‘Samen pret maken, beiden stil zijn’

Han is extravert, Kees kijkt liever de kat uit de boom. Ze ontmoetten elkaar op de werkvloer: Han was verpleegkundige en Kees de mooie nieuwe dokter. Han was al snel tot over zijn oren verliefd, maar Kees zag hem (nog) niet staan. Inmiddels zijn ze ruim 28 jaar bij elkaar en boeien en prikkelen ze elkaar nog dagelijks.

HAN:

“Ik wist al jong dat ik mannen aantrekkelijker vind dan vrouwen. Toch voldeed ik aan de wensen van mijn ouders. Op mijn 22ste kreeg ik verkering met een meisje. Na een poosje bekende ik dat ik eigenlijk op jongens viel en vertrok naar Amsterdam op zoek naar mijn identiteit. Daar heb ik een poosje ongelooflijk de beest uitgehangen en fladderde van contact naar contact. Ik kwam er al vrij snel achter dat dit leven niet bij mij hoorde.

Nieuwe collega

Ik ben verpleegkundige en in september ’89 kwam er een nieuwe dokter werken. Hij werd al aangekondigd als een mooie, leuk geklede, goed gecoiffeerde man. Dat klopte. Toen ik Kees zag, wist ik direct: dit is hem.

Maar hij had helemaal niets in de gaten. Hij was aardig tegen me, maar dat was hij tegen iedereen. Ik stuurde hem een kort briefje met de vraag of hij iets met me wilde gaan drinken. Na een dag of vijf moest hij die brief wel zo’n beetje gelezen hebben, dacht ik. Na tien dagen vreesde ik dat hij ’m bekeken had en in de prullenbak had gegooid. Maar de elfde dag belde hij en zei me dat hij het leuk vond af te spreken. Mijn brief was onder aan de stapel post beland, vandaar zijn late reactie.

Gelijke rechten

Tot over mijn oren was ik – stapelverliefd. En nog. We verschillen heel erg in een aantal dingen. Kees is een uitgesproken persoonlijkheid met duidelijke meningen. Ik ben heel extravert. Mijn stemmingen zijn goed van mij af te lezen. Ons eerste huis kochten wij in Amsterdam en in 1998 zijn we naar Bloemendaal verhuisd, kort daarna sloten we een geregistreerd partnerschap. Dat vonden wij heel belangrijk. Generaties voor ons hebben gestreden voor gelijke rechten en plichten binnen homoseksuele relaties.

Rots

Kees is voor mij alles wat ik ontbeer. Hij is de rots waarop ik mijn voeten kan zetten. Ik vind hem door en door integer en durf alles tegen hem te zeggen. Houden van voelt voor mij bijna als pijnlijk. Elke avond weer verheug ik me op zijn thuiskomst. Dan voel ik echt vlinders in mijn buik. Elkaar blijven prikkelen en boeien. Dat is het succes van onze relatie. Ik denk dat we wel vijfentwintig koosnaampjes voor elkaar hebben. Hij zegt dan ook: ‘Je noemt me alleen Kees als je boos bent.’ Samen pret maken, maar ook beiden stil zijn, die balans.

KEES:

“Toen ik Han voor het eerst ontmoette vond ik hem meteen een aardige man, maar niet meer dan dat. Ik begon aan mijn eerste baan als huisarts en moest me inwerken. De spreekuren zaten bomvol en ik woonde nog in Leiden. Eigenlijk was ik een beetje aan het overleven, want ik zat nog midden in de afwikkeling en verwerking van een relatie van twaalf jaar met mijn toenmalige vriendin. Dat Han toenadering zocht met zijn kopjes thee viel me niet op. Ik vond het vooral vriendelijk en gastvrij.

Briefje

Na een paar maanden vond ik na mijn vakantie het briefje van Han onderaan een stapel post. Ik heb hem gebeld en we maakten een afspraak. Ik was heel nieuwsgierig en vond het spannend met Han af te spreken. Het werd een heerlijke avond, waarbij we uren kletsten over van alles en nog wat. We maakten gelijk een nieuwe afspraak. Han pochte graag over zijn veroveringen en was ervaren. Ik was nog bleu met mijn 31 jaar. Het grote experimenteren heb ik gemist. Han wilde al heel snel samenwonen, maar ik wilde eerst een poosje op mezelf zijn. Dat maakte hem denk ik wel onzeker. Toen ik naar Amsterdam verhuisde, waren we vaker bij elkaar.

Avonturen

We zijn heel liefdevol en zorgzaam voor elkaar, Han nog meer dan ik, ik ben iets rationeler. Hij is er onvoorwaardelijk voor mij. Het is ook zo fijn om samen op vakantie te zijn. Hij is innemend en spreekt zijn talen. In no time heeft hij mensen voor zich gewonnen en ontstaan er prachtige gesprekken. Han is de ondernemer, ik ben wat meer afwachtend. Door hem maak ik prachtige dingen mee. Die zou ik in mijn eentje allemaal gemist hebben, dat zou ik jammer hebben gevonden.

Loslaten

Mijn privéleven houd ik voor mezelf. Ik vind het niet functioneel. Mijn collega’s weten alles van me, maar voor mijn patiënten wil ik dat gescheiden houden. Dat ik nu in Zin sta met Han is oké. Ik ben nu 61 en laat het allemaal een beetje los. We zijn zoveel jaren verder. Toen we net samenwoonden zat Han avonden te tekenen. Ik vond zijn werk prachtig. We gingen vaak naar musea, daar genoot hij zo van. Ik was trots op hem dat hij de stap naar de kunstacademie maakte. Daarnaast vind ik hem een goede verpleegkundige. Zijn werk in de terminale zorg bewonder ik. Hij durft en kan dingen bespreken.”

Dit zeiden ze na afloop

Han: “Kees omschrijft mij precies zoals ik dat van hem ken: liefdevol en ook een beetje verrast als ik weer eens een gek idee heb. Hij noemt dat kunstzinnig, ik zou eerder zeggen: chaotisch.”

Kees: “Na bijna 29 jaar worden de verschillen kleiner; dat wat aanvankelijk sterk of zwak was, is meer gelijkwaardig geworden zonder dat de prikkels verdwijnen.”

Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl.

Tekst: Patricia Jimmink. Beeld: Hester Doove. Visagie: Liesbeth von Jaroschka Pohl