Bibberend, met verhoogde bloeddruk zat Hanneke op de bank
Een nieuwe column!
Het rustige avondje op de bank verliep anders dan Hanneke Groenteman had gedacht. Ze beschrijft het in haar nieuwe column: ‘Waarom zou ik me zo op laten fokken door een verzinsel?’
Narigheid
Wat is er in mij gevaren dat ik steeds slechter tegen geweld kan? Eigenlijk vind ik het laf van mezelf. Je kunt je kop toch niet in het zand steken voor alles wat er gebeurt in de wereld? En er is nou eenmaal veel narigheid om ons heen, dichtbij en ver weg (nooit ver-van-m’n-bedshow zeggen). Daar mag je je ogen niet voor sluiten. Desnoods neem je het wereldgebeuren tot je via het Jeugdjournaal maar je moet je ertoe verhouden. De wereld om je heen is geen sprookje, het is niet altijd lente. Mindfulness is leuk maar je moet ook je ogen openhouden anders mag je niet meedoen. Dan word je wereldvreemd. Natuurlijk, oké, dat realiseer ik me. En ik doe mijn best wel (het kan altijd meer). Ik volg het nieuws, lees de kranten en de bladen – heus niet alleen de Happinez. En mediteren lukt me niet eens.
Nieuwe serie
Maar waar ik echt geen verweer meer tegen heb, is verzonnen geweld. Ik bedoel geweld in films en tv-series. Voorbeeld. Gisteren wou ik een warm aanbevolen nieuwe serie op Netflix bekijken: Undercover. Een coproductie van onder meer België en Nederland. Met in de hoofdrollen: Frank Lammers, Anna Drijver en Tom Waes. Schitterende cast, prachtige acteurs. Het verhaal wordt vaardig verteld, iedereen speelt geweldig – althans, het eerste half uur dat ik zag. Het speelt zich af in de wereld van drugshandelaren en politiejagers. Twee woest aantrekkelijke politietypes (Drijver en Waes) gaan undercover op een camping zitten, vlak naast een levensgevaarlijke drugshandelaar (Lammers). Het eerste half uur was al zo dreigend – niet in de laatste plaats door het grimmige spel van Frank Lammers, dat ik razendsnel naar het uitknopje op de afstandsbediening zocht, nooit meer naar een camping durfde en een hele grote zoete koek tot me moest nemen.
Verzinsel
Bibberend, met verhoogde bloeddruk zat ik op de bank. Naast twee poezen die onbenullig doordutten. Niemand die mijn hand kon vasthouden, niemand die zei: “Kom op, we zetten even door, er wordt echt fantastisch gespeeld”. Zoals vrienden om me heen kennelijk wél hadden, want die hadden mij die serie aanbevolen. Ik dacht alleen maar: waarom zou ik me zo op laten fokken door een verzinsel? Door een paar slimme schrijvers die dachten: hoe kunnen we de kijkers zoveel mogelijk angst aanjagen? Door Frank Lammers, die door meesterlijk en spel en uitgekiende styling het monster van Frankenstein in een hedendaags jasje is? Door onheilspellende muziekjes die de dreiging nog groter maken? Nu zult u zeggen: zo ziet de werkelijkheid er ook uit (behalve die muziek dan). Nou, dat moet dan maar en die wil ik dan ook liever niet zien. In mijn dagelijks leven is de banketbakker mijn dealer en suiker mijn drug. Ook slecht trouwens. Maar niet illegaal. Dat scheelt veel narigheid.
Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.
Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.
