Mei 2012

Mijn moeder zei altijd: “je weet nooit met wie je in oorlog bent”. Wie je zal zijn als je te horen krijgt dat je uitgezaaide borstkanker hebt en je leven met een klap tot stilstand komt weet je ook niet. Diep van binnen verandert er iets wezenlijks als je weet dat je eerder doodgaat dan je had verwacht of had gehoopt. Ik stelde me de vraag: “ga ik mijn wonden tonen of ga ik mijn wonden verbergen? In beide gevallen zit de dood me op de hielen. Dat staat vast. Er bungelt een zwaard ergens boven je hoofd en je weet niet wanneer het valt. Bijna onmenselijk. Misschien is ‘niet weten’ wel vele malen menselijker.

Zo ging dat vroeger. Doen alsof er geen kanker is. Doen alsof het te genezen valt. Doen alsof er niets aan de hand is. Gun de mens een illusie! Maar we leven in een tijd waarin we alles delen. Dus dat is onmogelijk. Zo ook dit ingewikkelde proces, dat je om moet gaan met een ziekte die net als het leven onvoorspelbaar is. Het begrip tijd is voor mij een nieuw begrip geworden. Geen ‘gebabbel’ meer en toch tevreden zijn met  de opkomende zon, een dutje, een kusje van je dochter en de poes die de hond achterna zit. Je moet inzien dat medicijnen die zijn werk eerst deden opeens niet meer werken. Kanker is ook prijsschieten. Af en toe raak, maar vaak ook helemaal mis. Net als op de kermis. Kostbare pillen kunnen weer in de prullenbak. Het heeft niet mogen baten. Als kankerpatiënt leef je bij de dag. Ik denk niet meer in toekomst.

Het afgelopen jaar heb ik me als een wachtende in een dodencel gevoeld. Af en toe mocht ik er even uit. Dat bleek valse hoop. Zelf ben ik zover dat ik volledig heb geaccepteerd dat die hakbijl boven mijn hoofd hangt. Ik ben ondertussen overal op voorbereid. Dat geeft ook een enorme ruimte. Je leven opnieuw vormgeven. Dat is wat ik heb gedaan. Om het zinloze zin te geven heb ik een Stichting opgericht met de naam Ongeremd Delen die het doel heeft om professionele kunstenaars met kanker kansen te geven hun ziekte vorm te geven. Het eerste project is de film Brozer. Samen met o.a. makers als Adelheid Roosen, Marnie Blok, Lieneke Leroux en regie van Mijke de Jong, zijn we dit grillige en soms bizarre proces op film aan het vastleggen. Geen glamour en glitter, maar humorvol en met rauwe, realistische scênes. Op de website www.brozer.nl is filmmateriaal te zien en kun je de blogs, interviews lezen en horen. We weten niet wanneer de film af zal zijn, maar ik hoop dat het me gegeven is om nog vele mooie beelden, scênes en teksten met elkaar te maken. Het is een unieke inkijk, waar ik de lezers van ZIN graag in wil meenemen.