Digitale spoken

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. In zijn column Digitale spoken verhaalt over ergens waar hij niet zou moeten zijn.

In Zuid-Afrika gaat een van onze kinderen naar een school die wat verder van Kaapstad ligt en beter bij haar creatieve geest past. Ik ben met veel plezier haar chauffeur van dienst want onderweg hoor ik wat er in haar hoofd omgaat tijdens de ritjes die we maken. Een jonge puberdame die weet wat ze wil in een wereld die soms het spoor volledig bijster lijkt te zijn. Mooi om te zien dat er een generatie aankomt die daar dwars doorheen kijkt. Terwijl ik soms geschokt luister naar wat mensen beweren die het voor het zeggen hebben.

Het opmerkelijke van de school waar zij heengaat, is dat een deel van de ouders van ver komen en er blijven plakken als digitale nomaden. In een stille ruimte zitten daar allemaal mensen met een koptelefoon op naar een scherm te kijken en hun werk te doen. Ieder voor zich en Big Brother voor ons allen. (Big Brother wordt overigens in het Afrikaans ‘Loerbroer’ genoemd.) De eerste dag van het schooljaar dacht ik me daar ook te moeten nestelen maar lang trok ik het niet. Ik ben geen digitale nomade. Als er mensen om me heen zijn, praat ik er graag mee in plaats van mij in mijn bubbel terug te trekken. Het ergste is nog dat iemand in zo’n stille ruimte soms met luide stem een zakelijk gesprek voert denkende dat hij met een koptelefoon op geen deel meer uitmaakt van zijn omgeving. We leven in een interessante tijd wat dat betreft – waarin ik soms mijn weg nog moet vinden.

Wat die weg betreft, was er in dezelfde eerste schoolweek een mooi moment dat me bijbleef. Tekstschrijver Rob Chrispijn was bij ons in Kaapstad op bezoek. We stonden met twee gebogen over de kaart van de Westkaap om te zien wat voor hem boeiend was om te bezoeken. De semi-woestijn van de Karroo, de 19de-eeuwse Moravische zendelingenpost in Elim, de walvissen in Hermanus, de mooie en genadeloos koude zee aan de westkust bij Pater Noster… Ik zag opeens alle plekken weer voor mij die ik kende, kreeg er beelden bij en besefte opeens hoe fijn het is om nog eens naar een kaart te kijken. Overzicht te hebben, het geheel te zien. Ik ben natuurlijk van de kaartengeneratie. Er was geen stem die ons vertelde waarheen te gaan, je moest het eerst uitzoeken op een kaart die opengeklapt op tafel lag en die je nadien weer met moeite in elkaar moest vouwen.

Ik zei tegen Rob: “Is dit niet een mooi voorbeeld van de verwarring in onze tijd? We zijn het overzicht kwijt. We zien de landkaart niet meer en volgen de stem van een gps-systeem. We gaan van punt naar punt maar weten niet altijd meer waar we zijn in ons leven.” Ik ook. Voelde de laatste jaren dat ik mezelf voorbijliep met alles wat ik wilde en moest doen. Wist op een gegeven moment niet echt meer waar ik was. We leven soms teveel symbolisch, met een koptelefoon op gekluisterd aan een beeldscherm. Dat kwam allemaal samen in die werkruimte bij de school van mijn dochter en ik dacht terwijl ik om me heen keek: Wij zijn helemaal geen digitale nomaden, wij zijn digitale spoken. Want echte nomaden volgen hun intuïtie, koersen op de sterren, gaan dwars door een woestijn zonder gps en verdwalen niet want er zit een landkaart in hun hoofd én in hun hart…

Nooit meer Stef missen?

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (15) en dochters Lorelei (13) en Vonkie (8). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen. Stef toert dit voorjaar door Nederland en België met zijn nieuwe cd Tijd om stil te staan.

Nooit meer een column van Stef missen?
Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.