Dingen die je niet kunt verklaren

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen. Hij schrijft elke maand een column voor Zin.

Lang geleden schreef ik op deze plek al eens over een wonderlijk toeval. Dat ik twee keer op exact dezelfde plek in Noord- Frankrijk – een smal weggetje aan de rand van het dorpje Marville, niet ver van Sedan – een lekke band kreeg. Er zat dan wel twee jaar tussen, maar dat doet niets af aan het toeval. Wat voert een mens tweemaal naar hetzelfde onbenullige weggetje?

Sweet memories

De eerste keer was ik daar om mijn zoon op een filmset af te zetten: een luguber boerenhuis, gelegen aan dat weggetje. Twee jaar later was ik in de buurt en dacht: laat ik een foto maken van dat huis, dat vindt mijn zoon vast leuk. Sweet memories, leuk voor later. Maar ik dacht ook: opgepast, hier kreeg ik toen een lekke band. Vlak voor deze bocht. Laat ik de auto hier maar vast draaien en de laatste honderd meter te voet verdergaan. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Bij het draaien hoorde ik door mijn open raampje een sissend geluid. Voor de tweede keer, op precies dezelfde plek! Wéér een roestige spijker. Vorige week was ik – op vriendenbezoek – opnieuw in de buurt. Deze keer reed ik om het dorpje heen. Mij zullen ze niet meer zien in Marville! Het spookt er, heb ik mij laten vertellen.

Sisser

Op begraafplaats Saint Hilaire bevindt zich een knekelhuis. Een kleine vijfduizend schedels en beenderen die er aan het eind van de 19de eeuw zijn verzameld. Ooit toebehorend aan de armen uit de streek die zich geen graf konden veroorloven. Ik heb er de eerste keer dat ik in Marville was nog foto’s gemaakt omdat die 19de-eeuwse begraafplaatsen zo wonderlijk mooi kunnen zijn. Saint Hilaire is zelfs een toeristische trekpleister – voor zover de streek enig toerisme kent. Ik schrijf opnieuw over Marville omdat ik deze morgen ontdekte dat mijn rechterachterband langzaam leegliep. De band is nog geen week oud.

Traditiegetrouw

Een dag voor mijn korte bezoek aan Frankrijk liet ik de vorige vervangen vanwege profielslijtage. Bizar genoeg waren ook de twee lekke banden van Marville indertijd net een week oud. En eveneens steeds banden aan de rechterkant. “Bent u daar alwéér?” zei de garageman vanmorgen. “We mogen zo langzamerhand van een traditie spreken.” Drie keer Marville. Drie keer een nieuwe band. Goena goena heette dat vroeger in Indië. Stille kracht. Dingen die je niet kunt verklaren. Mijn voorouders aldaar wisten er alles van. Op weg naar de garage viel ik in een commercial over het belang van regelmatige controle van de bandenspanning. De auto voor mij was aangeschaft bij de firma Botman. Ik heb geleerd er om te lachen.