13 augustus
Vorige week naar een alternatieve arts geweest. Ik twijfelde enorm of ik wel moest gaan. Wat voor de één baat hoeft nog niet voor de ander te baten. Laat ik me mezelf nog een advies gunnen vanuit deze hoek dacht ik en met die instelling trad ik de praktijk binnen. Een mooie rustige man aan een mooi opgeruimd bureau. We zijn meer dan een uur in gesprek geweest en ik zal proberen mijn ervaring te verwoorden. Allereerst zit ik niet echt op de lijn van de bio-energetica, regressietherapie, mind-fulness, acupunctuur, chakra, bloesemremedies, klankmassages of wat dan ook. Waar ik wel zit probeer ik beetje bij beetje te begrijpen. Dit gesprek zal me hopelijk iets verder brengen.
Het begint wat stroef doordat de vraag: “waarom denkt U dat U kanker heeft?” bij mij direct niet goed valt. Ik geloof er niet in dat ik kanker om een reden heb gekregen. Als de man doorzet door te beweren dat ik dat zelf echt wel weet, vraag ik me af of dit gesprek verder enig nut heeft. “We zitten op dezelfde lijn, alleen weet U dat nog niet”, is de houding van de alternatief geneeskundige arts. Voor mij staat vast dat ik gewoon de pech heb om deze uitgezaaide kanker te hebben. Deels genetisch bepaald, deels om redenen die (nog) niet te verklaren zijn, deels het lot.
Wanneer ik naar de afgelopen 2 jaar van reguliere behandeling van de kanker terugkijk kun je wel een aantal zaken vaststellen. In de periodes dat ik niet ben behandeld heb ik me redelijk wel gevoeld. Verschillende chemo’s, thor-remmers, injecties en bestraling hebben meer schade aangericht dan bijgedragen tot herstel. Ik ben telkens weer uit een dip gekomen. Soms diep en soms minder diep. Waar komt dat herstel dan vandaan? Zijn die terugvalmomenten dan eigenlijk niet al de weg naar herstel geweest? Doet mijn lichaam dat zelf? Is er blijkbaar een balans gevonden tussen ziek, herstel en min of meer hervonden welzijn.
Dit fascineert me mateloos. Het is alsof ik heel gezond heel erg ziek ben. Ik ben zeer gefocust op wat mijn lijf doet en wil doen, maar zonder enige verwachting. Wil het ruimte om te ademen dan draai ik de borstkas zodanig dat er meer lucht kan ontstaan. Ook al ziet dat er scheef uit. Ik slaap bijvoorbeeld rechtop. De ene week kan ik geen koffie of vlees of wat dan ook verdragen en wil ik veel ananas eten, val ik telkens in slaap of wil ik wandelen omdat het conditioneel ook weer mogelijk is.
Nu met de morfine voel ik me ontspannen en ben ik leniger dan voorheen. Dus heeft het met ruimte, aandacht en relax zijn te maken. Daar gaan dus vaak methodes als meditatie of yoga over. Dus blijkbaar doe ik dat organisch. Wat een geluk. Dat is wat de ziekte kanker me wel brengt. Dit besef en dit uitgangspunt. Waarschijnlijk kun je als patiënt hierbij goed geholpen worden.
Iedereen heeft denk ik zijn doos met trucjes, oneliners, statements en gezonde intuïtie. Zo ook deze arts in complementaire en natuurlijke geneeskunde. Ik zag de man zoeken en meende zelfs dat hij moeite had om dit consult af te ronden omdat hij niet veel voor me heeft kunnen betekenen. Op de terugweg naar huis dacht ik opnieuw aan zijn vraag: “waarom denkt U dat U kanker heeft”? Zou ik mezelf onbewust zo flink ontregeld hebben door de ziekte kanker te ontwikkelen zodat ik nu de juiste manier van leven zou hebben gevonden? Is dat niet vreselijk wrang? Dat je nu bent wie je had willen zijn. Een heel gezond, maar ziek mens. Ik denk het niet. En wil dit ook niet denken. Ik ontvang en reageer vanuit een volstrekt vertrouwen van het NU. Dat voelt fijn. Gewoon dóór leven en dóór geven. Wie wil kan aanhaken en meevaren. Wie dat niet wil. Ook goed. En onderweg iets scheppen. Maakt niet uit wat. Maar creëer.
