‘Volg je hart, dan neem je nooit een verkeerde beslissing’

Tefke van Dijk bracht tijd door op een berg in Algarinejo in Andalusië. De verre uitzichten gaven haar nieuwe inzichten over liefde, leven en dood. Ze heeft haar verhaal opgeschreven.

Nieuwe inzichten

Slechts drie nachten heb ik doorgebracht op de berg van Jopi Prins (59) en Monique van der Reest (56) bij Algarinejo in Andalusië, die daar anderhalf jaar geleden kwamen om hun droom te verwezenlijken: Bed & Breakfast Loma del Aguila opzetten en TodaLaVida voortzetten. De korte tijd is voor mij genoeg om nieuwe inzichten te krijgen door de verre uitzichten. Om na te denken over leven en dood en te weten dat je altijd je hart moet volgen.

Prachtig landschap

In de hangschommel zet ik mijn initiële hoogtevrees opzij en duw mijn voeten tegen de oude steeneik. Het is een beschermde boomsoort die je niet mag rooien zonder vergunning. Hij staat hier al een eeuwigheid en heeft van alles zien komen en gaan. Ik kijk in de verte, naar de vele jonge olijfboompjes op de hellingen, de wegen die erdoorheen leiden en de witte huisjes die her en der verspreid over het landschap staan. Mijn blik blijft hangen bij de ruïne even verderop tegen de helling. Het vervallen huisje ligt een eind verderop aan dezelfde weg als Cortijo Loma del Aguila, het karakteristieke onderkomen van Monique en Jopi waar ik enkele dagen verblijf in de luxe gastenkamer.

Spookhuis

“Wat is dat voor ruïne?”, vraag ik. “Dat is buurvrouw”, antwoordt Monique. “Zo noem ik haar. In dat huisje woonde een oude vrouw met haar verstandelijk beperkte zoon. Hij was al zestig maar niet in staat voor zichzelf te zorgen. Op een dag stierf ze en moest de zoon naar een instelling. Niemand is ooit het huis komen leeghalen of verkopen. Het staat daar nu al zo’n tien jaar te vergaan.” Ik zeg dat ik het huis graag van dichtbij wil zien voordat ik terugga naar Nederland. Het idee van een spookhuis fascineert me mateloos.

Vergane bergdorpjes en verfrissende watervallen

Voordat het zover is, wandelen we langs verwoeste bergdorpjes en verfrissende watervallen en voer ik diepgaande gesprekken met Jopi en Monique. Over hun droom om naar Andalusië te gaan en de hobbels die ze onderweg zijn tegengekomen. We lopen de bingokaart van het televisieprogramma Ik Vertrek langs en kunnen 17 van de 25 vakjes aankruisen, van ‘taalcursus’ en ‘lekkage’ tot ‘geld op’ en ‘veel werk’. Na een jarenlange carrière als haptotherapeut wilden de twee vrouwen nog een keer iets compleet anders doen in hun leven. Het werd een Bed & Breakfast in Andalusië, de streek in Zuid-Spanje waar ze jaren terug smoorverliefd op werden.

Advies

Ze waren toen al smoorverliefd op elkaar, nadat ze na een proces van jaren hun hart lieten regeren boven hun hoofd. Ze gingen weg bij hun partners en gingen samen verder, met zeven kinderen. Ik herken het verhaal van ‘je hart volgen’. Twintig jaar geleden kreeg ik dat advies van mijn vader toen ik in een crisis zat. Op het moment dat hij zei dat ik mijn hart moest volgen, wist ik wat ik moest doen. Ik moest weg bij mijn vriend en mijn eigen weg gaan. Het was een van de meest waardevolle gesprekken met mijn vader.

Mijn leven heeft een doel

In mijn eerste jaar als student raakte ik ernstig in verwarring na enkele colleges filosofie. Wat was de zin van mijn leven? Hoe zou ik later herinnerd worden? Hoe moest ik de geschiedenisboeken ingaan? Tijdens een wanhopige nacht belde ik mijn vader, die meer dan honderd kilometer verderop lag te slapen. We spraken lang maar hij had geen antwoorden. Toch wist ik de volgende ochtend dat mijn leven een doel heeft. Ik weet niet welk doel en waarschijnlijk kom ik daar nooit achter. Ik ben hier en draag op een of andere manier bij aan de geschiedenis. Al is het maar omdat ik tegen een steen schop en daarmee iets verander op de wereld.

Familieliefde

Ik realiseer me wat mijn vader voor me betekent en kan me niet voorstellen hoe mijn leven is zonder hem. Groot is dan ook de schok als ik de eerste dag van mijn verblijf het bericht krijg dat de vader van een goede vriend is overleden. Zijn vader betekende veel voor hem en nu is hij er niet meer. Op de steile helling loop ik tussen de olijfbomen naar beneden. Ik zoek een mooie steen, voor mijn vriend en zijn vader. Een steen met warme gedachten aan familieliefde.

Wat gebeurt er met de doden?

Het verhaal van “buurvrouw” blijft me intussen bezighouden. Waarom was er geen familie voor haar? Niemand die haar spulletjes kwam halen en niemand die het huis een nieuwe bestemming gaf. Wat gebeurt er met de doden als niemand aan ze denkt? Samen met Jopi wandel ik op de laatste dag naar de ruïne. Ter bescherming tegen het woekerende onkruid draag ik haar overall, kleding die zij en Monique dagelijks droegen tijdens de verbouwing van hun huis, hun droomplek.

Droomplek

Een droomplek kun je het vervallen huis van “buurvrouw” niet noemen. Muizen en ratten hebben er huisgehouden en aan het plafond heeft een zwaluw een nestje gemaakt van lichtbruine modder. Alles zit onder een laag vuil. Schuifelend beweeg ik mij door het huis, bang om de rust te verstoren. Bovenaan de trap naar de bovenverdieping hangt een lijstje met de foto van een jonge vrouw. Voorzichtig haal ik het van de muur. Achterop de foto staat de naam Dolores Perez Pavon. Is dit “buurvouw”? Of is het een familielid dat ze liefhad? Het is hoe dan ook iemand die belangrijk was voor de mensen in dit huis.

Kon Dolores haar hart volgen?

Ik besluit het fotolijstje mee te nemen. Met Jopi spreek ik af dat ik het terugstuur als ik plots veel pech en ongeluk krijg. Dan hoort de foto in het huis en moet Jopi het lijstje terughangen. Ik wil proberen “Dolores” liefde en respect te geven. Door naar haar te kijken en aan haar te denken, is ze niet vergeten. Niet door mij. Ik kijk naar haar kleding, de strik in haar haar, haar sandalen en de doek in haar hand. Ik probeer de uitdrukking te zien in haar ogen. Was ze gelukkig? Kon Dolores haar hart volgen?

Ervaring

Thuis hang ik de foto aan de muur in mijn schrijfkamer. Ik kijk ernaar en weet: ik moet gaan schrijven. Over de droomplek van Jopi en Monique, over Dolores en over het volgen van je hart. Het was fijn om te landen in het mooie Andalusië. Het was een goed besluit om te gaan, te reizen en te ontdekken. Om mijn tomeloze nieuwsgierigheid te voeden. Om een steen te vinden voor de vader van mijn vriend en Dolores te eren. Om te beleven en te ervaren op de berg bij de twee ambitieuze vrouwen. Als je je hart volgt, kun je nooit een verkeerde beslissing nemen.

Meer weten over de accommodatie en de extra’s van TodaLaVida? Klik hier.

Tefke van Dijk is freelance journalist, redacteur en tekstschrijver bij De Schrijfzolder. Ze schrijft vooral over onderwijs, zorg en welzijn, gezondheid en duurzaamheid. Jarenlang analyseerde ze gevonden boodschappenbriefjes voor Volkskrant Magazine