Waarom je slaagt als je faalt!

Geen mens zonder fouten. Maar uitglijders van onszelf erkennen, dat vinden we maar moeilijk. Terwijl we daar juist beter van worden. Omarm je fouten en vier je mislukkingen door faalangst in faalkracht om te zetten.

Je bent een half uur geleden al opgestaan. Kan je partner fijn in een voorverwarmde keuken aan de ontbijttafel aanschuiven. Zwijgzaam tikt je lief een eitje tegen de rand van het bord. Zo. Nu koffie voor jezelf. De dag begint met een dikke voldoende; wat een ideale partner bent u ook.

Onvoldoende

Maar dan. Je lief begint te praten: “Hee, waarom heb je dat abonnement op de sportschool eigenlijk? Je gaat nooit.” Oef. Ga je reageren of negeer je de vraag? Dan zaagt je lief ook de andere stoelpoten onder je ‘zenmomentje’ vandaan: “Beetje gênant hoe je m’n zwager gisteravond stond toe te spreken over zijn drankgebruik. Vond je dat gepast?”

Bam. Dag zelfvoldaan tevreden gevoel. Hallo ambitieloze mislukkeling die anderen streng en misplaatst de maat neemt. Je kunt ook niks goed doen, het lijkt alsof je in alles faalt.

Falen vervult ons met schaamte, onzekerheid en angst. Dus schieten we heel vaak in de reflex van ontkennen, goedpraten, anderen de schuld geven of de slachtofferrol aannemen. Gek eigenlijk. Sterker nog: dat moet radicaal anders.

Ontmaskerd als mislukkeling

Partners – en kinderen – zijn grootmeesters in spiegelen. Liefdesbetuigingen (een knutsel op Moeder- of Vaderdag, een bos bloemen of lief app-berichtje, een spontane zoen) gaan rechtstreeks naar je hart en vullen je met een paradijselijk gevoel van ultiem geluk.

Maar het zijn exact dezelfde mensen in je leven die op gezette tijden genadeloos een hakbijl zetten in dat zelfbeeld. Door je subtiel of minder subtiel te wijzen op de dingen die je vergeet, niet goed zegt, nalaat te doen of juist wél doet. En als zij je dat niet vertellen, dan heb je nog altijd je eigen gedachtestroom die je er geregeld goed van langs geeft.

Het gevoel te falen en de ángst het niet goed te doen, kan ons danig uit ons evenwicht brengen. Zelfs verlammen. Weinig mensen zijn immuun voor falen of mislukkingen. En onze eerste reactie bij een ontdekte fout, die we koste wat kost voor ons willen houden, is vaak dezelfde: je wilt door de grond zakken of in een klein hoekje wegkruipen. Je voelt zich ontmaskerd als mislukkeling: zie je wel!

TEKST: IMCO LANTING | BEELD: AART-JAN VENEMA

Lees dit artikel verder in de nieuwe Zin! Deze ligt nu in de winkels en is ook hier verkrijgbaar.