‘Ons eerste huwelijksjaar was meteen een van onze heftigste jaren’

Waar een tennistoernooi al niet goed voor is: daar leerden Hans en Jacqueline elkaar namelijk kennen. Niet dat het meteen raak was, maar al snel daarna was het aan. De rustige Hans en de temperamentvolle Jacqueline kregen samen drie kinderen en vullen elkaar na 25 jaar nog altijd perfect aan.

Hans:

“We werkten allebei voor Dow, zij in Rotterdam, ik in Terneuzen. Toen er een gemeenschappelijk tennistoernooi moest worden georganiseerd, zou Jacqueline de speelschema’s maken. Dat lukte haar niet en een collega van mij gaf aan dat ik haar daarbij wel kon helpen. Dat deed ik, op afstand. Op dat toernooi zagen we elkaar voor het eerst en stelde die collega me aan haar voor. Ik vond haar wel leuk, maar was veel te geconcentreerd op andere zaken, dus echt opvallen deed ze me niet. Dat gebeurde pas een tijdje later, toen we allebei waren uitgenodigd op een feestje van een collega. Die avond zag zij míj niet staan. Wel wisselden we telefoonnummers uit en daarop begonnen we te bellen.”

Zwitsers avontuur

“Ik wilde m’n hele leven al naar het buitenland. Ik groeide op in een familie die zo´n beetje altijd op dezelfde plek heeft gewoond, maar ik wilde uitvliegen en in het buitenland wonen. Jacqueline deed haar hele leven al niet anders. Zij vond het hartstikke mooi om met me naar Zwitserland te gaan. We waren naïef. Toen – vrij aan het begin – haar vader ziek werd, pendelde zij heen en weer. Het was een zware tijd. Toch zijn we al met al acht jaar in Zwitserland gebleven. Alle drie de kinderen werden er geboren. Het was ook een mooie tijd. Dan sms’te Jacqueline: ‘Ik sta boven op een berg in de zon’ en antwoordde ik: ‘Ik saai achter de pc.’ Toen de oudste naar de middelbare school moest, zijn we terug naar Nederland verhuisd. Dat was goed.”

Energie

“Op zeker moment besef je dat je op een leeftijd komt waarop dingen niet meer te veranderen zijn. We weten hoe we in elkaar steken. We weten dat het tussen ons altijd goed komt. Wat overigens niet wegneemt dat je energie in elkaar moet blijven steken. Sinds enkele jaren doen we elke maand iets leuks samen. We plannen etentjes of een weekend weg. De voorpret is leuk, de activiteit zelf is leuk en de napret ook. Jacqueline daarbij verrassen, lukt eigenlijk nooit. Ze heeft me altijd veel te snel door, totdat ik een tijdje geleden een verrassingsfeestje rond haar boekpresentatie organiseerde. Ze had helemaal niets in de gaten. Geweldig!”

Trouwfoto in 1996

Jacqueline:

“Toen ik aankwam bij dat toernooi, zag ik Hans staan in zijn korte broek en ik dacht: Wow, dat is ’m. Ik wist ’t zeker. ’s Avonds bij de barbecue zorgde ik ervoor dat ik naast hem kwam te zitten en ik heb me de hele avond uitgesloofd om indruk op hem te maken. Hij was echter zó op z’n eten gefocust, dat-ie me amper zag. Inmiddels weet ik dat hij het gewoon echt niet doorheeft als iemand met hem zit te flirten.  We wisselden nummers en een tijdlang belden we veel. Toen het hem niet lukte om voor twaalf man een tafel te reserveren bij Hotel New York, zei ik dat ik met gemak een tafel kon reserveren. Dat deed ik, voor twee personen, op 16 december 1994. Sindsdien zijn we samen.”

Zwanger

“Al tijdens die eerste date vroeg Hans hoeveel kinderen ik wilde en of ik in het buitenland wilde wonen. Nog geen anderhalf jaar later vertrokken we, getrouwd en wel vanwege het visum, naar Zwitserland. Ons eerste huwelijksjaar daar was meteen een van de heftigste jaren. Al na twee maanden bleek mijn vader ongeneeslijk ziek te zijn. Elke twee weken vloog ik naar Nederland om bij hem te zijn. In diezelfde tijd werd ik – tamelijk onverwacht – zwanger.”

Front

“Toen m’n vader overleed was ik zes maanden zwanger. De bevalling was zwaar en daarna kreeg ik zo’n last van mijn evenwichtsorgaan dat men dacht dat ik een hersenbloeding had. Het was een afgrijselijke tijd. Maar hoe verschillend Hans en ik ook zijn, als we dingen moeten doen, dan doen we het samen en vormen we een front. Alle drie de kinderen waren huilbaby’s en dan bedoel ik échte huilbaby’s. Dat was zwaar, maar het lukte ons. Hans is het soort vader dat ik zelf had willen hebben. Hij is er, heeft veel geduld en hij heeft onvoorwaardelijk lief.”

Verbinding

“Wij verschillen erg. Ik ben nogal temperamentvol; het wordt mij al snel te saai. Hans daarentegen is heel steady. Ik kan razen en wil nú metéén iets uitpraten. Hans is niet zo’n prater. Het heeft tijd gekost elkaar daarin te vinden, elkaar met rust en respect te bejegenen. Nu ik ouder word, begrijp ik mezelf beter en weet ik dat ik, als ik ga kibbelen, moe of verdrietig ben. Hans weet dat ik op zo’n moment een knuffel nodig heb. De liefde voor elkaar bindt ons. We gunnen elkaar het beste.”

Lees het hele verhaal van Hans en Jacqueline in Zin 2. Nu in de winkel of bestel hem hier. Ook in Zin? Heb of ken je een bijzondere relatie? Mail naar redactie@zin.nl

Tekst: Margreet Botter. Beeld: Hester Doove. Visagie: Elsa de Jong