Bikinibuikje

De in Amerika geboren journaliste Liddie Austin (1959) adviseert, gefundeerd en uitgesproken, over het uiterlijk van de Nederlander – vrouw of man. Deze keer over de bikini.

We gaan op vakantie! Tijd om de koffer in te pakken, altijd een lastig klusje. Wat moet er beslist mee? Een paar jurken, besluit ik, een vestje, een T shirt, een broek. En sinds ik vorig jaar in Italië kou leed, vergeet ik deze keer niet om ook dikke sokken in te pakken. Zoals gebruikelijk de laatste jaren sta ik ook nu weer met mijn badpak én mijn bikini in de hand. We pakken economisch, dus ik moet kiezen: welke van de twee gaat mee?

De tijd van bikini’s is voorbij

Op dit moment moet ik er eerlijk gezegd niet aan denken dat ik die bikini moet aantrekken. Ik kijk naar mijn buik: wit en allesbehalve strak. Een lichaamsdeel dat ik beter met mooie stoffen kan bedekken dan dat ik ermee te koop loop. Het degelijke zwarte badpak verdwijnt dus in de koffer. De tijd van bikini’s is voorbij. Op zichzelf best jammer, want heel lang heeft die periode voor mij niet geduurd. Als puber was ik mollig en koos ik voor zwemkleding die mijn lichaam zoveel mogelijk bedekte: een T shirt en een korte broek.

Aandacht trekken

Dat ik daarmee waarschijnlijk meer aandacht op mijn lichaam vestigde dan als ik een bikini had gedragen, besefte ik toen niet. Later droeg ik jarenlang een tweedehands badpak met baleinen uit de jaren 50 – het duurde een dag voordat het droog was – en vervolgens meer eigentijdse zwempakken. Pas op mijn 40ste, nadat ik drie kinderen had gebaard, durfde ik in bikini op het strand te zitten. Vreemd eigenlijk. Ik ben alweer iets anders aan het doen als me de Franse familie te binnen schiet, die we vorig jaar troffen bij het gemeenschappelijke zwembad op het terrein waar we vakantie vierden. Het terrein was groot, om het zwembad stonden afgezien van veel rechte plastic stoelen slechts zes ligstoelen en parasols.

Elke dag een ander

Als je lekker wilde zitten, moest je dus op tijd zijn. Onze concurrentie voor de ligstoelen kwam vooral van een Franse familie: zes volwassenen, vijf kinderen tussen de 4 en 10 jaar oud. Na enig puzzelen – heerlijk vakantievermaak – kwamen wij tot de conclusie dat het hier moest gaan om een ouder echtpaar, hun volwassen dochter en zoon plus partners en hun gezinnen. Vanuit mijn meestal nog net op tijd bemachtigde ligstoel mocht ik graag naar hen kijken. Elke dag kwam de hele familie in een nieuw badkostuum tevoorschijn. Niks één bikini in de koffer, deze dames hadden er ieder minstens vijf. Oók de vrouw die ik voor het gemak even de oma noem. Ze was slank, maar de 60 zo te zien ruim gepasseerd en beslist niet rimpelloos, en droeg opgewekt rode, oranje en zwarte bikini’s.

Gestrikt

De mooiste vond ik een zacht lila exemplaar met een strik voor op het bovenstukje. Op een dag zag ik haar, toen de rest van de familie was vertrokken voor de lunch, zelfs discreet haar bovenstukje losmaken om topless te zonnen! Intussen lag ik te broeien in mijn degelijke zwarte badpak. Op een dag viste ik mijn bikini uit de koffer en trok hem aan. Wat kon mij het schelen. Dit was mijn buikje, ja, en ik wilde er graag de zon op voelen. Niemand die ik kende kon me zien, behalve mijn liefhebbende gezins­ leden, en mijn pareo lag binnen handbereik. In mijn fantasie waande ik me toen een beetje een Française. Of Helen Mirren op vakantie…

Bikinitijd

Die herinnering is genoeg om naar boven te snellen om alsnog mijn bikini in de koffer te gooien. Zoveel ruimte neemt hij niet in en ik kan hem maar beter bij me hebben. Pas als hij ongedragen weer thuiskomt, is mijn bikinitijd echt voorbij.