‘Veel ingewikkelder dan de liefde vind ik vriendschap’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Maak je vriendschap ook uit als er geen sprake van ruzie is?’

Prins op dat paard

De liefde en ik zijn nooit een ideale combinatie geweest. Ik bedoel, ik heb een aanzienlijk deel van mijn leven besteed aan het hunkeren naar die Ene Prins op dat Ene Paard voor eeuwig en altijd. Overbodig te zeggen dat Hij nooit gekomen is. O, er waren leuke liefdes, een vriendelijk huwelijk, affaires, verliefdheden. Maar alles wat ooit als een zonnetje begon, heeft in de loop van langere of kortere tijd zijn glans verloren, is op zijn best geëindigd in een prettige vriendschap maar per saldo woon ik met veel herinneringen in een heerlijk huis met alleen maar kater Pingpong.

Gehersenspoeld

Nou ja, we weten allemaal dat het maar weinigen gegeven is om een diamanten huwelijk in bloeiende liefde te vieren, maar ik begon altijd wel met die droom. Dat komt doordat ik er gehersenspoeld in stapte. Als meisjesromans in je puberteit je voornaamste leesvoer zijn, liggen misverstanden over de liefde op de loer. Je denkt dat na die eerste zoen mooie muziek gaat klinken en een warme gloed om je heen krinkelt en dat dat dan altijd zo blijft. Bij mij niet dus. Nou ja, dan moet je afscheid nemen, als goede of kwaaie vrienden uit elkaar gaan en dan door met je leven. Duidelijk. Niet leuk, maar that’s life.

Vriendschappen

Veel ingewikkelder vind ik eigenlijk vriendschappen. Vooral – in mijn geval – mijn vriendschap met een vrouw. Een van mijn oudste vriendinnen. En nog ingewikkelder: als de vriendschap na lange jaren uitdooft. Zijn glans verliest. Verdoft. Dat is mij laatst gebeurd en ik weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan. Mijn vriendin en ik kennen elkaar al heel lang, onze vriendschap is op de middelbare school als een lichte verliefdheid begonnen. We hadden samen oeverloos de slappe lach, we gingen voor het eerst zonder ouders naar het buitenland, we deelden al onze geheimen, we werden hartsvriendinnen. Eindeloos kletsen konden we. Later waren we getuige op elkaars huwelijk, onze kinderen speelden met elkaar zodat wij door konden kletsen, we leefden mee met elkaars huwelijksleed, en toen…

Doffer

Toen gingen onze levens een beetje uit elkaar lopen. Ander werk, andere belangstelling, andere levensenergie. En daar werd het ingewikkeld. Want wat doe ik met een vriendschap die geen zuurstof meer krijgt, die eigenlijk doodbloedt? Die geen win-winrelatie meer is? Een liefde maak je uiteindelijk uit. Maar maak je vriendschap ook uit als er geen sprake van ruzie is? Zeg je ooit: ‘Laten we elkaar maar niet meer zien want ik vind onze relatie saai?’ Daar loop ik over te piekeren. Want tegenover een beetje verveling staat het onwrikbare feit dat zij de enige vriendin is die mijn ouders nog heeft gekend. En dat ik haar daarom niet kwijt wil. Enfin, dit hele betoog komt erop neer dat oude vriendschap misschien doffer wordt, maar niet roest.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.