Hanneke Groenteman heeft reisstress

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman!

Dit stukje wordt geschreven door een kip zonder kop. Ik sta namelijk op het punt om op reis te gaan. Op reis? O wat heerlijk voor je! Waar ga je heen? Hoe lang ga je? Ik zou wel met je mee willen! Dit alles wordt gezegd tegen een – zie eerste regel – volkomen verwilderd persoon-in-paniek die in alles zin heeft – behalve in op reis gaan.

Enig

Dat heb ik altijd vlak voor ik vertrek maar ik vergeet het steeds als ik een reis plan. Dan heb ik een soort helikopterview, een globaal idee zonder voetangels en klemmen. De helse reis is nog ver weg. Nu zit mijn lieve kleinzoon voor lange tijd in New York en zou het niet enig zijn als oma hem daar op komt zoeken? Dat opperde hij zelf en ach, ja natuurlijk: enig!

Kip zonder kop

Kobus. New York. Geen alarmbel te bekennen. Het duurde nog een halfjaar voor het zover was en wie dan leeft wie dan zorgt. Natuurlijk schat, oma komt je opzoeken in New York! Het probleem is: nu is het zover. Nu heb ik geboekt, nu heb ik betaald, nu heb ik afgesproken, nu vlieg ik morgen. En nu ben ik, geen idee waarom dat elke keer gebeurt, veranderd in die kip die haar kop totaal is kwijtgeraakt. Ik ga naar New York maar gedraag me of ik naar een ver binnenland op survival-safari ga. Ik zie geen wereldstad voor me maar een donkere onherbergzame jungle. En wat neem je dan mee?

Complete inventaris

Ik was begonnen met een evenwichtig stapeltje broodnodige spullen om bij je te hebben. Goed op tijd, niet te veel, niet te weinig, de koffer moet niet te zwaar worden. Ik dacht nog helder. Nu is die nette stapel uitgegroeid tot een chaotische baal die niet zou misstaan op een rommelmarkt. Onderbroeken, T-shirts, broeken, bloesjes, vesten, schoenen, make-up, toiletartikelen, medicijnen, verbandmiddelen, zonnebrand – o nee, dat hoeft niet in een winterse stad, regenkleding, laptop, iPad, powerbanks, reisgidsen, boeken, een e-reader (dus nog eens honderd boeken erbij), een warme trui, snoepjes. Eigenlijk de complete inventaris van mijn niet heel kleine huis.

Niks vergeten

Ik heb nog één nacht (die ik natuurlijk slapeloos doorbreng) om de baal tot normale proporties te reduceren, en me uit alle macht te realiseren dat ik naar een wereldstad ga, daar alles kan kopen wat ik nodig mocht hebben en er naar hartenlust kan pinnen. Goed beschouwd moet ik alleen mijn ticket en mijn paspoort niet vergeten en, o ja, die kop die nog ergens ligt.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daar van vindt. Elke vier weken haar column direct lezen? Neem een abonnement!