‘Gek genoeg is het niet alleen verdriet. Het is ook verrijking’

Brigitte (1959) is receptionist in een verpleeghuis. Haar eerstgeborene, Jorn, werd op 10 mei 1987 geboren en overleed drie dagen later aan een hersenvliesontsteking. Ze kreeg daarna nog twee jongens en een meisje: Bernd, Seger en Mignon.

Alles goed

“Ik had een prima zwangerschap maar zou poliklinisch bevallen omdat Jorn in stuitligging lag. Na een zware bevalling werd hij op 10 mei 1987, op Moederdag, geboren. Hij had een Apgar-score van 9: alles goed dus. Op maandag kwamen familie en vrienden langs in het ziekenhuis. Jorn lag gezellig in een bedje naast me.

Hersenvliesontsteking

’s Avonds zaten mijn man Leo en ik, blij en gelukkig, na te genieten. Toen ik naar Jorn keek, zag hij er ineens heel slecht uit. We alarmeerden meteen de verpleegster van dienst, een ervaren vrouw, die ook direct zag dat het niet goed ging. Jorn werd meegenomen naar de kinderafdeling waar meteen allerlei onderzoeken startten. Hij kreeg meteen medicatie maar het ging steeds slechter. Dinsdagochtend werd hij overgeplaatst naar het Sophia Kinderziekenhuis. Die dag hoorden we dat het om hersenvliesontsteking ging, die overging in een bloedvergiftiging. Er was geen redden aan. Het ging zó snel. Achteraf bleek dat, op het moment dat ik ‘s maandags had gezien dat Jorn er slecht uitzag, het al te laat was geweest. Dat bleek uiteindelijk een troost: iedereen heeft alles gedaan wat mogelijk was. Er valt niemand iets te verwijten.

Foto’s

Jorn overleed woensdagavond, nog geen drie dagen oud. Een bevriend pastoraal werker had hem dinsdagavond gedoopt. Toen Jorn van de apparaten werd gehaald, vroeg de arts: ‘Zal ik foto’s van jullie maken?’ Gelukkig is dat gebeurd. We hebben lang met Jorn samen gezeten, kregen alle tijd. Dat is zó belangrijk voor ons geweest. Vanuit de kerk hebben we Jorn met familie en vrienden begraven. Het kistje namen we mee in de auto. De pastoraal werker die hem had gedoopt, leidde ook de dienst. Het was een warm afscheid.

Steun

Ik ben achteraf zo blij hoe Leo en ik dit verdriet samen hebben kunnen delen. Met elkaar, maar ook met anderen. Dat gaf ons steun. We hebben ons verdriet nooit weggestopt. En gek genoeg is het niet alleen verdriet. Het is ook verrijking. Zo kreeg ik in die tijd een brief van een wildvreemde die iets soortgelijks had meegemaakt. Dat vond ik zó troostend en bijzonder. Al een paar maanden na Jorn werd ik opnieuw zwanger. Van Bernd. We twijfelden over de naam. Vonden Jorn zo’n mooie naam maar die hadden we al gegeven. Daarom kreeg Bernd Jorn als tweede naam. Seger kreeg Jorn als derde naam.

Deel van ons leven

We hebben altijd open met onze kinderen over Jorn gesproken. Toen ze vonden dat we Jorns verjaardag ook moesten vieren, hebben we jarenlang op 10 mei taart gegeten en namen we ze mee naar het grafje. Zo heeft Jorn altijd deel van ons leven uitgemaakt. In de weken rond zijn geboorte had ik het elk jaar weer moeilijk. We kregen na 25 jaar de vraag wat we met het grafje wilden. De plek waar Jorn ligt, is in de loop der jaren veranderd. Maar we komen er nog steeds, en hebben besloten het van jaar tot jaar te bekijken. Jorn was nu op een leeftijd geweest waarop hij zelf vader had kunnen zijn. Daar heb ik erg bij stilgestaan, toen hij 25 en 30 jaar zou zijn geworden. Het blijven mijlpalen, Jorn blijft een deel van ons leven.”

Lees de andere aangrijpende interviews in Zin 4.

Interview: Margreet Botter. Fotografie: Bonnita Postma. Haar & make-up: Manous Neelemans