Femke Halsema: ‘Een vrouwenlijf is lastig in de politiek’
Femke Halsema, nieuwe burgemeester van Amsterdam
Ze noemt zichzelf sentimenteel en behaagziek, en wilde vroeger actrice worden. Onlangs bracht ze haar memoires uit: Pluche. Oud-GroenLinks-boegbeeld Femke Halsema (1966): “Ik mis niks aan de politiek, behalve de mensen.”
Femke Halsema is de nieuwe burgemeester van Amsterdam. Zin was in 2016, rond haar vijftigste verjaardag, bij haar thuis in de Watergraafsmeer. Dat werd een heftig gesprek, met geweldige foto’s.
In de link hieronder lees je de reportage!
Een paar frases
“Mijn moeder was vroeger wethouder voor de PvdA. In Enschede, een harde stad hoor, pfft. Samen met VVD’ers uit de plaatselijke conservatieve middenstand, waar de sociaaldemocratie niet goed lag. Mijn moeder was eigenzinnig. De eerste jaren moesten de woonwagenkampen om Enschede uit elkaar worden gehaald, want dat waren broeinesten van criminaliteit. In haar plooirok dronk ze eindeloos thee op dat woonwagenkamp. Het wethouderbestaan was buffelen. Ik zag dat het soms aan haar vrat. Een eenzaam bestaan. Ze heeft ooit tegen mij gezegd: ‘Kleding is belangrijk. ’s Ochtends doe je je jasje aan en je maakt je op, en je bergt alles, al je emoties, daarachter op.’”
“Als vrouw in de politiek ben je altijd anders dan je omgeving. De mannen met wie je werkt moeten zich op hun gemak bij je kunnen voelen. Je wordt als vrouw anders beoordeeld. Veel meer op je uiterlijk. Dat stelt grenzen aan hoe je je kunt kleden, en aan wat je kan doen. Een vrouwenlijf is lastig in de politiek. Je voelt je vaak kwetsbaar en bloot. In de Kamer achter de interruptiemicrofoon word je altijd van achteren gefilmd. Als er een beha snijdt, of een rok zit strak, zie je dat, dus je doet jasjes aan. Als je zenuwachtig wordt, kunnen de aderen in je keel opzetten. Je hals verraadt hoe je je voelt. Ik had vroeger dit soort hooggesloten ‘debatjurken’. Die heb ik sindsdien nooit meer gedragen, heerlijk. Het voelde toch als een uniform.”
“Mijn moeder belde me een keer na een interview en zei: ‘Wat zag je er slecht uit. Je moet je beter opmaken, en vroeger naar bed.’ Toen ben ik er zelf naar gaan kijken, en er zit een simpel mechanisme achter. Alle cameramannen zijn langer dan jijzelf en filmen jou van bovenaf. Daardoor krijg ik diepere wallen, en moet ik omhoog kijken naar interviewers, waardoor ik iets onderdanigs en hijgerigs krijg. Daarna ben ik hoge hakken gaan dragen, of ging op een opstapje staan. Mijn vriendin Adelheid Roosen zei na het eerste grote lijsttrekkersdebat in 2003: je stond erbij als een musje! Ze deed voor hoe ik rechtop moest staan. Daarna stond ik wijdbeens achter de interruptiemicrofoon. Want zo raak je in evenwicht, ook emotioneel.”
Meer Zin? Klik hier
