Diederik van Vleuten werd briesend een zotskap genoemd

Een nieuwe column van Diederik van Vleuten:

Tienminutengesprek

Het tienminutengesprek over de vorderingen van mijn zoontje in de eerste van het gymnasium begon twintig minuten te laat. De twee tienminutengesprekken ervoor waren uitgelopen. Ik zou zeggen: maak tien- minutengesprekken standaard vijf minuten langer, maar dat wordt vechten tegen de bierkaai. Het woord is zo’n Nederlands begrip dat tijdswijziging, laat staan naamsverandering niet aan de orde zal zijn. Oudejaarsconference,
Sinterklaas, de Vierdaagse, luizenmoeder, winterstop. In die categorie valt het tienminutengesprek. Onaantastbare stukjes Nederlands erfgoed. En we weten maar al te goed wat er kan gebeuren als aan dat erfgoed wordt getornd.

Bespreekgeval

Nadat ik mij had voorgesteld en de mentor hetzelfde had gedaan en mij vervolgens had gecomplimenteerd met een theaterprogramma dat hij op tv had gezien – (“niet op de avond zelf maar via Uitzending gemist want ik was verhinderd”, kortom: kostbare seconden) – kwamen de vorderingen van mijn zoontje aan de orde. Die waren niet van Olympische allure. Zou er nu vergaderd worden over de vraag ‘bevorderen of niet bevorderen’ dan zou hij ‘een bespreekgeval’ zijn. Ook al zo’n begrip. Het ontbrak mijn zoontje soms aan ‘focus’. Samen met drie vrienden zit hij achter in de klas en daar is het dan ook vaak onrustig. “Niet alleen in mijn eigen lessen maar ook bij anderen,” wist de mentor.

Autoriteit

Binnenkort zou er vergaderd worden over of de vriendengroep uit elkaar gehaald moest worden. Ik moest het even tot mij laten doordringen. Vergaderen over of een groep lawaaimakers uit elkaar gehaald moest worden? Hoezo vergaderen? In mijn tijd – ik ben van 1961 – werd over die dingen echt niet vergaderd. “Een klap voor je kop kon je krijgen,” zou Toon Hermans zeggen. Ik heb er de nodige geïncasseerd, en verdiend ook. Een keer werd ik naar huis gestuurd met een briefje voor mijn ouders waarop de reden van mijn verwijdering stond vermeld: ‘buitenzinnig gedrag’. Mijn ouders moesten er stiekem erg om lachen. De rector van hetzelfde gymnasium waar mijn zoontje nu ‘een bespreekgeval’ dreigt te worden noemde mij eens briesend ‘een zotskap’ en sloeg daarbij zo hard met zijn vlakke hand op zijn bureau dat zijn leesbril een meter van het blad loskwam. De rest van de week en alle maanden erna hield ik mijn mond. Dat heette ‘autoriteit’. Ergens in de loop der tijd zijn er in het onderwijs een paar dingen niet goed gegaan. Vergaderen of een vriendengroepje in de klas uit elkaar moet worden gehaald is er een van. Voor de rest niets dan hulde voor alle onderwijzers die het dagelijks moeten doen met het zootje ongeregeld dat wij, ouders, hebben voortgebracht. Was getekend: Zotskap.

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen.