Diederik hoopt door te dringen tot het mysterie

Een nieuwe column van Diederik van Vleuten!

Hemels stuk

Le Belvedere. Zo heet het smalle huis in de bocht van de weg in Montfort-l’Amaury, een voorstadje van Parijs. Ik ben in het heilige der heiligen. De plek waar de grote Maurice Ravel, mijn meest geliefde componist, de laatste zestien jaar van zijn leven woonde en werkte. En waar hij – naast de Bolero – twee stukken schreef die mij al sinds mijn 12de betoveren: zijn twee pianoconcerten, waarvan een uitsluitend voor de linkerhand: Pour la main gauche. Verder dan de openingscadens kom ik niet, daarna heb ik twee handen nodig – en dan lukt het nóg niet, maar wat een hemels stuk!

Bedevaart

Montfort ligt op een kleine zes uur rijden van Amsterdam. Een tussenstopje bij Lille et voilà! Ik ben op bedevaart. Ik was het al jaren en jaren van plan, het huis van Ravel, maar het was er nog steeds niet van gekomen. Want als je maar steeds blijft denken: het hoeft niet nu, ik kom er nog wel eens, kom je er nooit. Maar nu is het dan eindelijk zover. De entree, de woonkamer, de badkamer en dan het moment suprème: de werkkamer. Ik sta voor zijn vleugel, de vleugel van de meester zelf. Hier was het dus, denk ik. Hier is het gebeurd.

Helden

Uitkijkend over de tuin achter het huis vraag ik mij af wat ik heb met bedevaarten. Want mijn bezoek aan Ravel is de zoveelste ‘bewonderingsreis’ in mijn leven. Ik heb, mijn helden nareizend, wat kilometers gemaakt. Een half jaar geleden nog volgde ik Leonardo da Vinci van de wieg tot het graf. Florence, Milaan, Amboise. In Australië bezocht ik eens alle plekken langs de oostkust die James Cook van een naam voorzag. Het graf van Vincent en Theo van Gogh heb ik gezien. Het geboortehuis van Erik Satie. Het huis waar Couperus zoveel moois schreef. En zo kan ik nog een lijstje pelgrimages opnoemen naar de pleisterplaatsen van mijn helden.

Archeoloog van de Ziel

Wat zoek ik er precies? Goeie vraag. Hier is het gebeurd, denk ik. Maar wat dan? Geboorte. Dood. Schepping. Creatie. Zoiets moet het zijn. Redelijk vaag. Misschien ben ik een soort Archeoloog van de Ziel. Ik zal meteen patent op de uitdrukking aanvragen. Dat is toch wat ik doe. Ik probeer steeds dieper in iemands leven te duiken, de geest af te pellen in de hoop door te dringen tot het mysterie: hoe al die grote uitzonderlijke mensen deden en konden wat ze deden en konden. Muziek, schilderijen, uitvindingen, de wereld in kaart brengen: kun je zoiets ooit helemaal begrijpen? Nee, dat kan niet. Daarom is het ook een mysterie. En kan ik blijven nareizen tot ik een ons weeg. Wat een heerlijk vooruitzicht.

Diederik van Vleuten (1961) is tekstschrijver, musicus en vooral theatermaker – met een talent voor historische vertellingen.
Nooit meer een column van Diederik missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel heel voordelig.