Een heerlijk golvende leeservaring

Daniëlle Bronsgeest 2 februari 2018

Daniëlle Bronsgeest (1974) is senior eindredacteur bij Zin en Zin.nl. En dol op boeken. Ze gaat steevast lezend het weekend in en helpt je gretig hetzelfde te doen.

Met een knal

Met een fenomenale knal word je letterlijk de nieuwe roman van Bert Natter (1968) in geslingerd. Ze denken dat we engelen zijn is een boek dat je pakt en niet meer loslaat tot-ie uit is. Eerst lezen dan geloven? Vooral doen!

Een stralende dag, volle terrassen. Een vrouw maakt kennis met een onbekende man als een geldwagen woest op het winkelende publiek inrijdt. De gevel van een café ramt. Oorverdovende explosie. En de hel barst los. Onder een tafeltje wachten de man en de vrouw op de dood.

Doden of laten leven?

In elkaars armen overleven ze de aanslag, Alfred en Prunella – ja, zo heet ze, hij heeft haar goed verstaan. Omdat hij haar beschermde onder een terrastafeltje. Nee, zij hém. Nee. Omdat de zelfmoordterrorist na een regen van veertig kogels de loop van zijn wapen op hen richt en ineens besluit… ze in leven te laten. Hij, de almachtige beslisser van leven en dood. Machtsvertoon dus. Of is het toch iets anders geweest? ‘Als ze ons in elkaars armen aantreffen, zullen ze denken dat we engelen zijn.’ Prunella is dáár in elk geval van overtuigd.

Levensecht

Na een wervelend begin bouwt Natter zijn verhaal zorgvuldig op – zonder vaart te verliezen – en vouwt de karakters van zijn hoofdfiguren subtiel uit. Ze zullen denken dat we engelen zijn leest als een trein. Terwijl in het verhaal zelf evengoed verstilling zit en de fragmentarische structuur van het boek – korte ‘hoofdstukken’, halflege bladzijden – ook rust geeft. Dat maakt van deze roman een fijne, golvende leeservaring. Natter schrijft lekker toegankelijk en levensecht. Wie wil, leest tussen de regels door en voelt wat niet wordt uitgesproken. En gaat nadenken, beetje reflecteren: hoe sta ík eigenlijk in het leven? Vergeet ik de dag niet te plukken? De kansen die voor mijn neus voor het oprapen liggen, herken ik die wel? En pák ik ze ook?

Voor altijd veranderd

Hoe hard je het ook probeert: wat is gebeurd laat zich nooit meer veranderen. Na hun ontmoeting en die levensveranderende gebeurtenis kunnen Alfred en Prunella elkaar nooit meer ‘niet kennen’. Begonnen als vreemden voor elkaar is de grote vraag: waar, hoe zal hun verhaal samen eindigen? Ik bijt op mijn tong (au!) want nee, deze leeservaring neem ik je mooi niet af!

Bert Natter schreef verschillende boeken, een aantal samen met zijn vriend Ronald Giphart. We kennen hem natuurlijk vooral van het bekroonde Begeerte heeft ons aangeraakt (2008). Ik ken Bert nog weer anders: als mijn stagebegeleider – echt waar! – van zo’n twintig jaar geleden. Toen maakte hij als uitgever al schrijvers groot. Nu is hij er zelf een. Een schrijver. En een grote.