‘Het gaat over afscheid, voorgoed’

Zanger Rob de Nijs (1942) lijdt aan Parkinson. Onlangs vertelde hij bij De Wereld Draait Door openhartig over zijn ziekte. Toen hij vervolgens met een licht trillende hand de microfoon pakte en Zwanenzang en Niet voor het laatst inzette, zorgde dit bij de kijkers voor kippenvel en een brok in de keel. Bekijk deze fragmenten terug en lees het interview wat wij met hem thuis hadden terug:

Niet voor het laatst

“Ik ben in mijn leven best vaak ongelukkig geweest. Helemaal gelukkig bestaat niet. Ik wil het geen depressiviteit noemen maar het gevoel van weemoed, van zachte treurnis, heb ik altijd gehad. Mijn beste albums zijn melancholiek. Mensen noemen het sentimenteel maar het is gewoon zoals het leven is. Het nummer Niet voor het laatst vind ik prachtig. Het gaat over afscheid, voorgoed. Ik hou ervan om het drama aan te raken, er niet omheen te lullen.”

Het leven is heel moeilijk

“Let niet op mijn bibberhand hoor. Die tremor heb ik al dertig jaar. Ik heb mijn microfoonstandaard zo aangepast, dat ik met mijn handen in mijn zakken precies in de microfoon kan zingen. Het is nervositeit, stress. Als ik ontspannen in mijn bedje lig, heb ik nergens last van. Ik praat elke avond met Jezus, voor ik ga slapen. Het is ook vragen om kracht, want het leven is heel erg moeilijk. Ik heb het idee dat ik dat niet in mijn eentje kan. (grinnikt)”

Onzeker

“Ik heb nooit precies begrepen wat mensen nou leuk aan mij vonden, als artiest. Ik ben er altijd onzeker over geweest. Het is niet: ik pak de boel even in. Je bent ondergeschikt aan de wil van het publiek. Zonder inleving gebeurt er niks. Het is moeilijk om op mijn leeftijd nog de kracht naar boven te halen om een goed concert te geven. Je moet het publiek overtuigen dat wat je zingt, er toe doet. Zodat ze niet denken: hij staat daar een beetje te masturberen op zijn leven zonder dat wij erin mee kunnen gaan.”

Wat was de vorige zin?

“Voor elke show loop ik te ijsberen. Of ik ga het toneel op, kijken of alles daar goed is, om de tijd te korten. Ik heb een autocue met de teksten. Maar dat kan toch misgaan, want je kunt denken dit gaat goed en ineens schrik je: wat was de vorige zin? Dan kijk je en ben je te laat. De grootste zorg is mijn stem. Als je bedenkt wat er allemaal mis kan gaan met die kleine orgaantjes in je keel, durf je het podium niet meer op. Ik ben altijd gegaan. Uiteindelijk, haha, zette ik die stap toch. Het gebeurde wel dat ik aankwam in het theater en dacht: het zit er niet. Moet ik het wel doen? Dan duurt het bidden twee keer zo lang natuurlijk. Ineens is het er weer. Wat is dat toch wonderlijk, dat ik in een tijdspanne van vijf minuten van niks naar iets kom, dat toch, kennelijk, mensen enthousiast maakt en kippenvel geeft.”

Rob vertelt ook over zijn grote liefde Jet, zijn waardering voor Heavy metal en de relatie met zijn ouders. Je leest het hele interview hier.

Tekst: Minou op den Velde. Fotografie: Brenda van Leeuwen