Dol op hond Flippie

Gerrie van der Klei (1945) deed het liefst dingen waarbij je niet hoefde te praten: zo verlegen was ze. Toen ze de jazz ontdekte was dat in één keer over. “Nog voordat ik ervan had kunnen dromen, was ik op de radio.” Zin gaat deze maand met haar terug in de tijd.

“Mijn moeder mocht van de dokter eigenlijk geen kinderen meer krijgen, want het was oorlog en ze had al veel miskramen en abortussen gehad. Maar toen ze zwanger bleek te zijn vlak nadat haar lievelingsbroer Gerrit van der Veen in juni 1944 door de Duitsers was gefusilleerd, zei ze: ‘Dit kind wil ik absoluut houden.’ Ik heb mijn leven dus te danken aan mijn vermoorde oom, naar wie ik vernoemd ben. Ik heb later weleens gevraagd of mijn ouders toen hoopten op een zoon, maar dat was niet zo, zeiden ze natuurlijk. Ik had zelf best een jongetje willen zijn. Ik vond het lastig met twee oudere zussen boven me. Er was altijd wat: ik werd gepest, ze vonden me dom. Misschien was dat minder geweest als ik een jongetje was geweest, dacht ik toen. En ik hield van jongetjesspeelgoed: autootjes en bouwstenen. Daar hou ik nog steeds van, eerlijk gezegd.”

Sinds half mei is Gerrie van der Klei te zien in de autobiografische voorstelling Spelen met Klei. Hierin kijkt ze ter gelegenheid van haar 70ste verjaardag terug op een leven ‘met veel muziek, zang, dans en humor’. Bekijk hier de speellijst en neem een kijkje achter de schermen:

https://www.youtube.com/watch?v=ZgZCUzou49o&feature=youtu.be