Waarom is het nooit stil in de stiltecoupé?

Marijke vraagt Dr. Does om advies

Zin 7 januari 2020

Marijke heeft tijdens haar treinreis last van harde muziek door koptelefoons. Ze vraagt hoogleraar klinische psychologie Willem van der Does (1960) om advies.

Stilte!

Ik reis voor mijn werk met de trein en zit dan graag in de stiltecoupé. Het stoort me dat mensen die met een koptelefoon op muziek luisteren daar ook plaatsnemen (waarom? ze hebben toch muziek op hun oren?) en die muziek vervolgens zo hard zetten dat ik het ritme mee kan tikken. Of dat mensen die enorm verkouden zijn – vervelend voor hen natuurlijk – uitbundig hoestend plaatsnemen in de stiltecoupé. Nu vroeg ik mij af: kan ik er in dergelijke situaties iets van zeggen of ben ik nu echt een ouwe zeur aan het worden?
Marijke (1961)

Beste Marijke

Natuurlijk kun je daar iets van zeggen, je hebt gewoon gelijk. Zeker in het geval van de koptelefoonfiguren. Met verkoudheden ligt het wellicht iets gecompliceerder, je kunt moeilijk zeggen: “Wilt u uw bacillen alstublieft onder het gewone volk gaan verspreiden en niet hier?” Verder moet je je realiseren dat het dweilen met de kraan open wordt, de volgende dag zit er weer iemand anders met een koptelefoon. Maar goed, iemand moet ergens beginnen.

Een vergelijking

Voor een snellere oplossing heb je de medewerking van de NS nodig. Wellicht kun je hen adviseren om een ‘next level’ stiltecoupé te creëren. Laat me dit even uitleggen met een vergelijking. Een Duitse collega van mij werkt aan een Nederlandse universiteit waar ook veel Duitse studenten studeren. Die studenten stuiten soms op onverwachte culturele verschillen. Als een docent een deadline stelt, leveren zij hun opdracht op tijd in, ook al was hij nog niet helemaal naar de zin. Een flink deel van de Nederlandse studenten vertrouwt erop dat ze nog wel een dagje later kunnen inleveren en dat de paper dan gewoon wordt nagekeken. Een van de Duitse studenten zag dat gebeuren en heeft zijn al ingeleverde paper nog wat verder verbeterd en opnieuw ingeleverd. De docent weigerde echter de nieuwe versie na te kijken want nu was het ‘echt te laat’. Leg dat een Duitser maar eens uit, het verschil tussen ‘te laat’ en ‘echt te laat’. Wij Nederlanders snappen dat meteen. Kortom, ik vrees dat voor een ongestoorde reis een nieuw soort coupé nodig is, een ‘doodse stiltecoupé’. Klinkt een beetje luguber, dus dat beperkt ook nog eens het aantal mensen dat er zal plaatsnemen.