Verwaaid gras
Een gedicht van Martin Reints uitgelegd.
Erik Jan Harmens (1970), schrijver en dichter, legt iedere Zin uit waarom gedichten gelukkig maken – of tot nadenken stemmen.
Goed kijken
Lees dit gedicht eens zonder op de inhoud te letten, alleen op de hoofdletters en interpunctie. Wat valt je op? Goed gezien: alleen aan het einde staat een punt, in de rest van het gedicht ontbreekt dat leesteken. En er valt inderdaad nóg iets op: alleen de eerste zin begint met een hoofdletter, de andere niet. Dat maakt dat het voelt alsof de tekst doorloopt: alleen de regelafbrekingen en witregels onderbreken je leesritme nog een beetje.
Stilte
Er gebeurt weinig in dit gedicht, je zou je kapot schrikken van het opvliegen van die meeuw. Er wordt dan ook geen verhaal verteld,eerder zou je zeggen dat er wordt geschilderd met woorden. Of misschien, dacht ik, is hier wel de gids in een museum aan het woord, die aangeeft dat iedereen even in stilte naar het kunstwerk mag kijken alvorens hij zal vertellen wat hij ziet.
De echte waarheid
Wat er echt aan de hand is wordt duidelijk als je naar de titel van de bundel kijkt: wij als lezers hebben via een wildcamera een live verbinding met de natuur. Zoals ‘ik zeg niets’ zeggen betekent dat je juist wél iets zegt, wordt de bewering die de dichter op het einde doet onwaar op het moment dat hij ’m opschrijft. De leeuw, de meeuw, de boomstronken, het gras, de poelen, het riet, het zand: doordat ze zijn benoemd zijn ze vastgelegd, om nóóit meer te verdwijnen.
