‘Ik had graag nog een hele tijd tegen u aangekletst’

Renate Dorrestein (1954) was van 2013 tot haar overlijden in 2018 columniste van Zin. Als eerbetoon aan Nederlands liefste en grappigste schrijver plaatsten we de afgelopen weken elke dag een column van Renate. Vandaag de allerlaatste

Hart

Soms let je een halve seconde niet op en blijkt de wereld ongemerkt danig te zijn veranderd. Zo stond ik laatst op de stoep voor mijn huis verbaasd te kijken naar een groot hart van vetkrijt, omkranst met de namen van mijn buurmeisje en ene Willem. Pas bij die aanblik besefte ik dat mijn buurmeisje (die met de lange blonde vlechten) al een hele tijd niet meer door mijn brievenbus had staan roepen dat ze bij me wilde komen spelen. Ze moest
ineens een flink stuk zijn gegroeid, gezien Willem, en dat betekende dus ook dat ze mij niet meer nodig had om mee te spelen. Nou dat weer!

Willem

Nee, het beviel me helemaal niet. Zodra ik mijn kans schoon zag, hield ik haar staande toen ze door de straat fietste. “Wat is dat met die Willem?” vroeg ik haar op de man af. Ze haalde haar schouders op. Haar vriendinnetje had op de stoep zitten krijten, niet zijzelf. Zij was helemaal niet op Willem. Getver, Willem! Aan de manier waarop ze dat zei, hoorde ik dat ze bedoelde dat ze een oogje op een andere jongen had. Ja, allicht. Mensen blijven niet eeuwig 4, al zou je dat soms wensen.

Ontwikkeling

Er komt een dag waarop ze geen brieven in onleesbare hanenpoten meer bij je bezorgen, of aan je eettafel een tekening maken. Ze fietsen plotseling zelfstandig naar hockey en malen niet meer om jou en evenmin nog om konijn Flappie. Zo gaat het, zo is het altijd gegaan. Dat noemen we een gezonde ontwikkeling. Eigenlijk betekent dat: aan alles komt een keer een einde, te beginnen met de mollige peuterknietjes van jebuurkind.

Missen

Voor alles is er een seizoen, stelt het Hooglied. Je leven lang ben je bezig dingen achter je te laten, fases af te sluiten en in het ongewisse van een volgende episode te stappen. Je zou zeggen dat we daardoor uitstekend getraind moeten zijn in het omgaan met veranderingen, maar helaas, voor mij gaat dat niet op. Nu er een einde komt aan mijn maandelijkse column voor Zin, gaat dat me erg aan het hart. Ik had graag nog een hele tijd tegen u aangekletst over de wonderlijke dingen des levens, maar zoals u waarschijnlijk weet ben ik ongeneeslijk ziek. Geleidelijk ben ik daardoor de fut kwijtgeraakt om nog columns te schrijven. Ik zal u missen, en ook de redactie van Zin, die louter uit geweldige mensen bestaat. U en hen wens ik het allerbeste van alles toe. Vergeet niet volop van het leven te genieten, het duurt maar kort.

Foto: Merlijn Doomernik