‘Ik ben van huis uit een vrek’

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsen we de komende weken elke dag een column van Renate.

Ik ben van huis uit een vrek. Geef mij een tientje en ik pot het liever wellustig op dan er een bos bloemen of doos kersenbonbons voor te kopen. Je zou ook kunnen zeggen dat ik spaarzaam ben maar de vrek in mij weet wel beter: het gaat mij puur om de heb. Om de pegels.

Poen op de bank

Het bezit daarvan verschaft me een gevoel van veiligheid. Wie poen op de bank heeft staan, hoeft een heleboel dingen in het leven niet te vrezen. Onbegrijpelijk eigenlijk dat ik het al zo lang volhoud in een beroep zonder enige bestaanszekerheid. Want in de grond ben ik iemand voor een vast salaris met een dertiende maand maar ja, in die situatie zou ik vast wel weer tegen iets anders aanlopen dat niet strookt met mijn karakter.

Ongepast

Dat heet: je neemt jezelf altijd mee. Vanzelfsprekend nam ik mezelf ook mee toen ik verliefd werd op de man met wie ik inmiddels al mijn halve leven deel. Tijdens een van de eerste keren dat hij bij me bleef slapen, schoot ik ’s nachts wakker omdat hij rechtop in bed zat en luid zei: “Economisch gezien zeg ik: opgepast.” Hij bleek in zijn slaap te praten – wat zijn tekst alleen maar imponerender maakte. Iemand die financieel­technisch zulke solide dromen had! Helaas, beste lezer, was dit een gevalletje ‘schijn bedriegt’. Want in zijn wakende uren, ontdekte ik algauw, deed deze man niets liever dan met geld smijten. Hup, we nemen lekker een taxi. Dat werk. Geld moest je rondpompen, was zijn motto, daar werd iedereen beter van. Vraag me niet hoe wij aan elkaar zijn blijven plakken.

Argumenten

Toen zijn dochter op een gegeven moment een jaar of 12 was en graag een mobiele telefoon wilde, zag ik aan zijn gezicht dat hij meteen bereid was door de knieën te gaan. Maar een kind moet je opvoeden, dat zag ik óók aan zijn gezicht. Dus zei hij: “Je krijgt een mobieltje als je daar vijf goede redenen voor kunt bedenken.” Direct begon ze op een papiertje argumenten neer te kalken: Omdat ik jou dan altijd kan bereiken en jij mij en variaties op dat thema. Haar laatste reden voor de aanschaf van haar telefoontje luidde: Omdat geld moet rollen. Kind van haar vader. Mijn aangeboren vrekkigheid is absoluut ondermijnd door dit duo met een gat in de hand. Van die twee leerde ik hoe fijn het kan zijn om gul en royaal te zijn. Maar soms, als ze elders hun eigen dingen doen en mij niet kunnen zien, check ik nog steeds handenwrijvend mijn banksaldo.

Foto: Merlijn Doomernik