeneerde ik. Ik wilde geen hindernissen in mijn leven. Pien nam die obstakels weg. Natuurlijk kun je met een klein kind naar Italië. Een leven zonder Mink kan ik me niet voorstellen. Vanaf het moment dat hij geboren was, heb ik geen enkele twijfel meer gehad. Ik ben gek met hem: Mink is een heerlijk ventje. Ik verwen hem veel te veel, zeggen vrienden. Misschien is dat zo, maar ik heb hem ook geleerd om te delen. Mink heeft oog voor vrienden die het minder hebben. Zo sta ik zelf ook in het leven.”