‘Ik praat nog elke dag met hem’

Ieder mens wil gezien worden, ieder mens zoekt verbinding. Maar wat als dat niet lukt? Meer dan een miljoen Nederlanders voelt zich eenzaam. Zin sprak vier van hen zoals Jopie (1962). Haar grote liefde Erwin overleed twee jaar terug aan een hersentumor. Hij was 47.

Eenzaam

Op haar arm heeft ze Erwins naam laten tatoeëren omringd door vergeet-mij-nietjes. Haar dochter liet een tattoo zetten in zijn handschrift. Als ze nu aan hem denkt, ziet ze niet de zieke Erwin maar die kleurrijke, actieve en gezonde man. Duiker bij de marine met een hechte groep collega’s om zich heen die hen altijd is blijven steunen. Maar zelfs met kinderen en vrienden naast je kun je je enorm eenzaam voelen.

Moeilijke beslissingen

Bijna vijfentwintig jaar waren ze samen, dertien daarvan was hij ziek. Uiteindelijk bleef er niets van hun mooie, stabiele relatie overeind. Jopie raakte hem steeds meer kwijt, ook door zijn gedragsveranderingen. De tumor zat precies in het gebied waar emoties en persoonlijkheid worden aangestuurd. Soms ging het wat beter, dan weer was het haast ondraaglijk: epileptische aanvallen, pijn, incontinentie. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Ze moest verschrikkelijke beslissingen nemen. Er kwam een moment dat hij niet meer thuis kon blijven en naar een verpleeghuis moest. Hij was pas 44. Buiten op straat heeft ze letterlijk staan overgeven.

Gemis

Nu is er die andere eenzaamheid: het gemis. Ze praat nog elke dag met hem. Als ze iets doet, denkt ze: Wat zou híj daarvan vinden? Ze kan zich niet voorstellen dat ze haar hart ooit nog voor een ander zal openstellen. Hij wás het. Na zijn dood voelde ze lang dat ze misschien een teken zou krijgen. Ze kreeg toen ook een realistische droom waarin ze hem echt zag, voelde en met hem sprak. Maar nu overheerst het gevoel: dood is gewoon weg.
Toch waren er opmerkelijke ‘toevalligheden’. Een aantekening op Erwins kalender bijvoorbeeld, een dag voor zijn overlijden: 14 mei. Bedankt voor alles. Gr je man. Jopie heeft het allemaal opgeschreven: eerst in een blog, later in haar boek Tot de dood ons scheidt, waarvan ze een deel van de opbrengst aan de Stichting STOP Hersentumoren schonk. Een vorm van verwerken.

Kaarsje

Thuis herinnert veel aan hem. Maar je kunt niet alles houden. Ze brandt nog elke dag een kaarsje. En er staat altijd een witte roos bij hem. Soms kijkt ze naar een filmpje van vroeger, toen alles nog goed was. Een paar weken na zijn dood deed ze dat voor het eerst. Ze vond het fijn om ‘alleen met hem’ te zijn.
Binnenkort verhuist Jopie. Ze gaat dichter bij haar dochter en kleinkinderen wonen. Want dit huis is toch wel erg leeg. Buiten hangt nog altijd het bordje met hun beider namen. Toen ze na zijn dood weer ging werken, ontdekte ze bij het inloggen van de computer dat haar naam veranderd was. Alleen ‘De Bruin’ stond er nog, haar meisjesnaam. Nou, dat ging niet door. Jopie heeft meteen gezegd: “Ik heet Van den Burg. En dat blijft zo.” Voor altijd.

Tekst: Corrie Verkerk. Beeld: Mark Uyl

Meer?

In Zin 8 staan nog drie andere interviews van mensen die zoeken naar verbinding. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel het nummer hier.