BELEEF DE TIJD VAN JE LEVEN
‘Ik word eigenlijk steeds kinderachtiger met de jaren’

‘Ik word eigenlijk steeds kinderachtiger met de jaren’

Een nieuwe column!

Hanneke Groenteman kreeg geen uitnodiging voor een etentje. Ze beschrijft het in haar nieuwe column: ‘Ben ik minder geliefd dan ik dacht?’

Geen uitnodiging

Zou wijsheid met de jaren komen? Dan mag zij bij mij wel eens opschieten, anders hoeft het niet meer. De tijd dringt. Ik word eigenlijk steeds kinderachtiger met de jaren. Of overgevoeliger. Of kwetsbaarder. In elk geval wordt mijn huid dunner. En dat vind ik best wel gênant. Voorbeeld? Een diner bij een vriendengroep waar ik dacht bij te horen. Alleen: ik werd niet uitgenodigd.

Buitengesloten

Ik hoorde er eigenlijk pas achteraf van. Op dat moment gaat er iets heel vervelends in mij broeien. In mijn buik, achter mijn ogen, in mijn ziel. Ik word buitengesloten en dat doet pijn. Ik snap het ook niet: we waren toch zulke goede vrienden? Ben ik minder geliefd dan ik dacht? Vinden ze me eigenlijk… en dan komen er allerlei zwarte argumenten in me op. Ik ben te dominant, te egocentrisch, te saai, te geëxalteerd, te… enfin, een bak zelfhaat om mij ergens niet bij te willen hebben. Ik zal nooit denken: ze hebben een klein huis, een grote vriendenkring, ze moesten keuzes maken. Heel gewoon. Komt dus niet in me op. Ik zwelg in verongelijktheid. En omdat mijn huid zo dun is, wordt elk pijntje een lelijke blauwe plek. Ik voel me een klein kind dat niet is uitgenodigd voor de verjaardag van een vriendinnetje. Maar no way dat ik dat laat merken. Ik laat de pijn in stilte broeien.

Overbodig

Nou is de pech van ouder worden dat je steeds verder naar de buitenkant van feestjes wordt gemanoeuvreerd. In familiale en sociale relaties maar ook in werk. Je wordt iets overbodiger. Maar dat is natuurlijk niet iets wat ronduit tegen je gezegd wordt. Ik denk dat menigeen (vooral ouderen die ervaring hebben in de omroepwereld) dat herkent. Ik weet heel zeker dat het overal waar met freelancers (zzp’ers, losse krachten) wordt gewerkt zo gaat. Jarenlang doe je iets en ineens denk je: hé, ik heb al maanden niks gehoord. Dat radioprogramma, de presentatie van dat symposium, tafeldame bij De Wereld Draait Door… Die laatste keer dat je er was, was het nog: “Wat was het leuk” en: “wat ben je goed” en blablabla. Daarna? Nooit meer iets gehoord, geen boe, geen ba. En daar zijn ze weer: de zwarte fantasieën en negatieve aannames over jezelf. Zeker niet gepresteerd, iets verkeerd gezegd, te kritisch, te links, te oud.

Terugvragen

TE OUD! Daar wreekt zich de dunne huid. Die grote hardnekkige, kinderachtige blauwe plek. De boosheid omdat niemand de moed heeft gehad je een mailtje te sturen in de trant van: Bedankt voor de lange samenwerking, maar we willen onszelf vernieuwen, ‘verdiversen’, verjongen, whatever. O, o, o, wat zijn al die mensen goed in mooi-weerpraatjes en slecht in het brengen van slecht nieuws. Toon Hermans zei mij eens: “Complimenten zeggen niks. Het enige serieuze compliment is dat ze je terugvragen.” Dank je Toon, je hebt gelijk. En tegen mezelf zeg ik voorzichtig mijn dunne huid aaiend: Grow up!

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.

Foto boven: Marcel Bakker