Zo lang bij elkaar en nog steeds gek op elkaar. Larinda (1959) en Dirk (1957) ontmoetten elkaar op vakantie toen ze nog piepjong waren. Waarom houden ze het zo lang met elkaar uit?

Hoe het begon

Dirk: “We gingen met het hele gezin op vakan­tie naar Hierden, ik was 19. Het vakantiehuisje bleek aan nóg een gezin verhuurd te zijn: een familie met vier dochters, van wie Larinda er een was. Haar ogen spraken me meteen aan. Ik heb haar die week niet veel gezien, maar na de vakan­tie stuurde ze ons foto’s op, in een envelop met mijn naam erop. Ik schreef haar terug en we maakten een afspraak om naar de Firato te gaan. Een typisch mannenuitje: een grote elektronica­ beurs. Kort daarna werd ik oom en vroeg ik of Larinda mee wilde om naar mijn nieuwe nichtje te kijken. Vanaf toen hadden we verkering.
Ik viel op haar karakter, een pit­tige tante. Dat is ze nog steeds. Voor Larinda ben ik van de hervormde naar de gereformeerde kerk gegaan, anders mochten we ons niet verloven van mijn schoonouders. Het interesseerde me niet, ik wilde dat meisje hebben. We trouwden in 1980 en kregen het jaar daarna ons eerste kindje. Een paar maanden na de geboorte van onze der­de, dochter Nienke, bleek ik zaadbalkanker te hebben.

Kanker

Je hebt kanker, daar ga je dood aan, was de gedachte. De eerste jaren na de behandeling ging Larinda mee naar de jaarlijkse controles, later ging ik alleen. Maar de laatste jaren durfde ik ineens niet meer, ik was bang om slecht nieuws te krijgen. Toen ging Larinda weer met me mee. Het heeft veel voor me betekend, hoe ze er voor me was, me bij de hand nam. We hoorden meteen de uitslag. Dan liepen we naar buiten en maakten samen een vreugdedansje, en vierden we het met koffie en gebak. Na tien jaar ben ik genezen verklaard. Dankzij de ziekte heb ik leren relativeren, ik denk nu makkelijker: dat boeit me niet.
Juist de rotperiodes verbinden ons. Een paar jaar geleden werd Larinda echt onrecht aangedaan op haar werk. Ik heb een advocaat voor haar geregeld vanuit mijn netwerk, maar vond het moeilijk dat ik me er verder niet mee kon bemoeien. Ik heb veel geluisterd, tips gegeven, ging elke dag even met haar wandelen omdat ze er echt uit móest – dat heb je op een gegeven moment wel gehad. Maar zij heeft hetzelfde voor mij gedaan, toen ik na dertig jaar loondienst ontslagen werd. Dat ze vierkant achter me stond, gaf de doorslag om eigen ondernemer te worden.

Twijfels

Natuurlijk heb ik weleens twijfels gevoeld, maar dan dacht ik weer aan wat we samen hebben opgebouwd. En als je met elkaar in zee gaat, zal je aan het werk moeten. Daar vertellen we twee keer per jaar in de kerkelijke gemeente over. Dat doen we in alle eerlijkheid. Het is niet alleen maar rozengeur en mane­ schijn, maar na 42 jaar weten we dat we elkaar altijd weer vinden. Ik ben een doener. Larinda kan erg doorvragen, daar word ik af en toe gallisch van. Zij denkt er goed over na en ik zeg op een gegeven moment: gewoon doen. Zij regelt de financiën, ik los het op als er iets met de auto is. En waar zij goed is in taal, ben ik goed in cijfers. We zijn een schitterend team samen. Nog altijd heb­ ben we belangstelling voor elkaar. Op zondagavond nemen we de agenda door, dan plannen we ook quality time. We houden veel van reizen. Ik heb altijd al geroepen dat ik de oude stad Petra wilde zien. Vorig jaar gaf Larinda mij vanaf tien weken voor mijn 60ste verjaardag elke week een A4’tje met een hint: bleek dat we naar Jordanië gingen!”

‘We zijn altijd in gesprek gebleven over onze relatie’

Larinda: “Na ons eerste afspraakje dacht ik: wie vraagt een meisje nou mee uit naar zoiets als de Firato? Maar toen dacht ik: met hém is dat wel leuk. En we vonden elkaar ook een stuk leuker dan de bandrecorders en de televisies.
Toen we hoorden dat Dirk ziek was, stortte onze wereld in. Al onze plannen vielen in duigen. Het leerde me dat het állerbelangrijkste in het leven is dat je gezond bent. Het geloof heeft ons geholpen, ik zou niet weten waar ik naartoe moest als we dat niet hadden gehad.
Dirk was er voor mij toen ik problemen op mijn werk had. Het is dan zo waardevol dat er iemand is om op terug te vallen. Het was zwaar voor Dirk. Vooral de weekenden, dan wil­de ik alleen maar uitwaaien en praten, praten, praten. Iedereen vroeg hoe het met mij was, maar niemand dacht aan hem.

Iets voor mezelf

Na een lange strijd besloot ik te gaan voor iets wat drie jaar daarvoor al door mijn hoofd was gegaan. Ik kreeg toen kle­ding­- en kleuradvies en dacht: dat moet leuk zijn om te doen. Mensen gaan altijd blij en met zelf­ vertrouwen de deur uit. Het was financieel een terugslag, van een contract in de zorg naar het ondernemerschap, maar de steun van Dirk was onvoorwaardelijk.
Door de tegenslagen die we hebben meegemaakt, genieten we écht van kleine én grote dingen, zoals reizen. Dirk vond het geweldig om de stad Petra te zien. Ik wandelde even mee en ging dan in de zon zitten terwijl hij oude stenen bekeek. We weten van elkaar wat we leuk vinden. En waar we verschillend in zijn. Ik ben met een reis regelen concreet: wat gaan we doen en wanneer?

To the point

Dirk kan wat besluitelozer zijn. Aan de andere kant heb ik veel ideeën en kost het mij moeite om daarmee aan het werk te gaan; Dirk helpt me om to the point te komen, door terug naar het begin van een idee te gaan en dat uit te werken.
Dirk heeft veel humor. Ik lees veel kennisboeken, hij kan in een deuk liggen bij een of ander dom filmpje. Het is fijn dat dat er is; mijn uitdaging is om dingen wat luchtiger op te pakken, meer ont­spanning te zoeken. Dirk is socialer dan ik. Als ik ergens klaar mee ben, vertel ik dat aan de ander. Ik ben dan zakelijk. Dirk vind het moeilijker om een slechtnieuwsgesprek te voeren. We zijn wel milder geworden. Vroeger was ik feller en had ik meteen mijn mening klaar, nu bekijk ik mensen zonder te oordelen: je mag zijn wie je bent.
Aan Dirks liefde twijfel ik nooit. Maar we blijven investeren in onze relatie: elke woensdagavond is Dirk en Larinda­-avond. Of we nou gaan fietsen of een spelletje doen, we hebben dan aandacht voor elkaar. We zijn altijd in gesprek gebleven over hoe het gaat met onze relatie. En we kiezen de weg die we samen voor ogen hebben.”

TEKST: ANNA DEEMS | BEELD: HESTER DOOVE | VISAGIE: ELSA DE JONG