Voor ik het wist was ik in tranen uitgebarsten

Schrijver en actrice Annemarie Oster (1942) draagt de zorg voor haar man, die lijdt aan vasculair parkinsonisme. In Zin schrijft ze over de lasten maar ook over de lusten, als die zich voordoen.

Gesjouw

Sinds vorig jaar is ons huis volgeplempt met apparaten. Dat betekende een va-et-vient door het trappenhuis waar je vanwege de langsslingerende trapliftbuis je kont nauwelijks kan keren. Om de haverklap verschenen zuchtende en steunende manspersonen, het zoveelste onding in hun armen, boven aan de trap om met de grootste moeite de nieuwe aanwinst door de deuropening te wurmen. “Nou, mevrouw als we dát hadden geweten!” Maar wie stond hen tegemoet te stralen? Die innig dankbare mevrouw. “Arme jongens! Een kopje koffie?” “Nee, dank u, we staan nog dubbel geparkeerd ook. Ach, mag ik effe van uw twallet gebruikmaken?” Blijkbaar werkt dat gesjouw op de sluitspieren. Maar ach, van kwalijke luchtjes raak ik niet meer van de kaart.

Thuiszorg

Het ene apparaat is nog ontsierender dan het ander. Maar de zogenaamde actieve tillift spant qua eigentijdse lelijkheid de kroon. Of het zou de passieve tillift moeten zijn (geweest). Want die behoort tot het verleden: toen mijn man nog helemaal op apegapen lag. De dames van de thuiszorg – die ik al even hartelijk begroet en wier stemmen ik inmiddels door de intercom van de deurbel herken (“Hallo Ramona, wat fijn dat je er bent!”) – hadden hun handen vol aan hem. Hij werd in een soort hangmat gehesen en dan vanaf het hooglaagbed als een lappenpop naar de sta-op-stoel getransporteerd. Dat was geen leuk gezicht. Sta-op-stoel? Ha! Chaise longue zul je bedoelen!

Hulpmiddel

Maar na drie keer in de week fysiotherapie knapte hij zienderogen op dus hopla, passieve tillift trap weer af, actieve erop. Met dit laatste hulpmiddel wordt nu mijn geliefde, in balans gehouden door een tuigje, staande vervoerd. En dat biedt een iets aantrekkelijker aanblik. Overigens zijn we inmiddels één actieve tillift verder. Die van ‘de zorg’ moest na een bepaalde termijn worden ingeleverd en nu hebben we een nog geavanceerder en monsterlijker exemplaar. Van de gemeente. Tot in lengte van jaren. Hoi! Ook het hoog-laagbed en de sta-op-stoel (van de zorg) zijn gratis. Hoera!

Gratis rollator

Sommige thuiszorgdames prefereren de rollator. Die pakken mijn man kordaat onder de oksels en laten hem voetje voor voetje van en naar zijn pleisterplaatsen lopen. Dat is een lief gezicht. Wat ben ik overigens blij met die rollator. Sterker, we hebben er twee! Op elke etage een! Want soms heb zelfs ik mazzel. Toen ik vorig jaar, vóór mijn mans ontslag uit het revalidatiehuis, nog dacht dat hij zich achter zo’n karretje moeiteloos een weg over het parket zou kunnen banen, spoedde ik me naar de hulpmiddelenwinkel. Net na mijn aankoop bracht een mevrouw er eentje terug: zijn tweedehands tweelingbroer. Of ik die ook wilde hebben, vroeg de verkoopster. Dan zouden zij hem nog wel even nakijken. Zomaar, voor niks! En wat keek ze vriendelijk. Voor ik het wist was ik in tranen uitgebarsten. Een mantelzorgershand is gauw gevuld.

De columns van Annemarie Oster lees je in Zin. Nu in de winkel of online te bestellen.