Ik wachtte tot de wereld mij zou ontdekken

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen. Hij schrijft elke maand een column voor Zin.

Laatbloeiers. Ik geloof dat ik het laatbloeien zo ongeveer heb uitgevonden. Cruijff was 16 toen hij in Ajax debuteerde. Gerard Reve schreef De avonden op zijn 23ste. Alexander de Grote was 32 toen hij, met de wereld aan zijn voeten, in Babylon zijn laatste adem uitblies. Kate Bush was 15 toen zij The man with the child in his eyes opnam dat haar in één klap wereldberoemd maakte.

De wereld moet mij ontdekken

Diederik van Vleuten daarentegen lag op zijn 28ste op zijn bed naar het plafond te staren. Het decor: een scheve tussenwoning in de Amsterdamse Jordaan. Acht jaar gymnasium – ik zei het al eerder: ik behoor tot de generatie die nog de tijd nam de stof te laten bezinken – en twee jaar aan het conservatorium hadden tot weinig meer geleid dan een bestaan als barpianist en halve pianoleraar met een leerlingenbestand van drie lagereschoolmeisjes. Ik wachtte tot de wereld mij zou ontdekken.

Aarzeling

Dan kun je lang wachten, en dat deed ik ook. In mijn vrije tijd, waar ik in ruime mate over beschikte, componeerde ik zes jaar lang muziekjes voor niet bestaande films en schreef ik larmoyante poëzie over de wereld die zo tegen mij was. Door een bizarre samenloop van omstandigheden werd ik in de winter van 1988 – mijn zesde jaar als bohemien en uitvreter – gevraagd toe te treden tot een cabaretgezelschap. Ze zochten een pianist en edelfigurant die af en toe ook iets moest zeggen. Ik zei maar ja, want er moest toch brood op de plank. Na twee repetities werd mij gevraagd of ik ook kon componeren. Aarzelend speelde ik de aftitelingsmuziekjes van mijn niet bestaande Franse films en die vielen zowaar in de smaak. Toen er een week later een nieuwe tekst nodig was, deed ik puttend uit mijn zelf gefantaseerde poëzieverleden een paar suggesties die, tot mijn verbazing, werden overgenomen. En hun weg vonden naar het uiteindelijke script waarmee wij twee maanden later in première gingen.

Wat is laat?

Resumerend: de periode die ik altijd had beschouwd als verprutst – jaren die als zand door mijn vingers waren gegleden – bleek de ideale leerschool te zijn geweest voor het vak dat ik opeens uitoefende: theatermaker. Opeens stond ik op een podium met een lampje op mijn hoofd mijn geld te verdienen. Opeens was ik iemand. Bijna 30 jaar oud. Is dat laat? Geen idee. Wat is laat? Een maand geleden, op mijn 56ste, maakte ik mijn debuut als schrijver. En al blijf ik diep in mijn hart een fotograaf die het liefst drummer was geworden, ik ben er blij mee. Laat je niks wijsmaken maar bloei gewoon. Al is het maar één dag in je leven. De rest is bijzaak.