‘Zodra je je herinneringen verliest, verlies je jezelf en je leven’

Interview Radio- en tv-presentatrice Clairy Polak (1956) debuteert met een ontroerende roman over de verwoestende kracht van Alzheimer. Leo en Judith hebben een symbiotische liefde die door Alzheimer tot wankelen wordt gebracht. Hun verhaal is losjes gebaseerd op eigen ervaringen.

Wilde u altijd al een boek schrijven?

“Nee, ik wilde gewoon voor mezelf eens opschrijven hoe het de afgelopen tien jaar was gegaan sinds de diagnose Alzheimer bij mijn echtgenoot was gesteld. Ik wilde op een rijtje zetten hoe we daarmee om waren gegaan. Daar had ik tijd voor en behoefte aan, toen ik niet langer voor hem kon zorgen en hij in een verpleeghuis woonde. Ik probeerde te schrijven, maar op dat moment ging dat helemaal niet.”

Fotograaf: Tessa Posthuma de Boer

Waarom lukte het niet?

“Het was te dichtbij, ik had nog niet voldoende afstand. Wat ik schreef, was vooral een opeenvolging van gedachten. Twee jaar later, probeerde ik het opnieuw en toen ontdekte ik dat het beter lukte als ik het iets van mezelf af hield. Als ik van mij en mijn echtgenoot, twee romanfiguren maakte. Dat viel samen met een brief van literair agent Paul Sebes. Hij vroeg of ik er wel eens over had gedacht een boek te schrijven omdat ik vast veel te vertellen had. Daarop antwoordde ik dat ik altijd dacht dat je moest kunnen schrijven om een boek te schrijven. Bovendien had ik geen enkele behoefte om een kijkje achter de schermen van Hilversum te geven. Want dat was natuurlijk de achterliggende reden. Ik vertelde hem ook dat ik bezig was met een roman maar dat ik nog helemaal niet besloten had of er überhaupt erover had nagedacht, dat uit te geven. Zo is het gaan rollen.”

Wat was uw belangrijkste reden dit boek uit te geven?

“Ik werd geconfronteerd met het feit hoe weinig we weten over het omgaan met mensen met Alzheimer en dacht dat ik daar wel iets over te melden had. Misschien herkennen mensen zich in mijn roman, misschien kan het iets van een handvat bieden hoe je ook met je eigen verwarring om kunt gaan. Als je leeft met iemand die Alzheimer heeft, heb je te maken met dubbele verwarring. Met de verwarring van degene die het heeft en je eigen verwarring. Je bent voortdurend bezig met een vorm van crisismanagement. Alzheimer is een veelkoppig monster dat je onverhoeds steeds weer aanvalt. Tijdens het schrijven ben ik erachter gekomen hoe belangrijk herinneringen zijn. Zodra je die verliest, verlies je jezelf en je leven. Onze persoonlijkheid wordt gevormd door onze herinnering aan de dingen die we hebben meegemaakt. Dat ben ik me steeds meer bewust geworden.”

Smaakt dit naar meer?

“Zeker, ik heb gemerkt hoe fijn het is om in het hoofd van andere mensen te kruipen. Ik ben nu druk met andere zaken, maar daarna ga ik met die tweede roman aan de slag.”

Win

Wij geven 5 exemplaren van Voorbij, voorbij (Meulenhoff, € 19,99) weg. Ga naar onze winpagina om kans te maken.
Vijfentwintig jaar lang kwam niets of niemand tussen Leo en Judith. Tot alzheimer zijn verwoestende werk komt doen. Zowel Leo als Judith valt ten prooi aan grote verwarring. Judith probeert hun gezamenlijke leven aan de vergetelheid te ontrukken en haar eigen toekomst opnieuw vorm te geven.

Tekst: Margriet de Groot

Nog meer leestips staan in Zin 8. Nu in de winkel of bestel hem hier.