Transvrouwen

In het verkeerde lichaam geboren worden. Je vrouw voelen, maar je zo niet durven presenteren. Altijd je eigen ‘ik’ moeten onderdrukken. Na veel strijd zijn deze drie transvrouwen, Hanneke, Marianne en Eveline eindelijk (bijna) geworden wie ze zijn.

Hanneke Dragtsma (1965) Heerenveen – schrijver, begeleider op zorgboerderij, autoliefhebber, trans vrouw, onderging in 2003 een geslachtsaanpassende operatie.

‘De doos van Pandora ging open’

“In het familiefotoboek staat onder een foto van mij als baby in mooie letters ‘de stamhouder’ geschreven. Boven mij zitten twee zussen, na mij kwam nog een zusje. Ik kreeg de naam Hendrik, naar mijn overleden opa. De hele familie vond het geweldig dat er een jongetje was en ik was het lievelingetje van opoe. Als kind realiseerde ik me al dat ik ‘anders’ was, maar in de jaren 70 was daar nog geen naam voor, áls je daar als kind al iets van mee zou krijgen. Er waren wel vriendjes, maar het liefst trok ik me terug in mijn eigen wereld. Ik was – en ben nog steeds – gek van auto’s. Mijn kamertje lag vol auto-technische boeken, de versnellingsbakken en opengewerkte motoren op de plaatjes maakte ik na met technisch lego. Lego was mijn wereld. Ons gezin was hecht en traditioneel en ik was een bangig jongetje. Over emoties werd niet gepraat. In de puberteit werd me langzaamaan duidelijk wat er precies ‘anders’ aan mij was, ik zat in het verkeerde lijf. Ik was jaloers als mijn zussen met hun vriendinnen uitgingen. Dat wilde ik ook. Tut- ten met make-up, jezelf en…

Eveline van Linge (1949) Nieuwegein – bridger, gemeentelijk adviseur diversiteitsbeleid, gepensioneerd bedrijfskundige en wethouder, getrouwd, transvrouw, kwam in 2019 uit de kast.

‘Uit angst verstopte ik mijn vrouwenkleren’

Zo eens per maand liet ik mijn secretaresse een middag in mijn agenda blokkeren en ging ik als vrouw, in een andere stad winkelen. Ergens op een parkeerplaats onderweg kleedde ik me om. Het zal er niet uitgezien hebben en ik had altijd de angst om een bekende tegen te komen, maar elke keer voelde het vooral als een bevrijding. Op die middagen voelde ik me mezelf. Daarna kon ik er weer even tegen. Maar altijd je eigen ‘ik’ onderdrukken en twee rollen moeten spelen, breekt je op. Dat deed ik al sinds mijn tienertijd, toen de onrust in mijn lichaam begon. Ik wist toen niet wat die onrust was. Het woord gender bestond nog niet, laat staan transgender. Steeds meer voelde ik de behoefte om vrouwenkleren te dragen. Maar dat mocht niet, dat kon niet, maar wat ik stiekem wel deed. Verder onderdrukte ik mijn neigingen. Met de komst van internet rond 2000 – ik was toen al ruim twintig jaar met Linda samen en we hadden twee kinderen – werd me duidelijk waar mijn onrust vandaan kwam: ik was transvrouw. Het luchtte me op dat meer mensen dit hebben én dat het geen verboden fetisj is, maar een eigenschap die je kunt hebben. Maar mijn vrouwenkleren bleef ik …..

Marianne van Harten (1967) Amersfoort – notarieel medewerker, voorheen mantelzorger, weduwe, trans vrouw, ondergaat binnenkort medische transitie.

‘Ik ben een peer aan een appelboom’

“In mijn puberteit trok ik eens de balletschoentjes van mijn zusje aan. Dat voelde fijn. Ik viel er mee in slaap en zo vonden mijn ouders me. Er werd weinig heibel over gemaakt, het werd als ‘een puberding’ afgedaan. Maar natuurlijk zat het wel dieper. In de jaren daarna voelde ik af en toe de behoefte om me als vrouw te presenteren. Ik kocht schoenen met hakken, liep daar drie dagen binnenshuis heel blij op rond, en bracht ze dan weer terug. Er waren ook jaren en jaren dat ik helemaal gelukkig was als man. Maar het kwam altijd weer terug: de gevoelens van onzekerheid, de vraag wie ik was. Een tijdje heb ik rondgelopen in de wereld van de travestie. Met een tas vol kleding, schoenen en make-up toog ik naar zo’n gelegenheid toe en altijd kwam ik er heel voldaan weer uit. Tot ook die fase weer overging. Toen ik halverwege de dertig was, kreeg ik behoefte aan een partner. Ik schreef me, als heteroseksuele man, in op datingsites en kwam Elja tegen. We werden verliefd en zijn na verloop van tijd getrouwd. In die periode voelde ik me volledig man. Al vrij snel vertelde ik Elja over mijn travestieverleden. Ze was er niet blij mee, maar maakte …

Verder lezen?

Benieuwd naar het vervolg van de interviews met transvrouwen Hanneke, Eveline en Marianne? Je leest het in ons extra dikke lentenummer Zin 4/5. Nu in de winkel. Of bestel ‘em hier online.

T E K S T : A N N E M A R I E B E R G F E L D
B E E L D : N E G I N Z E N D E G A N I

De beste artikelen in je mailbox? Meld je aan voor de nieuwsbrief